Τα σχολεία έκλεισαν 11 Μάρτη λόγω κορωνοϊού για να μην προχωρήσει η διασπορά του.
Τα παιδιά βρέθηκαν υποχρεωτικά κλεισμένα μέσα στο σπίτι λόγω των σχετικών απαγορεύσεων. Η καθημερινότητα ανατράπηκε και το άμεσο μέλλον φάνηκε απροσδιόριστο.
Μπήκε ευθέως το ερώτημα για το τι μέλλει γενέσθαι με την εκπαιδευτική διαδικασία. Εμφανίστηκε λοιπόν μπροστά μας ο νέος όρος για τους περισσότερους, διδασκαλία εξ αποστάσεως.
Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ξεκίνησαν έναν αγώνα δρόμου έτσι ώστε να δημιουργήσουν ένα νέο σχολικό περιβάλλον για τα παιδιά. Τα προβλήματα όμως ήταν και παραμένουν μεγάλα. Πώς να στήσεις μια τάξη διαδικτυακή; Πώς να διδάξεις όλα τα παιδιά μιας τάξης δημοτικού, όταν οι προϋποθέσεις είναι απούσες; Πόσες οικογένειες έχουν δύο υπολογιστές; Πόσοι μαθητές πρέπει να μοιραστούν τα μέσα αυτά με αδέλφια και γονείς λόγω τηλεργασίας; Πόσες οικογένειες δεν έχουν ούτε ένα μέσο; Πόσες οικογένειες δεν έχουν καν σύνδεση στο διαδίκτυο; Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μέχρι και σήμερα δεν έχουν καταφέρει να εγγραφούν στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο; Ποια πρόβλεψη υπάρχει για την Ειδική Αγωγή; Πόσα ερωτήματα μένουν αναπάντητα;
Τα αποτελέσματα μέχρι τώρα και εκτός ελαχίστων περιπτώσεων έδειξαν ξεκάθαρα ότι η διδασκαλία εξ αποστάσεως δεν μπορεί να λειτουργήσει. Φυσικά η κυβέρνηση προβάρει μελλοντικά μοντέλα αφού έτσι μπορεί να καλύπτει εκπαιδευτικά κενά και να μην προχωρά σε προσλήψεις.
Οι δάσκαλοι, οι γονείς, τα παιδιά ξέρουν ότι «το σχολείο είναι σχέση, άγγιγμα και μυρωδιά. Το σχολείο έχει να κάνει τη δυναμική της ομάδας» όπως λέει η Στέλλα.
Ήταν αλήθεια όμορφα όταν έστησαν τηλεδιάσκεψη οι δάσκαλοι και οι μαθητές της τάξης του γιου μου. Είχαν βδομάδες να συναντηθούν και φάνηκε στα μάτια όλων η χαρά και η συγκίνηση. Αντάλλαξαν ευχές, έκαναν πειράγματα και δόθηκαν οδηγίες για το διάβασμα στις διακοπές του Πάσχα. Κάποιοι δεν κατάφεραν να κρύψουν τη δάκρυα τους για τα παιδιά που είδαν και την αγωνία τους για τα παιδιά που έλειπαν. Συμμετείχαν μόνο τα μισά!
Εν μέσω πανδημίας λοιπόν έρχεται και το νέο νομοσχέδιο. Έτσι στα μουλωχτά πάνε να το περάσουν γιατί ξέρουν ότι θα υπάρξουν διαμαρτυρίες. Δεν περνάς στα μουλωχτά κάτι που είναι καλό για την κοινωνία, κάτι για το οποίο είσαι υπερήφανος. Η πρώτη έγινε σήμερα.
Από Σεπτέμβρη θέλουν τα νηπιαγωγεία να έχουν 22 παιδιά σε κάθε τμήμα και 24 στο δημοτικό, εν μέσω πανδημίας. Θα έρθουν κι άλλες διαμαρτυρίες και άλλοι αγώνες για να μην περάσει αυτό το έκτρωμα που σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης φαίνεται το ταξικό της πρόσημο.
Και εμείς πρέπει να είμαστε εκεί..
Η υποχρέωση και η ανάγκη έστεκε στη γωνιά και στέκει ακόμα…
Ειρήνη Αγαπητού
