Στην Αγία Βαρβάρα, έναν Δήμο της Δυτικής Αττικής, ήταν γνωστό ότι λειτουργούσε εδώ και χρόνια μία σχολή στην οποία διδάσκεται η δραματική τέχνη.
Είχα την εντύπωση ότι ήταν μία από εκείνες, τις καλές προσπάθειες των δήμων, όπου κάποιοι ερασιτέχνες συγκροτούν υπό την καθοδήγηση επαγγελματία σκηνοθέτη ένα θεατρικό σχήμα, από το οποίο ενίοτε κάποιοι νέοι ξεχωρίζουν και βρίσκουν έναν δρόμο επαγγελματικής προοπτικής ως ηθοποιοί.
Ήξερα ότι και της Αγίας Βαρβάρας θα ήταν μια από τις εξαιρετικές προσπάθειες και τούτο, γιατί επί σειρά πολλών ετών, εργαζόταν σε αυτό ο κύριος Θωδ. Εσπίριτου, τον οποίο θεωρώ ως έναν εκ των πρωτοπόρων στον τομέα τους και του οποίου δουλειά είχα δει πολλές φορές και δεν το κρύβω, την εκτιμώ βαθύτατα, ως εξαιρετική και πολύ πρωτοποριακή. Η γνώση μου για την «σχολή» της Αγίας Βαρβάρας, τελείωνε εκεί. Προσωπική εικόνα δεν είχα, άλλωστε δεν είχε υπάρξει και κάποια ευρύτερη παρουσία.
Από συγκυρία γεγονότων, με προσκάλεσε φέτος να δω τις πρόβες των έργων που οι σπουδαστές της σχολής θα παρουσίαζαν εν όψει των εξετάσεών τους. Στην απορία μου «ποιών εξετάσεων» η απάντηση με αιφνιδίασε. Θα παρουσιάζονταν στην Επιτροπή Του Υπουργείου, προκειμένου να πάρουν το πτυχίο τους ως ηθοποιοί απόφοιτοι Ανώτερης Δραματικής Σχολής.
Φυσικά και πήγα. Και εξεπλάγην ευχάριστα βλέποντας ότι πρόκειται για επίσημη σχολή δραματικής τέχνης και μάλιστα ότι διαθέτει εξαιρετικό έμψυχο υλικό, τόσο σε διδάσκοντες όσο και σε σπουδαστές. Σχεδόν όλοι οι σπουδαστές της σχολής είναι απόφοιτοι ανώτερων και ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Επιτρέψτε μου αγαπητοί αναγνώστες να σας παρουσιάσω την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Δήμου Αγίας Βαρβάρας «Ιάκωβος Καμπανέλης». Μία από τις σπάνιες περιπτώσεις κατά τις οποίες ένας δήμος, αντί να καταναλώνει και να δαπανά τα χρήματα των δημοτών του σε φιέστες, κάνει δουλειά σε βάθος, ουσιαστική παραγωγή πολιτισμού και μάλιστα, με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Η σχολή ξεκίνησε την λειτουργία της το 1999, επί δημαρχίας του κ. Λάμπρου Μίχου. Εκ τότε συνεχίζει απρόσκοπτα την λειτουργίας της, δίνοντας την δυνατότητα σε νέους από όλη την Ελλάδα, να πάρουν κάθε αναγκαίο εφόδιο για την σταδιοδρομία τους.
Οπωσδήποτε, δεν πρέπει να μην επισημανθεί το γεγονός ότι από τους πρώτους υποστηρικτές αυτής της προσπάθειας και καθηγητής στην σχολή επί σειρά ετών, υπήρξε ο Ιάκωβος Καμπανέλης.
