Η απελπισία που έγινε καθημερινότητα
Κι εμείς τραγικοί που δεν μπορούμε να αντιδράσουμε.
Πιαστήκαμε από ψεύτικες ελπίδες, μεγαλεπήβολα σχέδια και σωτήριες αλλαγές, ώσπου τελικά χαθήκαμε. Κι η αντίδραση μικρή. Παρόλα αυτά, ικανή για όποιον είναι πρόθυμος να συνταχθεί, να αγωνιστεί και να αλλάξει. Μικρή εξαιτίας του φόβου. Κι ο φόβος είναι, αν μη τι άλλο, μεγάλος για όλους. Ακούμε διαρκώς λιγοστούς ανθρώπους να μιλάνε. Αναρωτήθηκε κανείς γιατί; Είναι οι μόνοι που νοιάζονται ή οι μόνοι που αντιμετωπίζουν τον φόβο; Φόβος πανδημία! Τους αφορά όλους, τους αγγίζει όλους και όλα κι οι επιπτώσεις δικαστικές, αλλά όχι μόνο. “Φοβάμαι να ακουστώ”, αυτή είναι η δημοκρατία μας!
Οι θρόνοι επανέρχονται μαζί με τη λογοκρισία και το βασίλειο χτίζεται σιγά σιγά.
Μας κατέστησαν άτομα με περιορισμένες ελευθερίες. Περιορισμούς που επιβάλλονται ανάλογα με την βούληση και τα πάθη του «άρχοντα». Καταλήξαμε μικροί, αγαθοί, αφελείς, περιορισμένοι, άβουλοι, χειραγωγήσιμοι, ανεκτικοί στην ανεπάρκεια και στην υποτίμηση. Παραδοθήκαμε στην εξουσία και γίναμε πιόνια σε ένα σκάκι με βασιλιάδες και βασίλισσες που στερούνται λογικής. Χάσαμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας!
Απελπισία σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης. Ένα κτήριο αφιλόξενο, το κτήριο των διωγμών. Όσοι δούλευαν και συνέβαλλαν στην πρόοδο της πόλης τώρα φεύγουν, γιατί δεν δέχτηκαν την υποτίμηση, δεν θέλησαν να χάσουν τον εαυτό τους. Τα παιδιά κλειδωμένα για να μην κυνηγηθούν, για να μην τους κλέψουν τα όνειρα. Τα σπίτια σκοτεινά και ευάλωτα. Οι αδύναμοι πεσμένοι στους δρόμους, στα παγκάκια, στις πλατείες. Οι άνθρωποι τρομαγμένοι, αγχωμένοι, αφιλόξενοι, αδικημένοι. Τα πάρκα παρατημένα και ξερά. Λουκέτα πολλά. Γύρω σκουπίδια. Ανθρωποκυνηγητά πίσω από πληκτρολόγια και οθόνες. Φυλλάδες στα πεζοδρόμια ανθρώπινου εξευτελισμού γεμάτα παραπληροφόρηση, αδικία και δυστυχία. Φιγούρες που περνούν φευγαλέα από τις γειτονιές κάπου κάπου… πρότυπα προς αποφυγή. Πολίτες δακτυλοδεικτούμενοι. Συμπεριφορές απαράδεκτες κι ανεπίτρεπτες.
Εμμονές και παραφροσύνες κυρίαρχες. Αμέτοχοι που κουράζονται από την επικρατούσα κατάσταση. Απελπισμένη πόλη. Τι της έμεινε; Μόνο το όνομα, αφού οι ελεύθεροι άνθρωποί της μεταναστεύουν.
Είναι όντως η ωραιότερη πόλη του κόσμου;
Χριστιάνα Κρεββατά
