.Διαχείριση της φτώχειας, έργα βιτρίνας, σιωπή μπροστά στη κρατική πολιτική – αυτή είναι η “κανονικότητα” που επιβάλλεται στους δημότες.
Η εικόνα της Αγίας Βαρβάρας σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα αδυναμίας ή ανικανότητας. Είναι αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών επιλογών που κινούνται στη γραμμή της ευθυγράμμισης με την κρατική πολιτική, των περικοπών, της ιδιωτικοποίησης και της μετακύλισης του κόστους στον δημότη. Ο Δήμος δεν λειτουργεί ως ανάχωμα, αλλά ως γρανάζι μιας συνολικής πολιτικής που βλέπει τις λαϊκές ανάγκες ως κόστος και τον πολίτη ως πελάτη.
Ανάπλαση χωρίς σκοπό – έργα για τις εργολαβίες, όχι για τις ανάγκες
Για πολλούς μήνες εκτελούνται έργα ανάπλασης, κυρίως σε πεζοδρόμια. Χωρίς σχέδιο, χωρίς χρονοδιάγραμμα, χωρίς προτεραιότητες. Δεν είναι απλώς προχειρότητα – είναι η λογική των αποσπασματικών εργολαβιών, όπου πρώτα εξασφαλίζεται η ροή του χρήματος και έπειτα … βλέπουμε !!
Όταν οι δήμοι λειτουργούν με κριτήριο την απορρόφηση κονδυλίων και όχι τις ανάγκες των δημοτών, τότε τέτοια φαινόμενα δεν είναι η εξαίρεση – είναι ο κανόνας.
Εξαγγελίες χωρίς αντίκρισμα …
Το κολυμβητήριο ως μονιμοποιημένο όραμα
Η κατασκευή κολυμβητηρίου, που χρησιμοποιήθηκε ξανά και ξανά σε δημόσιες τοποθετήσεις, παραμένει ένα φάντασμα. Είναι η απόδειξη ότι η εξαγγελία έχει γίνει εργαλείο διαχείρισης της δυσαρέσκειας. Όχι για να υλοποιηθούν οι ανάγκες του λαού, αλλά για να κερδηθεί χρόνος και να ανακυκλωθεί η ελπίδα.
Σχολεία εγκαταλειμμένα – υποσχέσεις σε μόνιμη αναβολή.
Η κατάσταση στα σχολεία της πόλης είναι ενδεικτική.Τέσσερα χρόνια περιμένουμε την περιβόητη ενεργειακή αναβάθμιση. Και ενώ τα παιδιά φοιτούν σε παλαιά ως επί το πλείστον κτήρια, η διοίκηση αρκείται σε βαψίματα και επιφανειακές κινήσεις. Η μόρφωση των παιδιών δεν είναι προτεραιότητα σε μια πολιτική που κόβει από τα σχολεία για να “πιάνονται οι στόχοι” του κρατικού προϋπολογισμού.
Πάρκα και καθαριότητα στη φθορά – γιατί “δεν συμφέρει” να προσληφθεί προσωπικό.
Η έλλειψη προσωπικού στους τομείς καθαριότητας και συντήρησης δεν είναι τυχαία. Είναι η εφαρμογή της στρατηγικής του “μικρού και ευέλικτου κράτους”, που σημαίνει λιγότερο μόνιμο προσωπικό, περισσότερες εργολαβίες και περισσότερη μεταφορά ευθύνης στους δημότες. Αντί να διεκδικηθούν προσλήψεις, οι υπηρεσίες αφήνονται να υποβαθμίζονται, για να γίνει πιο εύπεπτη η ιδιωτικοποίησή τους.
Νοσοκομείο Λοιμωδών …
Μια χαμένη ευκαιρία με πολιτική ευθύνη.
Το υποστελεχωμένο και εγκαταλειμμένο Νοσοκομείο Λοιμωδών θα μπορούσε να είναι σημαντικό στήριγμα για την υγεία των κατοίκων της Δυτικής Αθήνας. Όμως, η δημοτική αρχή ούτε διεκδικεί, ούτε ενοχλεί, ακολουθώντας πιστά τη γραμμή που θέλει τη δημόσια υγεία συρρικνωμένη και τις ανάγκες των πολιτών στη δεύτερη μοίρα. Ο ρόλος του Δήμου δεν είναι να ανακοινώνει ημερίδες, αλλά να πιέζει και να συγκρούεται για ό,τι αξίζει ο δημότης.
Δημοτικό Συμβούλιο …
Αυταρχισμός αντί για συμμετοχή
Σε αυτή την πολιτική πορεία, η δημοκρατία περισσεύει. Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει, χαρακτηρίζεται. Όποιος εκφράσει διαφορετική άποψη, λοιδορείται. Η πολιτική κριτική θεωρείται προσωπική επίθεση και η αντιπαράθεση αντιμετωπίζεται με ύφος και αυταρχισμό. Δεν είναι απλώς έλλειψη θεσμικής ευγένειας – είναι συνειδητή επιλογή απαξίωσης κάθε φωνής που αντιστέκεται.
Δήμος για τον λαό ή για την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας;
Δεν είναι όλοι οι δήμοι ίδιοι. Υπάρχουν δύο δρόμοι:
Ο δρόμος του διεκδικητικού Δήμου που παλεύει για τον λαό – κι ο δρόμος του “υπάκουου διαχειριστή” που εφαρμόζει κατά γράμμα τη γραμμή του κράτους. Η Αγία Βαρβάρα σήμερα πορεύεται στον δεύτερο δρόμο. Και αυτός ο δρόμος, όσο κι αν στολίζεται με έργα βιτρίνας, οδηγεί στην υποβάθμιση.
Ο Δήμος δεν είναι επιχείρηση, ούτε διοικητικό παράρτημα της κυβέρνησης. Οφείλει να συγκρούεται όταν χρειάζεται. Να διεκδικεί, όχι να συμβιβάζεται. Να οργανώνει τον λαό, όχι να τον αποκοιμίζει με φωτογραφίες και μακέτες.
Η πόλη χρειάζεται ανάσα, όχι άλλη υποταγή !!
Η Αγία Βαρβάρα δεν αντέχει άλλες χαμένες τετραετίες. Οι ανάγκες της πόλης δεν χωράνε στις επιδοτήσεις της Ε.Ε. και τα κουρεμένα προγράμματα. Ούτε στην παθητικότητα και τη σιωπή. Αυτό που λείπει δεν είναι “λίγο καλύτερη διαχείριση”, αλλά σύγκρουση με τη ρίζα του προβλήματος !!
