«Θα ξεκινήσω με τον πρόλογο “οδεύοντας προς τη δημιουργία του οικισμού μας” και θα σταματήσω εκεί. Κι αυτό επειδή συνδέεται απολύτως με την επικαιρότητα, αυτό που ζούμε στην Αγία Βαρβάρα, κι εκφράζει το ένα μέρος των έργων της δημοτικής μας αρχής. Το άλλο μέρος του έργου δεν το έχουμε δει, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει. Αυτή την φορά δεν θα σταθώ στην απραξία, στην αβουλία, στην αδιαφορία, στις παραλείψεις, στα λάθη, στα ψέματα και στα αμαρτήματα. Πλέον, μας έχουν γίνει συνήθεια!
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον παραλογισμό. Μα ούτε η λέξη “παραλογισμός” δεν εκφράζει απολύτως την πραγματικότητα. Είναι κάτι πιο μεγάλο, πιο δυνατό που φτάνει στην κατάρρευση. Στην ουσία, οι ίδιοι αισθάνονται να καταρρέουν από την αδυναμία τους να διαχειριστούν τις καταστάσεις, τα γεγονότα, τις αλήθειες, την πραγματικότητα. Κυριευμένοι από πάθη, φαντάσματα κι εμμονές μέσα στην σύγχυσή τους δημιουργούν οι ίδιοι εμπόδια στο δρόμο τους κι έτσι αρχίζουν να παραπατάνε στα δικά τους δημιουργήματα. Κάπως έτσι, συνεχίζουν την πορεία τους με τον ίδιο τρόπο κάνοντας τα ίδια λάθη. Απερίσκεπτοι, αδύναμοι, καθοδηγούμενοι, χαμένοι!
Μόνο που άλλοτε καταφέρνουν να μας παραπλανούν και να μας αποπροσανατολίζουν οδηγώντας μας σε σκοτεινά μονοπάτια κι άλλοτε μας οδηγούν στον κατήφορο, στον οποίο βέβαια προεδρεύουν. Η στάση τους στα θεάματα ηχηρή και βροντερή, ενώ στις αλήθειες οι ίδιοι λιγομίλητοι και πολυμήχανοι στις εφευρέσεις και τις κατασκευές. Και κάπως έτσι περνά ο καιρός για όλους μας. Κι ο ένας χρόνος γίνεται δύο χρόνια, οι καταστάσεις και τα δεδομένα αλλάζουν, νέα προβλήματα ή και νέες λύσεις έρχονται στο προσκήνιο.
Αλλά παρ’ όλα αυτά, όλα φαντάζουν ίδια, σαν να μην πέρασε ένας χρόνος. Οι στάσεις και οι δηλώσεις καταλήγουν απαράλλαχτες, γραφικές και κουραστικές. Οι αδυναμίες παραμένουν και ενισχύονται. Κι όμως το πρώτο μέλημα του δήμου, δηλαδή η προσήλωση στον τέως, το μεγάλο του μαράζι συνεχίζει να υπάρχει άθικτο. Αλώβητο!
Κι ίσως αυτό να είναι το μόνο που με συνέπεια και σταθερότητα έχουν καταφέρει να κάνουν όλα αυτά τα χρόνια. Μιας και πλέον είναι δύο τα χρόνια, η εκμετάλλευση και παραπλάνηση με εύκολες, απλές, συνηθισμένες δικαιολογίες τύπου “η καμένη γη που παραλάβαμε από τον προηγούμενο” (συνεπάγεται 2 χρόνια απραξίας εξ’ ου και η επίκληση στα “κατορθώματα” του παρελθόντος) είναι αβάσιμη κι οδηγεί σε έκθεση. Και κλείνω όπως ξεκίνησα…
Εξαιτίας, του κλίματος πρωτοπορίας και δημιουργίας μεγάλων κι αξιοσημείωτων έργων «οδεύουμε και προς την δημιουργία του οικισμού μας». Κι αυτό δεδομένου της έκτασης, του πληθυσμού και του μεγέθους των παροχών και υπηρεσιών, για να μην παρερμηνευτώ.»
Χριστιάνα Κρεββατά
