Στις 30 Απριλίου, η δημοτική αρχή του Δήμου μας πήρε μια απόφαση που προκαλεί όχι μόνο απογοήτευση αλλά και αίσθηση βαθιάς αδικίας: αποφάσισε μονομερώς να ασκήσει ένδικα μέσα στον Άρειο Πάγο κατά δύο εργαζομένων, οι οποίες είχαν δικαιωθεί στο Εφετείο. Χωρίς καν να φέρει το ζήτημα στο δημοτικό συμβούλιο (αφού το έφερε η αντιπολίτευση) επιλέγοντας την οδό της νομικής αντιπαράθεσης, αποδεικνύει μια σκληρή και κατά περίπτωση αντίληψη για τα εργασιακά δικαιώματα.
Η Αντιδήμαρχος Παιδείας, κ. Φέγγη – εκπαιδευτικός, δημόσια υπάλληλος και συνδικαλίστρια– δήλωσε πως «δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες» και γι’ αυτό δεν μπορούσε να στηρίξει τις εργαζόμενες, σε αντίθεση με ανάλογη περίπτωση το 2014.
Όμως, η εργασία είναι δικαίωμα. Και κάθε περίπτωση εργαζόμενου που διεκδικεί αυτό το δικαίωμα είναι εξίσου σημαντική. Αυτό που αλλάζει από θητεία σε θητεία, είναι οι διοικήσεις και οι πολιτικές τους επιλογές. Το 2014, η κ. Φέγγη υποστήριξε τους εργαζόμενους επειδή τότε ο Δήμαρχος ήταν άλλος. Σήμερα, φαίνεται να συμφωνεί, με δήμαρχο τον ίδιο που το 2004 –όπως και σήμερα– δεν υπερασπιζόταν εργαζόμενους σε παρόμοια θέση.
Η επιχειρηματολογία που ακολούθησε, περί «κόστους» των εργαζομένων στον προϋπολογισμό του Δήμου, προσβάλλει την ουσία της Παιδείας και του Πολιτισμού. Αυτοί οι δύο πυλώνες δεν μπαίνουν σε λογιστικά ισοζύγια. Δεν είναι δαπάνες· είναι επενδύσεις. Και οι καρποί αυτών των επενδύσεων φαίνονται μακροπρόθεσμα – μέσα στην κοινωνική συνοχή, την πνευματική πρόοδο και την ποιότητα ζωής των δημοτών.
Η ίδια αυτή δημοτική αρχή, που σήμερα επικαλείται τον «νόμο Βορίδη», φαίνεται να τον εφαρμόζει κατά το δοκούν:
– Με παράβαση νόμου επιβλήθηκε πρόστιμο 187.025,45€ από τον Περιφερειάρχη.
Αλλά και…
– Με νόμο καταργήθηκε η απόφαση για την πολεοδομία (που αποφάσισαν)
– Με νόμο σταμάτησαν να πληρώνουν οι δημότες για πολιτικούς γάμους. (που αποφάσισαν)
– Ποιος νόμος επιτρέπει το δημαρχείο να λειτουργεί με τέσσερις ορόφους ενώ έχει άδεια για τρεις;
– Και με ποιον νόμο επιτρέπεται ο -1 όροφος, που έχει χαρακτηριστεί αποθηκευτικός, να λειτουργεί ως πλήρης υπηρεσιακός χώρος;
Η επιλεκτική επίκληση της νομιμότητας αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο: ότι δεν υπηρετούνται αρχές, αλλά σκοπιμότητες. Ότι δεν υπάρχει σταθερότητα σε μια ηθική πυξίδα, αλλά κριτήριο το πολιτικό συμφέρον.
Και το αποτέλεσμα είναι ένα: υποστελεχωμένες υπηρεσίες, εργαζόμενοι σε ομηρία, και μια δημοτική αρχή που επιλέγει να αγνοεί την κοινωνική της αποστολή. Από το 2021 εκκρεμεί η υπόθεση 27 εργαζομένων – και τώρα προστίθενται άλλοι δύο. Η αναπαραγωγή της αδικίας δεν τιμά ούτε τη Διοίκηση ούτε το θεσμό που εκπροσωπεί.
Γιατί τελικά, η δημοτική αρχή δεν κρίνεται από τα λόγια της, αλλά από το πώς στέκεται δίπλα ή απέναντι στον άνθρωπο.
“Mαζί με τους Πολίτες”
Σταύρος Μπαράκος
Δημοτικός Σύμβουλος
Δήμου Αγίας Βαρβάρας
