Γεμίσαμε υποκριτές (άρθρο του κ. Γιάννη Γιαννιού)

Δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μιας ολόκληρης κοινωνίας και ο Βαγγέλης Γιακουμάκης βρέθηκε νεκρός. Η ιατροδικαστική έρευνα ως τώρα δείχνει αυτοχειρία, όμως το σίγουρο είναι ότι οι αστυνομικές έρευνες θα αρχίσουν ξανά, κάποια στόματα ενδέχεται να μιλήσουν σπάζοντας την ομερτά, και η ελληνική κοινωνία σύσσωμη θα χύσει δάκρυα λύπης, θα κριτικάρει την ενδοσχολική βια και θα ζητά να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ηθικοί αυτουργοί της αυτοκτονίας του αδικοχαμένου Βαγγέλη. Όλα αυτά είναι σωστά και πρέπει επιτέλους να ανοίξει το θέμα της ενδοσχολικής, και όχι μόνο, βίας. Δεν χρειάζεται πρώτα να θυσιάζεται ένας νέος άνθρωπος για να μας γίνεται ορατό το πρόβλημα. Όμως, μήπως γύρω από την τραγική κατάληξη του Βαγγέλη, η ίδια η κοινωνία συνεχίζει να κρατάει τα μάτια κλειστά και να κωφεύει; Μήπως αυτοί που κλαίνε τώρα έχουν συνηγορήσει σε όλο αυτό που έγινε; Μήπως η υποκρισία, για άλλη μια φορά, περισσεύει στη χώρα μας;

Πολλοί συνάνθρωποί μας, κυρίως γονείς, έπεσαν από τα σύννεφα με την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν, ότι στη χώρα μας, λες και είναι η μόνη άσπιλη του πλανήτη, ευδοκιμούν κρούσματα ενδοσχολικής βίας. Δεν γινόταν να κατανοήσουν πως η παρέα των Κριτικών της γαλακτοκομικής σχολής πείραζε, βασάνιζε και φοβέριζε τον Βαγγέλη. Δεν το χωρούσε το μυαλό τους ότι τέτοια περιστατικά λάμβαναν χώρα κάτω από τη μύτη του πρώην διευθυντή της σχολής, μπροστά στα μάτια των υπολοίπων σπουδαστών, και κανείς δεν άνοιγε το στόματα του να μιλήσει για όλα αυτά τα γεγονότα. Φταίει η συγκεκριμένη παρέα; Σαφώς ναι. Και όταν οι έρευνες προχωρήσουν και αποφασίσουν, θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Φταίει ο πρώην διευθυντής; Εννοείται πως φταίει. Απομακρύνθηκε από τη θέση του και τον λόγο έχει η δικαιοσύνη.

Τους βρήκαμε λοιπόν τους φταίχτες; ΟΧΙ! Σαν κάτι να λείπει από το κάδρο των ευθυνών… Μην ψάχνεται πολύ για να βρείτε ποιοι λείπουν. Απουσιάζουν αυτοί οι άνθρωποι που κλαίνε σήμερα, οι οποίοι είναι οι ίδιοι που γαλούχησαν χθες τα παιδιά τους με τα χειρότερα πρότυπα. Τους έλεγαν συνεχώς από πολύ μικρή ηλικία ότι μόνο αυτοί αξίζουν, τους πίεζαν να φέρουν τον υψηλότερο βαθμό και να γίνουν σημαιοφόροι, έπρεπε με το έτσι θέλω να περάσουν Ιατρική, Νομική ή Πολυτεχνείο – κυρίως για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό των γονιών και οι τελευταίοι να δείξουν στον γείτονα πόσο έξυπνο παιδί έχουν- , έπρεπε με κάθε τρόπο να παίξουν εκείνοι βασικοί στην ομάδα της γειτονιάς, και όταν δεν γινόταν αυτό πήγαινε ο γονιός και έβαζε χέρι στον προπονητή γιατί ‘ο γιος μου είναι καλύτερος από τους άλλους’.

