Οι υποκριτές είναι ανάμεσά μας.
Έρχονται δίπλα μας και μας κτυπούν “φιλικά” στους ώμους, θέλοντας να μας αποκοιμίσουν και να μας εκμεταλλευτούν.
Με ψεύτικα χαμόγελα και κροκοδείλια δάκρυα προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι άμεμπτοι, τίμιοι, αξιόπιστοι και αξίζουν της στήριξής μας.
Όλα αυτά έως τη στιγμή που η βάρκα γέρνει.
Όλα έως τη στιγμή που ακούγεται η αλήθεια.
Ως τη στιγμή που φτάνει η ώρα της κρίσης.
Τότε αυτοί οι άνθρωποι, παίρνουν – εμφανίζουν, την πραγματική τους όψη.
Τότε ο ένας από φίλος, μεταμορφώνεται σε οχιά και αντί για τα γλυκόλογα που έλεγε έως πριν λίγο, στάζει πλέον δηλητήριο.
Ο άλλος από “φίλε μου” και “φίλε μου” σε αποκαλεί με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς.
Όταν λες και γράφεις την αλήθεια, που δεν τους βολεύει, είσαι ξαφνικά ο εχθρός.
Καλύτερα λοιπόν απέναντί τους, παρά ψεύτης, πολιτικός απατεώνας και υποστηρικτής του “ανήθικου” πολιτικά τρόπου που πορεύονται, με μυστικές συμφωνίες στις πλάτες του λαού.
Μάλιστα ορισμένοι είναι χειρότεροι από εκείνους που κατηγορούν, ως προς το χαρακτήρα, τις μεθοδεύσεις και τον τρόπο που θέλουν να επιβληθούν, ανεξαρτήτου κόστους για τους άλλους.
Είναι τόσο παθιασμένοι, τόσο φανατικοί, τόσο πορωμένοι, τόσο ψεύτες, τόσο αγνώμονες, τόσο απατεώνες, που δεν τους ενδιαφέρει τι θα πράξουν και τι θα πουν κατηγορώντας τους άλλους, προκειμένου να καλύψουν τις αδυναμίες, τις αστοχίες και τις επιλογές τους.
Μάλιστα είναι και τόσο ξεδιάντροποι που όταν έρθει η ώρα, πάλι θα σε πλησιάσουν για να ζητήσουν την υποστήριξή σου…
Και μάλιστα οι παραπάνω έχουν ως σημαία την ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, την ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ και την πολυταλαιπωρημένη λέξη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που κάθε φορά που την επικαλούνται, την τραυματίζουν όλο και περισσότερο…
Πάρις Βαμβακόπουλος