Εγκέφαλος, ηθικός και φυσικός αυτουργός αυτής της προσπάθειας είναι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Παπαγιάννης, ηθοποιός και σκηνοθέτης, απόφοιτος του Ελληνικού Ωδείου του Αντίοχου Ευαγγελάτου και της τότε Παντείου Σ.Π.Ε. και που εφέτος κλείνει 61 χρόνια καριέρας στο θέατρο. Στους συνεργούς του συγκαταλέγονται οι κ.κ. Θωδ. Εσπίριτου, Γιάννης Παπαγιάννης και πλειάδα άλλων εξαίρετων διδασκάλων τέχνης.
Κύριε Παπαγιάννη, πώς ξεκίνησε η προσπάθεια αυτή και πώς τολμήσατε να προβείτε σε ένα τέτοιο εγχείρημα στο πλαίσιο ενός ΟΤΑ και μάλιστα σε μία περιοχή, την συγκεκριμένη περιοχή, της Δυτικής Αττικής;
Η εκκίνηση της προσπάθειας αυτής, έγινε τον Ιανουάριο του 1997, όταν μετά από πρόσκληση του αγαπητού φίλου μου Λάμπρου Μίχου, τότε δημάρχου της πόλης, δημιουργήσαμε το θεατρικό εργαστήρι του Δήμου, το οποίο και λειτούργησε ως πρόπλασμα της σχολής. Δύο χρόνια αργότερα, το 1999, πετύχαμε να λειτουργήσει η Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης του Δήμου Αγίας Βαρβάρας. Ακριβώς η φυσιογνωμία του Δήμου Αγίας Βαρβάρας, ενός, δηλαδή πολυπολιτισμικού δήμου ήταν η πρόκληση που ενέπνευσε την ιδέα για την δημιουργία Σχολής. Είναι στην φιλοσοφία μου, η αρχή ότι τα παιδιά των μη προνομιούχων περιοχών, έχουν πρέπει να έχουν, ακριβώς τα ίδια δικαιώματα στην παιδεία με εκείνα των περιοχών που θεωρούνται ελίτ. Αυτή η Πολιτεία θα έπρεπε να υπάρχει και η Τοπική Αυτοδιοίκηση οφείλει να επιτελέσει το χρέος της. Ο πολιτισμός είναι υποχρέωση και δικαίωμά της, όχι όμως να λειτουργεί ως μεταπράτης, αλλά, ως παραγωγός πολιτισμού σε όλη την κλίμακα. Από την εκπαίδευση έως το τελικό αποτέλεσμα.
Ένας Ο.Τ.Α., είναι ένας δυσκίνητος και περιορισμένης εξουσίας και αρμοδιοτήτων οργανισμός. Αυτό, δημιούργησε δυσκολίες;
Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν προτίμησα να εργασθώ σε κάποιο ΔΗΠΕΘΕ, ο λόγος δηλαδή που προτίμησα από τον πολυπαραγοντισμό την πολύσυμμετοχικότητα. Είναι η συμμετοχική διαδικασία κυρίως που πετύχαμε εδώ και απέδωσε πολύ καλά αποτελέσματα. Βέβαια, έχω την τιμή και την τύχη να έχω μία ομάδα συναδέλφων καθηγητών, σπάνιας αξίας και που ο κάθε ένας τους, έχει να επιδείξει σημαντική πορεία στην τέχνη του.
Εκτός από την διοίκηση, πώς υποδέχθηκε η δημοτικής αρχή το εγχείρημα και εννοώ το σύνολο του Δημοτικού Συμβουλίου περιλαμβανομένων όλων των παρατάξεων.
Στην αρχή υπήρξε από ορισμένους κάποια δυσπιστία, ενδεχομένως και δικαίως. Τα αποτελέσματα όμως, ακύρωσαν την όποια μικροψυχία και παραχωρήθηκε σε σχέση υγιή και δημιουργική.
