Μια πόλη παραδομένη στην παραβατικότητα, με λάθος κινήσεις, ανούσιες δράσεις και μηδενικό αποτέλεσμα.
Η Αγία Βαρβάρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια βαθιά υποβάθμιση. Δεν μιλάμε πια για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για καθεστώς καθημερινής παραβατικότητας. Το εμπόριο και η χρήση ναρκωτικών δεν είναι φαινόμενο, είναι πλέον καθημερινότητα.
Δεκάδες τοξικοεξαρτημένοι περιφέρονται στην πόλη, συχνά σε ημιλυπόθυμη κατάσταση, κλέβουν και λεηλατούν κατοικίες, με μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση της επόμενης δόσης. Οι διαρρήξεις σε οικίες και μαγαζιά πληθαίνουν, ενώ πολλοί χρήστες εγκαθίστανται μόνιμα στην περιοχή, ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι εδώ η πρόσβαση στις ουσίες είναι εύκολη και η ανοχή διάχυτη. Το Μετρό έχει καταντήσει κέντρο διερχομένων κάθε είδους παραβατικών στοιχείων.
Η διοικούντες «κάνουν κάτι», αλλά λάθος
Η διοίκηση ισχυρίζεται πως “αντιδρά”. Πράγματι, κάποιες κινήσεις έγιναν: μερικά αστυνομικά μπλόκα, κάποιες συλλήψεις που προβλήθηκαν υπερβολικά στα μέσα.
Όμως:
Τα μπλόκα γίνονται σε λάθος σημεία, σε ώρες χωρίς παραβατική κινητικότητα.
Οι συλλήψεις είναι προσωρινές και χωρίς ουσία. Ο χρήστης συλλαμβάνεται το πρωί και κυκλοφορεί ξανά το απόγευμα.
Τα πραγματικά στέκια της παρανομίας συνεχίζουν να λειτουργούν ανενόχλητα. Κάποια μάλιστα πολλαπλασιάζονται.
Η κατάσταση δεν αλλάζει με φωτογραφίες από περιπολικά, ούτε με ανακοινώσεις χωρίς ουσία. Χρειάζεται σχέδιο, επιμονή και πολιτική βούληση.
Οι πολίτες ζουν τον φόβο, η διοίκηση βλέπει επικοινωνία
Ενώ οι γειτονιές υποφέρουν, η διοίκηση φαίνεται να κινείται με γνώμονα την εικόνα της και όχι την ουσία. Δεν πιέζει ουσιαστικά το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για στοχευμένες παρεμβάσεις. Δεν δημιουργεί ένα καθημερινό πλαίσιο συνεργασίας με την αστυνομία. Δεν ανοίγει διάλογο με τις γειτονιές που έχουν μετατραπεί σε ζώνες κινδύνου.
Και όσο συμβαίνει αυτό, η πραγματική παρανομία θεριεύει. Τα στέκια πληθαίνουν, οι χρήστες εγκαθίστανται, οι κάτοικοι νιώθουν εγκαταλελειμμένοι.
Η ασφάλεια δεν είναι λόγια – είναι πράξεις
Η Αγία Βαρβάρα δεν αντέχει άλλη επιφανειακή διαχείριση. Οι πολίτες δεν πείθονται πια με «δράσεις εντυπώσεων» και φωτογραφίες σε δελτία τύπου. Περιμένουν ουσιαστική αλλαγή, πραγματική πολιτική, αποφασιστική στάση.
Η διοίκηση δεν μπορεί να πανηγυρίζει για τις λάθος κινήσεις της, όταν η παρανομία συνεχίζει να επεκτείνεται δίπλα μας.
Ούτε μπορεί να κρύβεται πίσω από «αρμοδιότητες άλλων», όταν η πόλη της βυθίζεται στη θολούρα του φόβου.
Η ανοχή δεν είναι μέτρο πολιτικής. Είναι ένδειξη αδυναμίας. Και ενίοτε, συνενοχής.
Ακολουθεί δημόσια μαρτυρία πολίτη μας, σε εκπομπή στον ΣΚΑΙ.
