Τι χρειάζεται άραγε μια σύγχρονη Πόλη;
1. Σωστά σχολεία, με έγκαιρη και επαρκή συντήρηση (διότι ο καιρός φθείρει τα πάντα) και βεβαίως εστίαση στην αλλαγή νοοτροπίας από όλους. Κάθε σχολείο πρέπει να αποτελεί διαχρονικά το δεύτερο σπίτι κάθε μαθητή κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την αγαστή κι αποτελεσματική συνεργασία τους με τους υπεύθυνους του σχολείου, της πόλης, αλλά και τους υπεύθυνους γονείς και κηδεμόνες τους. Με κοινές δράσεις, με συνευθύνη, με υπευθυνότητα και πολύ υπομονή, μπορούμε να συναντήσουμε καλύτερους δρόμους.
2. Σωστό οδικό δίκτυο, με συντήρηση σε τακτά χρονικά διαστήματα και κατάλληλη σήμανση (σήματα, φανάρια, διαβάσεις πεζών κλπ) επιστημονικά τεκμηριωμένη από συγκοινωνιολόγους. Επίσης, να υπάρχει ανεμπόδιστη διέλευση των οχημάτων, ώστε να αποφεύγονται μια σειρά από παραγόμενα προβλήματα.
3. Σωστό δίκτυο ύδρευσης! Ένα γερασμένο και μη ασφαλές δίκτυο, όπως το σημερινό, έχει αδιανόητα δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία των πολιτών και σημαντικά παράπλευρες απώλειες, αυξάνοντας ακόμα και το κόστος υγείας, μεταξύ πολλών άλλων.
4. Υπογειοποίηση του δικτύου ηλεκτροδότησης σε όλα τα επίπεδα! Δεν νοείται το 2023, με τόσο πυκνοκατοικημένες πόλεις, με πυρκαγιές και πλημμύρες που έχει επιφέρει η κλιματολογική αλλαγή, να υπάρχουν ακόμα καλώδια στον αέρα και κολώνες δίπλα στα μπαλκόνια.
5. Σωστός, αυτοματοποιημένος και ισορροπημένος φωτισμός σε κάθε σημείο της πόλης. Κάθε σκοτεινή γωνιά, γειτονιά ή περιοχή, αποτελεί δυναμική εστία παραβατικής ή ακόμα κι εγκληματικής συμπεριφοράς.
6. Επαρκείς και ασφαλείς, διαβαθμισμένοι χώροι άσκησης και παιχνιδιού για όλα τα παιδιά, κατανεμημένα σε όλη την πόλη, αξιοποιώντας και διαμορφώνοντας καταλληλα, με χαμηλό κόστος, κάθε κοινόχρηστο χώρο, ακόμη και τα προαύλια των σχολείων σε ώρες που δεν λειτουργούν. Απαραίτητη προϋπόθεση η συνευθύνη των γονέων και κηδεμόνων για τις μικρές ηλικίες και επιβλέποντες εθελοντές ή άλλες κατηγορίες εμπλεκομένων πολιτών (παρέχοντες κοινωνική εργασία ή πρακτική άσκηση κλπ) για τις μεγαλύτερες ηλικίες.
7. Επανασχεδίαση του μαζικού αθλητισμού και των πολιτιστικών δραστηριοτήτων, ώστε να μπορούν δωρεάν όλα τα παιδιά να “διαμορφώνονται” με πληρότητα χαρακτήρα και παιδεία κι όχι παραβατική και βίαιη συμπεριφορά. Είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο ένα παιδί που βρίσκεται από μικρό σε χώρους άθλησης και πολιτισμικής δραστηριοποίησης, να αποτελέσει πυρήνα παραβατικότητας ή/και μέλος συμμορίας.
8. Δημιουργία Κέντρων Τραπεζικών Συναλλαγών! Με δεδομένη την πολιτική των τραπεζών για μείωση του λειτουργικού τους κόστους και κλείσιμο όλων των υποκαταστημάτων τους, αλλά και της μεγάλης αποδοχής του ebanking, μια ομάδα ευαίσθητη αλλά πολύ σημαντική για την δομή της κοινωνίας, αυτή των μεγαλύτερων ανθρώπων, έχουν μείνει στο περιθώριο ως προς την τραπεζική τους εξυπηρέτηση. Θα μπορούσε να δημιουργηθούν Κέντρα Εξυπηρέτησης Τραπεζικών Συναλλαγών, στη βάση λειτουργίας των Κ.Ε.Π., με πίεση της κεντρικής και της τοπικής διοίκησης προς τις τράπεζες, ώστε σε κάθε πόλη που δεν έχει ένα τουλάχιστον υποκατάστημα, να μπορεί να εξυπηρετείται δια ζώσης ένας πολίτης που δεν μπορεί ηλεκτρονικά, μέσω αυτών των κέντρων. Τουλάχιστον για όσο χρειαστεί.
9. Ασφαλή και προσπελάσιμα πεζοδρόμια και πεζόδρομους αποκλειστικά για πεζούς! Προφανώς, με την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί σε βάθος χρόνων, δεν είναι δυνατή η πλήρης επαναδιαμόρφωση των πεζοδρομίων. Όμως, είναι σίγουρα εφικτή η διαμόρφωση της κατ’ ελάχιστον μιας ασφαλούς διαδρομής, για τις μανάδες με τα καροτσάκια τους, για τους πολίτες με τα ψώνια τους, ακόμα και για όλους εκείνους που θέλουν να αφήσουν τα αυτοκίνητα τους στο γκαράζ και να κινηθούν πεζοί. Τα οφέλη πολλά και σε πολλά επίπεδα.
10. Κοινωνική συνοχή! Όλα τα παραπάνω κι ακόμα πάμπολλα που θα μπορούσαν να επιτευχθούν, δεν θα είχαν κανένα νόημα αν δεν μάθουν οι πολίτες ότι “τούτο τον τόπο τον έχουμε όλοι μαζί”! Σίγουρα ο καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις του,τις επιδιώξεις του, τα συμφέροντά του, τις ανοχές του, τα όρια του κλπ κλπ, αλλά δεν μπορεί σε μια πόλη να υπάρχει εχθρικό, πολλές φορές “πολεμικό” γεμάτο μίσος κι απέχθεια κλίμα. Ποτέ ένας εμφύλιος δεν οδήγησε σε βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Ποτέ δεν άφησε απώλειες μόνο στη μία πλευρά.
Η πόλη είναι σαν τον άνθρωπο κι οι πολίτες κι όλα αυτά που την αποτελούν, τα μέλη του και τα όργανά του, τα χέρια του, τα πόδια του, τα πνευμόνια του… Ποιος είναι εκείνος ο υγιής νους, που θέλει το ένα του χέρι να είναι καλά και τ’ άλλο να πονάει; Το ένα πόδι να πηδά και τ’ άλλο να κουτσαίνει; Πόσο δυσνόητο είναι ότι το κεφάλι βρίσκεται στη θέση του και κάνει τα κουμάντα του, διότι το κορμί το στηρίζει.
Κι αν το μισό κορμί χωλαίνει, πέφτει ο άνθρωπος κι όλο το κορμί σέρνεται κι υποφέρει. Και τότε, όλοι μαζί, πάμε σε πλάγιο τέταρτο κι οσονούπω επίκαιρο το “Άλαλα τα χείλη των ασεβών” … διότι…”
Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή.
Πρός Σέ καταφεύγω τήν Κεχαριτωμένην, ἐλπίς ἀπηλπισμένων, Σύ μοι βοήθησον.”