Ποια η στήριξη της Πολιτείας, εννοείται της Κεντρικής Κυβερνήσεως, διαχρονικά;
Η Πολιτεία, στηρίζει με την ανοχή της. Μόνον αυτό. Ευτυχώς και αυτό δεν είναι τυχαίο και ο νέος Δήμαρχος, ο κος Καπλάνης, είναι ουσιαστικά δίπλα μας και καταβάλλει συνεχείς και εργώδεις προσπάθειες ώστε να βελτιώνεται συνεχώς η ποιότητα του έργου που παράγει η Σχολή.
Συναντήσατε εμπόδια από την τοπική κοινωνία;
Αντιθέτως! Η τοπική κοινωνία υπήρξε και συνεχίζει να είναι ο βασικός συνήγορος αυτής της προσπάθειας.
Εφέτος κλείνουν 18 χρόνια λειτουργίας. Αισθάνεστε δικαιωμένος; Θα επαναλαμβάνατε αυτό το εγχείρημα;
Πάντα. Φιλοδοξία μου είναι να αποτελέσει ένα μοντέλο-πρόκριμα της ενεργοποίησης των πολιτιστικών ευαισθησιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ώστε κάθε Δήμος να είναι και φωλιά πολιτισμού.
Τι άλλο συμβαίνει τον Δήμο Αγίας Βαρβάρας σχετικά με το θέατρο;
Υπάρχει ένα από τα υψηλοτέρου επιπέδου θεατρικό εργαστήρι, με πολλές βραβεύσεις και διακρίσεις σε όλη την χώρα.
Όμως, όσο και ενδιαφέρουσα και αν είναι μία προσωπικότητα, όσες επαγγελματικές περγαμηνές και αν διαθέτει, ο τελικός και ουσιαστικότερος κριτής του «Δασκάλου», είναι ο μαθητής του. Και πιστέψτε με, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για όποιον αναλώνει την ψυχή του στην μετάδοση γνώσης, να παίρνει αυτόν τον τίτλο –όχι ως προσφώνηση, αλλά, με ουσιαστική αναγνώριση-, από εκείνους που έχει διδάξει.
Οι καθηγητές της ΑΣΔΤ της Αγίας Βαρβάρας κάθε χρόνο διεκδικούν την καταξίωσή τους από τους μαθητές τους πρωτίστως και κάθε φορά πετυχαίνουν. Το μαρτυρούν οι ίδιοι οι σπουδαστές της σχολής:
Ευγενία Κοντοέ, 3ο έτος, από την Αθήνα, τελειόφοιτος της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών:
Ευγενία, γιατί θέατρο και γιατί στην σχολή του Δήμου της Αγίας βαρβάρας;
Από μικρή είχα όνειρο να κάνω θέατρο, αλλά, κανείς δεν με έπαιρνε σοβαρά. Μετά το Λύκειο, πέρασα στην Φιλοσοφική του ΕΚΠΑ, στην οποία είμαι στο τελευταίο έτος, ένα μάθημα μου μένει για το πτυχίο. Όταν η οικονομική μου δυνατότητα το επέτρεψε, αποφάσισα, παράλληλα με το Πανεπιστήμιο να δώσω εξετάσεις για κάποια δραματική σχολή. Ο προγυμναστής μου, ο άνθρωπος δηλαδή που με προετοίμασε για τις εισαγωγικές εξετάσεις, μου συνέστησε την συγκεκριμένη σχολή.
(ΣΣ: οι εξετάσεις των υποψηφίων στις δραματικές σχολές, εισαγωγικές και απολυτήριες, πραγματοποιούνται ενώπιον επιτροπής του Υπουργείου Πολιτισμού).
Στην αρχή, δυσκολεύτηκα να εγκλιματιστώ, γιατί η παρακολούθηση των μαθημάτων απαιτούσε πειθαρχία και πολύ χρόνο –σχεδόν όλη την ημέρα-, γεγονός που δεν μου επέτρεπε να εργάζομαι, με συνέπεια να πρέπει να στερηθώ αρκετά πράγματα, την διασκέδαση και τις εξόδους κ.ά. Δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή να εγκαταλείψω.
