Όταν πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκε και επίσημα ότι οι εθνικές εκλογές θα γίνουν στις 21 Μαΐου, πολλοί ήταν εκείνοι που έλεγαν: «Καλά μέσα στις άγιες ημέρες θα ασχολούμαστε με τα πολιτικά;».
Επιπλέον, έχοντας ήδη ξεκινήσει και οι διεργασίες των παρατάξεων για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, το κλίμα αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Πως δηλαδή, θα καταφέρει το πολιτικό κλίμα να πάρει το χώρο του, μέσα στο Άγιο κλίμα των ημερών, που αναμφίβολα στη χώρα μας έχει μια ιδιαίτερη σημασία.
Κι όμως, όλα γίνονται! Και οι πολιτικοί μας όλα τα μπορούν! Ίσα – ίσα, για τους περισσότερους, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βρουν μαζεμένους πολλούς πραγματικά πιστούς και εξ αυτών, ίσως και πολλούς ευκολόπιστους.
Άλλωστε, αν σκεφτεί κανείς λίγο πιο «εναλλακτικά», όσα έχουν καταγραφεί από εκείνες τις εποχές, θα βρει φράσεις και δράσεις που ταιριάζουν ακόμα και σήμερα στα όσα συμβαίνουν.
Για παράδειγμα, ανέκαθεν οι πολιτικοί δεν επιζητούσαν ουσιαστικά την εύνοια και πολύ περισσότερο, τη διαχείριση του όχλου;
Και μήπως τα «τριάκοντα αργύρια» μόνο ο Ιούδας τα πήρε; Ή μήπως εξουσία και χρήμα δεν έπαιζαν πάντα στο ίδιο έργο; Και τότε και σήμερα, το μετά βαΐων και κλάδων και έκραζον’ ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος, επί της αρχής, διαχρονικά μετατρέπεται στο άρον άρον σταυρώσουν αυτόν.
Κι έχουμε πάντα το «νείπτω τας χείρας μου», ως το κατεξοχήν εργαλείο του δραπετεύω από τις ευθύνες μου. Και τότε από τον «Άννα στον Καϊάφα» βολόδερνε ο κόσμος και τότε οι άδικες δίκες ήταν το όπλο των ισχυρών.
Και τότε οι «μωρές παρθένες» έπαιζαν το ρόλο τους και σήμερα οι δικές μας ακόμα πιο πολλές.
Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις… ήταν τότε, μέχρι και στο δευτερόλεπτο σήμερα προδίδουν κάποιοι κάποιους.
Τυφλοί οδηγοί τυφλών, πολλοί σημερινοί μπροστάρηδες, μα ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω κι έτσι για τον φόβο των Ιουδαίων, ουαί υμίν…κι ακολουθούμε. Σαν πρόβατα επί σφαγή, άλλος ως απολωλός κι άλλος ως αποδιοπομπαίος, οδεύουμε ευθεία προς την Γης Μαδιάμ.
Και παρά του ότι καθένας έχει ώτα και ακούει και νουν και «νοείτω», σληρόν προς κέντρα λακτίζειν, αυτοτιμωρείται για να κάνει κακό στον διπλανό του. Και μέχρι το τετέλεσται αυτό θέλει να κάνει, αυτό έχει μάθει να κάνει.
Κι όμως, «ίδε ο Άνθρωπος» είπε μέχρι κι ο άπιστος! Μα οι πιστοί ούτε «Ειρήνη ημίν», ούτε «άφες αυτοίς, ού γάρ οίδασι τι ποιούσι», ούτε καν «Αγαπάτε αλλήλους».
Μόνο προφάσεις εν αμαρτίαις οι διυλίζοντες τον κώνωπα και καταπίνοντες την κάμηλον, περιμένοντας άλλοτε το μάνα εξ ουρανού κι άλλοτε το market-pass εκ κάπου αλλού.
Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης ή όσες φορές κι αν Σταυρωθεί, Ανάσταση θα φέρνει;
Παντελής Πρεντάκης
