.4 χρόνια συμπληρώθηκαν στις 14 Αυγούστου από την εκδημία του πατρός Αθανασίου Αβραμόπουλου.
.
Ο αγαπητός σε όλους μας παπά Θανάσης υπήρξε ο στυλοβάτης της ενορίας μας.
.
Ερχόμενος στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στην Άνω Αγία Βαρβάρα βρήκε έναν ναό υπόγειο, μικρό και παρ’ όλες τις δυσκολίες δεν δίστασε να βάλει το αντερι στις τσέπες, να σηκώσει τα μανίκια του ζωστικού του και να πιάσει δουλειά, να κουβαλά τσιμέντο, να ανεβαίνει στις σκαλωσιές. Να εμπνέει και να καθοδηγεί τους χριστιανούς της Άνω Αγίας Βαρβάρας, να χτίσουν τον ναό του Προφήτη Ηλία. Ένα έργο το οποίο όπως ο ίδιος έλεγε είναι ένα θαύμα του Αγίου και κόπος δεκάδων εκατοντάδων ανθρώπων οι οποίοι άλλοι από το υστέρημά τους και άλλοι με την εθελοντική τους εργασία κατάφεραν να υψωθεί αυτος προς δόξα Θεού.
.
Ο παπά Θανάσης λειτουργός του Υψίστου. Απλός και δωρικό χαιρόταν την κάθε ακολουθία. Ενώπιον του Αγίου Θυσιαστηρίου με σοβαρότητα και συστολή λειτουργούσε με επίγνωση της ιεράς αποστολής του. Μέχρι την τελευταία του πνοή πάντα εκεί μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Η τελευταία του Θεία Λειτουργία ανήμερα της εορτής της Μεταμορφώσεως, είναι κάτι που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη. Όπως και ο τρόπος ο πολύ παραξενος που συμπεριφερθηκε. Μοίρασε το αντίδωρο και τα σταφύλια, έβγαλε τα αμφια του και μετά γύρισε όλον τον ναό, σαν να ήθελε να τον κλείσει μέσα του. Και την ώρα που φεύγει εκεί που του λέμε καλές διακοπές, σαν κάτι να ήξερε μας λέει ότι δεν πρόκειται να ξαναέρθει. Δεν τον πιστέψαμε, είπαμε ότι λόγω της ηλικίας του, θα έχει ανασφάλεια. Αλλά κάναμε λάθος, ίσως κάτι παραπάνω να ήξερε. Εξ’ αλλού τον θάνατο δεν τον φοβόταν. Την αποστολή του ως ιερεας και ως οικογενειαρχης την ειχε εκπληρώσει. Αυτό που ήθελε ήταν να βρίσκεται κοντά στην παπαδιά του Δήμητρα, όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή
.
Η πρώτη του κίνηση μα και η τελευταία του στον ναό ήταν μέσα στο Άγιο Βήμα και μπροστά στην εικόνα του Προφήτη που όταν τον ρωτούσαμε τι κάνει με μια απλότητα μας έλεγε: “Να εδώ τα λέω με τον παππου”. Έτσι ονόμαζε τον Προφήτη Ηλία. Θυμάμαι μια παιδική ερώτηση όταν είχα πρωτοέρθει στον ναό που του είχα κανει: “παπά Θανάσης έχεις δει κανένα σημάδι από τον Προφήτη στα τόσα χρόνια που είσαι εδω;” Για να πάρω μια αφοπλιστική απάντηση: “Που ξέρεις Μελέτιε, μπορεί να έχουμε συνομιλήσει και μαζί. Αλλά αυτά δεν λέγονται…”
.
Ο παπά Θανάσης ήταν ο ιερέας που πάντα θα βρισκότανε στις χαρές και τις λύπες των ενοριτών του. Όλους τους ήξερε με το μικρό τους όνομα και χαιρόταν με την προκοπή τους. Βλέποντας τα παιδιά που είχε βάφτιση να έρχονται μεγάλα ποία να παντρεύονται και να βαφτίζουν τα δικά τους παιδιά, χαιρόταν σαν μικρό παιδί και μας ελεγε: “Ευλογία μεγάλη. Αυτή είναι η χαρά του παπά να αξιώνεται να βλέπει τα παιδιά που έπιασε μικρά στα χέρια του να φτάνουν σε αυτή την ωρα”.
.
Πολλά ακόμα μπορεί να πει κάποιος για τον μακαριστό πατέρα Αθανάσιο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μνήμη του, το έργο του και η παρουσία του θα μένουν χαραγμένες όχι σε μαρμάρινες πλάκες, αλλά στην σκέψη όλων μας.
.
Ο Θεός ας αναπαύει την ψυχη του εν χώρα ζώντων και να έχουμε την ευχή του.
.
π. Μελετιος