Φέτος, μετά από τρία χρόνια σπουδής παίρνεις πτυχίο. Τι σκέφτεσαι για το μέλλον;
Ναι, είναι σημαντική στιγμή, γιατί εκτός από τα όνειρα και την αισιοδοξία, δικαιώνονται και οι στερήσεις και η όλη μου προσπάθεια. Κυρίως όμως, αισθάνομαι ικανοποίηση γιατί δικαιώνω τους δασκάλους μου εδώ. Θέλω πολύ να ασχοληθώ μόνο με το θέατρο. Επειδή έχω την παιδαγωγική κατάρτιση και το backround της Φιλοσοφικής θα ήθελα πολύ να διδάξω θέατρο.
Γεωργία Μαυροειδοπούλου, 3ο έτος, Πετρούπολη, πτυχιούχος Αρχιτεκτονικής και διακόσμησης εσωτερικών χώρων:
Γεωργία, γιατί θέατρο και γιατί στην σχολή του Δήμου της Αγίας Βαρβάρας;
Το θέατρο ανέκαθεν ήταν από τα βασικά ενδιαφέροντά μου, το αγαπούσα και ήθελα να μπορέσω κάποια στιγμή στην ζωή μου να το υπηρετήσω. Από τα σχολικά μου χρόνια, έπαιρνα μέρος σε παραστάσεις του σχολείου και αργότερα μετείχα σε άλλα ερασιτεχνικά σχήματα.
Αρχικά, με προσέλκυσε το γεγονός ότι ,εδώ, τα δίδακτρα ήταν σε επίπεδο που μπορούσα να ανταποκριθώ. Μπορώ να πω ότι έχει τα πιο χαμηλά δίδακτρα από όλες τις άλλες σχολές. Βέβαια, αυτό από μόνο του δεν θα αρκούσε. Παρακολούθησα το τμήμα προετοιμασίας για τις εξετάσεις, που η σχολή παρέχει δωρεάν και διαπίστωσα ότι αφ’ ενός, η δουλειά που γίνεται εδώ είναι υψηλής ποιότητας και αφ’ ετέρου, ότι το κλίμα μεταξύ των παιδιών και όλων των παραγόντων της σχολής –δασκάλων, διοικητικού προσωπικού, Δημοτικής Αρχής-, ήταν εξαιρετικό. Οι δάσκαλοι, ιδίως, καλλιεργούν ένα μοναδικά ζεστό και ομαδικό κλίμα Πρέπει να έχει κανείς προσωπική εμπειρία για να καταλάβει τι εννοώ. Αυτό νομίζω ότι συμβαίνει γιατί, όλοι οι παράγοντες της σχολής και κυρίως οι δάσκαλοί μας, είναι άνθρωποι που με έπεισαν ότι πραγματικά, θέλουν να ασχοληθούν με τους σπουδαστές και να τους διδάξουν αυτά που γνωρίζουν. Δεν είναι κίνητρό τους η προσέλκυση φοιτητών προκειμένου να υπάρχουν έσοδα. Αυτά ήταν τα σημεία που με κέρδισαν και αποφάσισα να σπουδάσω εδώ. Και τρία χρόνια μετά, αισθάνομαι δικαιωμένη με την επιλογή μου αυτή. Ικανοποιημένη και τυχερή. Άλλαξε ο εαυτός μου. Και σε αυτό, η συμβολή των καταπληκτικών δασκάλων μου, υπήρξε καθοριστική.
