Ήρθε η ώρα των ομάδων, αρκετών ανθρώπων που πρέπει να συσπειρωθούν για κάτι κοινό. Ο στόχος κοινός, θα έπρεπε…
Από τη μία, κάτι καλό, λίγο μακρινό, κάπως μη πραγματικό όντας ανιδιοτελές, σε έναν κόσμο που θα φάνταζε ρομαντικός.
Από την άλλη, κάτι επιδιώξιμο, αρκετά πιο προσιτό σε όλους, γνωστό, ιδιοτελές, με λιγότερες συλλογικές θετικές πτυχές, στον κόσμο που ζούμε τώρα.
Αρκετοί άνθρωποι στοχεύουν σε έναν υποτιθέμενο κοινό σκοπό. Τους “ενώνει” αυτός, οι κοινές επιδιώξεις κι οι κοινές αρχές, που δεν υπάρχουν. Διαμορφώνεται ένα σύνολο σε μη στέρεα θεμέλια που ελλοχεύει συγκρούσεις.
Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικά πιστεύω, διαφορετικοί στόχοι ταυτίζονται φορώντας μια μάσκα. Μα η αλήθεια κρύβεται πίσω από αυτή! Κρύβεται ο εσωτερικός πόλεμος για την επικράτηση και κυριαρχία του εαυτού, οι υποκριτικές συμπεριφορές προς τους άλλους, η εμμονή για κατηγορίες και κριτικές προς τους υπολοίπους με σκοπό τον αυτοθαυμασμό, η συνεχής επιθυμία προσωπικής απόκτησης, η αδυναμία στήριξής σου προς τον διπλανό, η δυσκολία να βάλεις κάποιον πάνω από σένα, η απουσία αυτοκριτικής, η ανάγκη επιβολής, η υποχρέωση υποταγής των άλλων έναντι των θέλω σου, η διαρκής προσπάθεια αυτοπροβολής, η αποφυγή ανάληψης ευθύνης και η μετάθεσή της στους άλλους, η υποτίμηση της αξίας της προσωπικότητας και του αγώνα του διπλανού σου.
Εκτυλίσσεται κυνήγι μείωσης και απομάκρυνσης πιθανών στόχων που θα εμποδίσουν την εξασφάλιση της κυριαρχίας, της εκλογής, της διαδοχής, της θέσης. Ένα είδος πολέμου με κύριο χαρακτηριστικό την υποτίμηση με σκοπό την επικράτηση, το οποίο δεν θα έπρεπε να υφίσταται.
Η πίστη στο κοινό όραμα ενώνει. Οι ομάδες διχάζονται, γιατί εκλείπει. Χάνεται στο βωμό των προσωπικών φιλοδοξιών κάθε… «θηρευτή». Υπάρχει μονάχα η πίστη στον εαυτό που μπορεί να φτάσει στην αλαζονεία.
Οι περισσότεροι μεταμφιεσμένοι χαρακτήρες κάνουν λόγο για έναν ρομαντικό κόσμο ως κίνητρο για προσέλκυση, μα εξυπηρετούν άλλους απώτερους σκοπούς. Στην πραγματικότητα, λόγος και πράξη δεν συμβαδίζουν. Ο λόγος υποκρίνεται, η πράξη αποκαλύπτει την αυτοαναίρεση του ατόμου. Και γι’ αυτό το λόγο, αυτός ο μη πραγματοποιήσιμος κόσμος θα ονομάζεται για πάντα φανταστικός ή, για άλλους, ρομαντικός.
Ο αντίποδας επιτάσσει την αυτοκριτική, την ανθρωπιά, την ενσυναίσθηση, την ευγενή άμιλλα, τον υγιή ανταγωνισμό, την υπομονή, την επικοινωνία, τον διάλογο, τον σεβασμό, την αποδοχή, την αλήθεια.
Ας μην δημιουργείται πόλεμος εκεί όπου δεν υπάρχει και, ιδίως, όταν οι αρχές, που προτάσσουμε, υποδηλώνουν πως δεν θέλουμε να υπάρχει.
ΥΓ: Οι ήσυχες δυνάμεις δεν παύουν να είναι δυνάμεις και να έχουν αξία!
Χριστιάνα Κρεββατά
