Κάποτε με την προσπάθεια του κορυφαίου αθλητή, και πρωταθλητή συμπολίτη μας Βαγγέλη Οικονομάκου, πυγμάχο του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Ελλάδος, αήττητου στην Ελλάδα για σχεδόν 10 χρόνια, και τον 1ο Έλληνα που κέρδισε χρυσό σε Μεσογειακούς Αγώνες (1967), Βαλκανιονίκη, αλλά και συμμετέχοντα με νίκες στις Ολυμπιάδες του Μεξικό (1968) και του Μονάχου (1972) και την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια του δήμου με δήμαρχο τον αείμνηστο Μήτρο Σουλιμιώτη, και υπεύθυνο για τον αθλητισμό την αφεντιά μου, δημιουργήθηκε πυγμαχικό τμήμα στην πόλη μας.
Ο δήμος του παραχώρησε τον υπόγειο χώρο στο παλιό δημαρχείο, (κτίριο Μπλαζάκη) και άρχισε τις προπονήσεις σε πολλούς νέους της πόλης, αναδεικνύοντας σπουδαίους αθλητές με πολλές διακρίσεις στο πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Όμως με την αλλαγή στην διοίκηση του δήμου από τον σημερινό δήμαρχο, το τμήμα, που είχε εγγραφεί στην Ομοσπονδία πυγμαχίας “εκδιώχθηκε” από τον χώρο με αποτέλεσμα την διάλυση του. Η αιτιολογία ήταν πως ο δήμος ήθελε τον χώρο για άλλη χρήση.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με το τμήμα αντισφαίρισης, που στεγαζόταν σε υπόγειο ιδιοκτησίας του δήμου με πολλούς ενήλικες και μικρούς αθλητές. (Σημειωτέον πως και αυτός ο χώρος είχε αποκτηθεί επί δημαρχίας Σουλιμιώτη.) Με αποτέλεσμα να μην έχει ο σύλλογος στέγη, και να κινδυνεύει να διαλυθεί.
Κάπως έτσι στήριζε ο δήμος παλαιότερα τον μαζικό λαϊκό αθλητισμό, και όχι με απονομές επάθλων σε τουρνουά τάβλι που διοργανώνει καφενείο.
Όχι ότι και αυτό το τουρνουά είναι κακό, αλλά πρέπει να λέγονται αυτά, για όσους δεν γνωρίζουν ή ξεχνούν, για να μπορούν να συγκρίνουν.
Μανούσος Πανόπουλος