Οι γονείς λατρεύουν τα παιδιά τους. Αυτό άλλωστε είναι το φυσιολογικό. Όμως τα μεγαλώνουν με γνώμονα τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό. Δεν τους λένε πως θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, αλλά τους μαθαίνουν να ξεπεράσουν με κάθε τρόπο τους συνανθρώπους τους. Τους εντρυφούν τον ανταγωνισμό και τους μαθαίνουν να μην σέβονται τη διαφορετικότητα. Πολλά χρόνια πριν, θυμάμαι ότι στο σχολείο αρκετά παιδιά χλεύαζαν εκείνα που φορούσαν γυαλιά, σιδεράκια ή όσα είχαν παραπάνω κιλά. Και τότε λεκτική βια υπήρχε, δεν είναι τωρινό το πρόβλημα. Τότε, όπως και τώρα, πολλά παιδιά μεγάλωσαν σε ένα οικογενειακό περιβάλλον γεμάτο από ψευτομαγκιά και νταηλίκια. Ήταν μάγκας ο πατέρας που έκλεβε την εφορία και δεν έδινε αποδείξεις, ήταν μάγκας ο θείος που έπαιρνε πλαστές επιδοτήσεις, μάγκας και ο μεγάλος αδερφός που στο σχολείο την έπεφτε στα αλβανάκια, μαγκίτισα και η μάνα που χωρίς καν απολυτήριο τακτοποιήθηκε στο υπουργείο. Σας είναι πολύ ξένο ένα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον άραγε;

Να μιλήσουμε και λίγο όμως για τον ρατσισμό; Πόσες μα πόσες φορές γονείς γεμίζουν με μίσος το κεφάλι των παιδιών τους για όσους έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος, διαφορετική θρησκεία ή διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις; Δυστυχώς πολλές. Και όταν μετά το παιδί επιτεθεί λεκτικά ή σωματικά σε ένα άλλο άτομο, τότε για εμάς είναι ψευτόμαγκας και αλήτης. Πόσοι όμως έχουν αναρωτηθεί για τη διαπαιδαγώγηση του συγκεκριμένου παιδιού; Ελάχιστοι. Το εύκολο είναι να αποδώσουμε γρήγορα ευθύνες χωρίς να ερευνήσουμε σε βάθος. Όλοι βεβαίως είμαστε ξεχωριστές προσωπικότητες και δεν πρέπει να μας χαρακτηρίζουν οι πράξεις των γονιών ή των συγγενών μας. Όμως πόσο να αντισταθεί ένα παιδί και να αποτρέψει τη μεταμόρφωσή του σε τέρας, όταν από τα πρώτα άγουρα χρόνια του τορπιλίζεται με κορώνες μίσους από το ίδιο του το σπίτι;

Το εύκολο λοιπόν είναι να πούμε όλοι όμορφα λόγια γι’ αυτό το αδικοχαμένο παλικάρι. Να θίξουμε το πολύ σοβαρό ζήτημα της ενδοσχολικής βίας και να καταδικάσουμε τους ηθικούς αυτουργούς.  Όμως με τα βαθύτερα αίτια θα ασχοληθούμε ποτέ; Μπορούμε επιτέλους να βγάλουμε το μίσος από την ψυχή μας; Γιατί θα πρέπει πάντα να βάζουμε κάποιον ή κάποιους συνανθρώπους μας απέναντι και να προσπαθούμε να τους επιβάλλουμε τα θέλω μας, τη γνώμη μας με τον χειρότερο δυνατό τρόπο; Γιατί θα πρέπει πάντα εμείς να τακτοποιηθούμε εις βάρος κάποιου άλλου; Αυτά τα προβλήματα είναι πάρα πολύ σοβαρά και είναι γενεσιουργός αιτία πολλών φαινομένων.  Ο Βαγγέλης δυστυχώς χάθηκε και αυτό δεν αλλάζει ότι και να λέμε. Ένα μικρό παιδί χάθηκε γιατί όλοι έβλεπαν και κανείς δεν μιλούσε. Δεν μιλούσε όχι γιατί δεν ήθελε. Δεν μιλούσε, γιατί πολύ απλά έμαθε να τον νοιάζει μόνο η πάρτη του. Δεν μιλούσε γιατί δεν του έμαθε κανείς να μιλάει. Εξάλλου στη χώρα αυτή μάθαμε να μην ασχολούμαστε με το πρόβλημα του γείτονα και καιγόμασταν μόνο όταν το πρόβλημα χτυπούσε την πόρτα μας. Αυτό λέγεται ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ και στρουθοκαμιλισμός. Και απ’ τα δυο χορτάσαμε τον τελευταίο μήνα. Ας κοιτάξουμε λοιπόν λίγο τον εαυτό μας στον καθρέφτη και ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Όσες διαλέξεις και να κάνει το υπουργείο Παιδείας για την ενδοσχολική βία, όσες φωτογραφίες του Βαγγέλη και να βάλουν πολλοί στα προφίλ τους, τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν κάνουμε εμείς και οι οικογένειές μας την αναγκαία και γενναία αυτοκριτική.

Υ.Γ Τιμή και δόξα στις οικογένειες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με σωστές αξίες και αρχές. Εάν δεν υπήρχαν αυτές οι πάρα πολλές οικογένειες, τότε θα σκοτωνόμασταν ολημερίς και ολονυχτίς.