Φέτος, μετά από τρία χρόνια σπουδής παίρνεις πτυχίο. Τι σκέφτεσαι για το μέλλον;
Για το μέλλον; Άγχος για το μετά από εδώ. Είναι δύσκολος και πολύ ανταγωνιστικός χώρος το θέατρο. Είμαστε πολλοί ηθοποιοί. Ελπίζω όμως, ότι με αρκετούς από τους συμφοιτητές μου θα παραμείνουμε ως ομάδα και θα προσπαθήσουμε μαζί να κάνουμε πράγματα. Νομίζω ότι το θέατρο είναι ομαδική υπόθεση και σε αυτό, μπορώ να πω, ότι εμείς, εδώ, είμαστε μια πολύ δεμένη και πολύ καλή ομάδα.
Πάολα Καλλιγά, πτυχιούχος Ψυχολογίας ΑΠΘ, Εξάρχεια:
Πάολα, γιατί θέατρο και γιατί στην σχολή του Δήμου της Αγίας Βαρβάρας;
Πριν την σχολή, δεν είχα και πολύ μεγάλη σχέση με το θέατρο. Μπορώ να πω ότι ο κινηματογράφος προσέλκυε το ενδιαφέρον μου και φανταζόμουν, ήθελα, να είμαι και εγώ μέσα σε ταινία. Το 2012 σκεφτόμουν τι θα έκανα στη ζωή μου. Μετά από συστάσεις γνωστών μου αποφάσισα να παρακολουθήσω ένα προετοιμασίας της. Μου άρεσε πολύ και έμεινα στο θέατρο. Για την επιλογή της συγκεκριμένης σχολής βασική παράμετρος ήταν το οικονομικό ζήτημα και όταν γνώρισα τους διδάσκοντες το κλίμα και την δουλειά που γίνεται στην σχολή, αισθάνθηκα απόλυτα ικανοποιημένη από την επιλογή μου αυτή.
Γιώτα Δημητρακοπούλου, απόφοιτος της σχολής, πτυχιούχος αρμονίας και πιάνου, Αχαρναί Αττικής.
Γιώτα, γιατί από τις Αχαρνές δεν επέλεξες κάποια σχολή του κέντρου και ήρθες στην Δυτική Αττική;
Εδώ σπούδασε μία φίλη μου, την οποία θαυμάζω και αγαπώ πολύ. Η ανεπιφύλακτη σύσταση από εκείνη για την Σχολή εδώ, ήταν εγγύηση για εμένα. Και πράγματι. Εδώ σε δέχονται σαν οικογένεια. Αγκαλιάζουν κάθε παιδί που έρχεται να τους εμπιστευθεί τα όνειρά του για το μέλλον. Οι «δάσκαλοι», όπως ο διευθυντής Δημήτρης Παπαγιάννης, η κα Κεχαγιόγλου, ο κος Γιάννης Παπαγιάννης, ο κος Θωδ Εσπίριτου και όλοι όσοι διδάσκουν είναι άνθρωποι υπέροχοι. Είναι τιμή και πολύ μεγάλη τύχη, ακόμη και μία απλή γνωριμία μαζί τους, πόσο μάλλον να σε διαδάσκουν για τρία χρόνια καθημερινά.
Όταν έρχομαι εδώ είτε για να παρακολουθήσω παραστάσεις είτε κάποια άλλη δραστηριότητα, αισθάνομαι πολύ μεγάλη συγκίνηση και ότι παίρνω μια δυναμική ενέργεια, που πουθενά αλλού δεν μπορώ να συναντήσω.
Τι κάνεις τώρα; Κάνεις κάτι στο θέατρο;
Αυτή την περίοδο όχι. Εργάζομαι πάρα πολλές ώρες με το συγκρότημά μου και ετοιμάζουμε τον δεύτερο δίσκο μας. Παίζουμε blues, soul, funky μουσική και αφού ο πρώτος μας δίσκος, το Album I, πήγε καλά μας βαράινει η ευθύνη αυτή και εργαζόμαστε ακόμη περισσότερο. Βέβαια, μου λείπει η θεατρική σκηνή, αλλά πιστεύω πως σύντομα θα έχω την ευκαιρία να ξαναβρεθώ σε αυτήν.
Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος
