Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟΥ
Σε αυτό το χώμα – που το λέμε όλοι πατρίδα – ζούσαν πριν 2 αιώνες ραγιάδες Έλληνες.
Άνθρωποι εξαθλιωμένοι, απελπισμένοι, διαχωρισμένοι, χωρίς καμία έξωθεν βοήθεια, που στερούνταν τα βασικά αγαθά της Ελευθερίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Και τότε έπλασαν και πίστεψαν σε ένα…….. παραμύθι, πως άνθρωποι αδύναμοι, ανήμποροι και με ελάχιστα μέσα μπορούν να αντιταχθούν στην πανίσχυρη Οθωμανική αυτοκρατορία, να αποτινάξουν τον ζυγό της σκλαβιάς τους, να ζήσουν ελεύθεροι και να μπορούν οι ίδιοι να ΟΡΊΖΟΥΝ τις ζωές και την μοίρα τους.
Σε αυτήν τους την προσπάθεια ξόδεψαν απλόχερα το μόνο μέσο που διέθεταν:
Την ίδια τους την ζωή.
Γράφει παραστατικά ο κονδυλοφόρος του Διονυσίου Σολωμού:
Κοίτα χέρια απελπισμένα,
Πώς θερίζουνε ζωές.
Χάμω πέφτουνε κομμένα
Χέρια, πόδια, κεφαλές.
Και μετέτρεψαν αυτό το παραμύθι στο πανανθρώπινο ιδανικό της Ελευθερίας.
Ιδανικό που λαμπαδιάζει τις ψυχές των Ελλήνων και μεταλαμπαδεύεται στις ψυχές όλων των Εθνών.
Σήμερα όμως ο εχθρός που μας στερεί την ελευθερία είναι αόρατος. Δεν έχει πρόσωπο. Δεν τον πολεμάς σώμα με σώμα. Τον μάχεσαι κρατώντας αποστάσεις. Για να τον νικήσεις πρέπει να κρύψεις το πρόσωπο σου.
Και όταν νικηθεί – γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι θα νικηθεί – θα αφήσει ίσως περισσότερα θύματα από ότι το φυσικό πεδίο της μάχης.
Οι αποστάσεις θα παραμείνουν, θα διευρυνθούν και θα μονιμοποιηθούν, ώστε να είμαστε έτοιμοι εάν ο εχθρός επιστρέψει δριμύτερος.Η φυσική ανθρώπινη επαφή που χρειάζεται ο φτωχός για να κινηθεί, να δουλέψει και να επιβιώσει, θα περιοριστεί δραματικά.
Ίσως δεν είναι μακριά η μέρα που το μέλλον των ανθρώπων θα ορίζεται από αυτοματοποιημένες εξελιγμένες λειτουργίες μιας τεχνητής νοημοσύνης.
Η ελευθερία τότε ίσως ξαναγίνει μακρινό…… παραμύθι.
Τα μέσα αντίστασης πάλι λιγοστά…..
Λίγες σταγόνες μελάνι στον κονδυλοφόρο του σήμερα που γράφει:
Θέλω εγώ να ΟΡΙΖΩ την ζωή μου.
Θέλω εγώ να ΟΡΙΖΩ την μοίρα μου.
Θέλω εγώ να ΟΡΙΖΩ και να γράφω την ιστορία μου.
Όμως μην ξεγελιέστε.
Πάντα θα υπάρχουν εφιάλτες που θα ανοίγουν κερκόπορτες.
Η ιστορία σαν φάρσα τους παρουσιάζει διαχρονικά με τα ίδια φυσικά και ηθικά
χαρακτηριστικά
Ο δικός τους κονδυλοφόρος στάζει ιδιοτέλεια:
Η διχόνοια που κρατάει,
Ένα σκήπτρο η δολερή,
Στον καθένα μας γελάει
Πάρτο, λέγοντας κι εσύ!!
Άρθρο του Χρήστου Λάμπρου
μέλος του ΟΡΙΖΩ ΚΙΝΗΜΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
