ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ
Η αγωνία για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στο επίκεντρό του θα είναι ο μαθητής και οι ανάγκες του, όπου οι δομές του θα παράγουν γνώση, πρόοδο και πολιτισμό, μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Η διαχρονική υποχρηματοδότηση και οι «δημοσιονομικές δυσκολίες», μας επιβεβαιώνουν μοιραία την επίθεση που γίνεται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδευτικής πυραμίδας.
Η Παιδεία όπως κάθε δημόσιο αγαθό, αντιμετωπίζεται με όρους ελεύθερης αγοράς, συνεπώς η μόρφωση μετατρέπεται από δικαίωμα σε δυνατότητα.
Αυτό όμως δεν είναι μονόδρομος, ούτε μπορούμε να αποδεχτούμε ότι είναι το μέλλον για τα παιδιά μας. Οι γονείς έχουμε χρέος και αυτό είναι μονόδρομος, να υπερασπιστούμε τις αξίες της δημόσιας Παιδείας και το μέλλον των παιδιών μας.
Είναι διαδικασία μιας σταθερά συνεπούς στάσης, αντίστασης και σύγκρουσης για να αντιστρέψουμε την κατάσταση.
Σε μία εποχή με τεράστιες δυσκολίες το γονεϊκό κίνημα πρέπει να βρει απαντήσεις, να δημιουργήσει συνθήκες πολύπλευρων δράσεων και τρόπους έκφρασης, έτσι ώστε να μπορεί να επιβάλλει τα αιτήματά του.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, είναι αναγκαία η συμμετοχή μας και η δραστηριοποίησή μας στους συλλόγους γονέων με σκοπό το δυνάμωμά τους.
Οι σύλλογοι μπορούν να είναι στο επίκεντρο της τοπικής κοινωνίας, ως φορείς προβληματισμού και ενότητας στη βάση των κοινών προβλημάτων, με προσανατολισμό την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Η πραγματική δύναμη δεν είναι «το καλό Δ.Σ. των 7 ή των 9 μελών». Η πραγματική δύναμη πηγάζει από την κινητοποίηση των ίδιων των γονέων μελών του Συλλόγου.
Ο συντονισμός και η αλληλεγγύη μεταξύ των συλλόγων γονέων στην πόλη, είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Το πρόβλημα ενός σχολείου της πόλης πρέπει να είναι πρόβλημα όλων των σχολείων.
Συμμάχους μας σε αυτό μπορούμε και πρέπει να έχουμε τους εκπαιδευτικούς στην βάση της αντιμετώπισης των κοινών προβλημάτων με οριοθέτηση και σεβασμό στο ρόλο του καθένα, αλλά με κοινό στόχο την προστασία και αναβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας.
Το σχολείο είναι δημόσια περιουσία, έτσι παίζοντας το ρόλο του πρέπει να γίνει τόπος συνάντησης και δημιουργίας. Να είναι ανοιχτό για να παίζουν ελεύθερα τα παιδιά μας, να παράγει πολιτισμό και αθλητισμό.
Όλη η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να είναι υποψιασμένη και να ανοίξει η κουβέντα με τους γονείς για το επικίνδυνο κομμάτι των χορηγιών. Τι σημαίνει χορηγία, που αποσκοπεί και τι ανταλλάγματα θέλει μέσω αυτής, ο «φιλάνθρωπος χορηγός». Τι μπορεί να φέρει η αυτοαξιολόγηση και τι θα σημαίνει η κατηγοριοποίηση των σχολείων σε καλά και όχι και τόσο καλά.
Επίσης πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι και να το φωνάξουμε: ΟΥΤΕ ΔΕΚΑΡΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ!
Πολλοί θα πουν, «μα σήμερα πάει το παιδί μου σχολείο, δεν μπορώ να περιμένω από την πολιτεία πότε θα λύσει τα προβλήματα». Όμως όλοι πρέπει να σκεφτούν ότι έτσι γινόμαστε συμμέτοχοι και διογκώνουμε το πρόβλημα.
Στα σχολεία που είναι σήμερα μαθητές τα παιδιά μας, φοιτήσαμε εμείς και οι γονείς μας.Τρεις γενιές.. Σε μερικά χρόνια τα παιδιά των παιδιών μας. Αν αναλογιστούμε αυτό, τότε θα δούμε και το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον που δεν είναι τόσο μακρινό.
ΕΙΡΗΝΗ ΑΓΑΠΗΤΟΥ
Πρ. πρόεδρος 2ου δημοτικού σχολείου
Μέλος της ένωσης γονέων
Μέλος της σχολικής επιτροπής
