Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα ο βασικότερος παράγοντας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού και μετέπειτα ενήλικα, είναι η οικογένεια.
Εκεί το παιδί λαμβάνει τα πρώτα του ερεθίσματα που μετουσιώνονται σε αναγνωριστικά του χαρακτήρα του και μπαίνουν οι βάσεις για θέματα νοοτροπίας, αντίληψης και της γωνίας του πρίσματος που βλέπει τα γεγονότα και τα ζητήματα, που αφορούν την μελλοντική πορεία του, σαν άτομο που συνυπάρχει με άλλα, στην ίδια κοινωνία.
Αργότερα, με βάσει τα χαρακτηριστικά και τις ευαισθησίες που αναπτύσσει σταδιακά, επιλέγει τους τομείς που τον ενδιαφέρουν και ασχολείται με αυτούς μαθαίνοντας και διαπλάθοντας τον χαρακτήρα του στο τελικό στάδιο του, προς την κατεύθυνση των βάσεων που έχει πάρει αρχικά από την οικογένεια του.
Αυτό συμβαίνει στην πλειοψηφία.
Δευτερευόντως αλλά ουσιαστικά, υπάρχουν και άλλοι φορείς που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα του ατόμου.
Ένας από τους τομείς αυτούς, που τα παιδιά και νεαρά άτομα κυρίως στρέφονται, είναι ο Πολιτισμός.
Στην πόλη μας υπάρχει μία έξαρση και ιδιαίτερη κινητικότητα όσον αφορά τον Πολιτισμό, συνεχώς αυξανόμενη.
Όταν λέμε πολιτισμό, εννοούμε τις ασχολίες των παιδιών από μικρές ηλικίες σε τμήματα μουσικής, χορού, εικαστικών τεχνών και αθλητισμού (κυρίως ατομικών αθλημάτων), είτε σε τμήματα και σχολές του Δήμου είτε σε τμήματα φορέων ή ιδιωτικών σχολών.
Η συμμετοχή στα παραπάνω σημαίνει και απαιτεί, πειθαρχία, ανάπτυξη κουλτούρας, αυτοσεβασμός και σεβασμός στους γύρω και το περιβάλλον.
Η συμμετοχή επίσης των μεγαλυτέρων σε ηλικία συμπολιτών μας σε εκδηλώσεις του Δήμου, Φορέων και ιδιωτών, είναι αποδεδειγμένη.
Το “ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ”, αλλά και οι πλατείες και άλλα σημεία που φιλοξενούν πολιτιστικές εκδηλώσεις, συχνά προσελκύουν αρκετό κόσμο και δίνουν ένα αισιόδοξο μήνυμα.
Υπάρχει με λίγα λόγια μια συνεχής πολιτιστική δραστηριότητα.
Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε όμως το γεγονός, πως αυτή η κουλτούρα και πειθαρχία, που θα έπρεπε να είχαμε αφομοιώσει, εμπεδώσει, αποκτήσει, και “κάνει κτήμα μας”, από τη συμμετοχή μας στα παραπάνω, δεν την συναντάμε στους δρόμους της πόλης μας;
Ο σεβασμός στους γύρω μας και το περιβάλλον, κινείται σε χαμηλά επίπεδα.
Η αυτοσυγκράτηση που φυσιολογικά έπρεπε να είχε γίνει βασικό συστατικό του τρόπου ζωής μας, απόρροια του πολιτισμού που καλλιεργείται στην πόλη μας, με τους προαναφερθέντες τρόπους και η αναμενόμενη φροντίδα για την πόλη μας και τον συνάνθρωπό μας, δεν είναι όμως ορατή.
Πετάμε μικροσκουπιδάκια στο δρόμο, ακόμα κι όταν είμαστε κοντά σε κάδο απορριμμάτων.
Ανοίγουμε το παράθυρο και πετάμε τη γόπα του τσιγάρου μας στο οδόστρωμα.
Οδηγούμε μέσα από τα στενά με ταχύτητα τα οχήματά μας και με τη μουσική στη διαπασών.
Περνάμε με κόκκινο στα φανάρια και επιδεικτικά αρκετές φορές και δε σεβόμαστε τον πεζό.
Βριζόμαστε για την προτεραιότητα ή για την επιπόλαια ή λανθασμένη κίνηση του άλλου.
Δεν έχουμε υπομονή και πιστεύουμε πως έχουμε πάντα δίκιο.
Θεωρούμε τα πάντα δικά μας και ότι είμαστε τα αφεντικά αυτής της πόλης.
Μήπως κάτι δεν γίνεται σωστά;
Μήπως κάτι πρέπει να αλλάξει;
Ας αναρωτηθούμε και ας προσπαθήσουμε για το καλύτερο.
Να γίνουμε καλύτεροι.
Ίσως οι προσπάθειές μας, “παρασύρουν” κι άλλους να μας αντιγράψουν.
Αναρωτιόμαστε που πάει όλη αυτή η έντονη δραστηριότητα του πολιτισμού που βιώνουμε, που παρακολουθούμε, που πραγματοποιείται συνεχώς στην πόλη μας;
Πού εξαϋλώνεται, πού εξαφανίζεται, πού καταλήγει η ωφέλεια που έπρεπε να είχαμε αποκτήσει;
Γιατί δεν μεταφράζεται στην καθημερινή συμπεριφορά μας;
Ας ψάξουμε να την βρούμε, να την κάνουμε κτήμα μας, να την εφαρμόσουμε.
Να την κάνουμε τρόπο ζωής στην καθημερινότητά μας.
