Εν μέσω δυσοσμίας που αποπνέουν οι περιπτώσεις των Φουρθιώτη και παλιότερα του Λιγνάδη και των αλλεπάλληλων αποκαλύψεων για σκάνδαλα αρίστων που τους πιάνουν με το δάχτυλο στο μέλι…
Στην εποχή που μια υπουργός «πολιτισμού» τσιμεντώνει την Ακρόπολη επιδιώκοντας μάλιστα να αναγραφεί και το όνομα της σε αναμνηστική πλάκα η κυβέρνηση δεν «αδρανεί»…
Σε αυτήν ακριβώς την περίοδο η κυβέρνηση επιλέγει να κλείσει όσο το δυνατόν συντομότερα δεσμεύσεις και υποχρεώσεις προς τον ΣΕΒ δίνοντας παράλληλα το μήνυμα προς τους δανειστές ότι είναι αποφασισμένη να προωθήσει ακόμα και με πολιτικό κόστος τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που θα επιφέρουν το τελειωτικό κτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις.
Με την κοινωνία αποσβολωμένη από την γελοία διαχείριση της πανδημίας και τις καθημερινές παλινδρομήσεις και αντιφάσεις μιας κυβέρνησης που παραπαίει ανάμεσα σε βλακώδη success story και το άρον-άρον άνοιγμα της αγοράς και του τουρισμού….
Αυτή την περίοδο επέλεξε η κυβέρνηση για να ανακοινώσει το «Εθνικό σχέδιο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας» και αμέσως μετά από αυτό, καθόλου τυχαία, o Κ. Χατζηδάκης παρουσίασε σε συνέντευξη το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για τα εργασιακά: «Κ. Χατζηδάκης: Όλες οι αλλαγές που φέρνει το εργασιακό νομοσχέδιο» . Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται οι απαιτήσεις του ΣΕΒ που πριν κάποια χρόνια ούτε στο όνειρο τους δεν πίστευαν ότι θα υλοποιηθούν .
Να λοιπόν τα δώρα του Κ. Χατζηδάκης: Απόλυτη ευελιξία στην τηλεργασία. Με ατομικές συμβάσεις η διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Απασχόληση και τα Σαββατοκύριακα, περισσότερες υπερωρίες, μητρώα στα συνδικάτα, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για τις απεργίες, κατάργηση στην ουσία των συνδικάτων που στην θέση τους θα βάλλουν γραφειοκρατικά ολογράμματα- ομοιώματα.
Εύλογα κανείς μπορεί να αναρωτηθεί αν τελικά το λεγόμενο «εθνικό σχέδιο ανάκαμψης» δεν είναι τίποτα παραπάνω από το ιλουστρασιόν χαρτί περιτυλίγματος για να καλύψουν την μεγαλύτερη εργασιακή ανατροπή που έχει υπάρξει τα τελευταία 100 χρόνια. Γιατί, οι αερολογίες για «πράσινη ανάπτυξη» «καινοτομίες» και άλλες πολλές παρόμοιες φλυαρίες κατά κύριο λόγο επιδιώκουν να αποκρύψουν ότι προϋπόθεση για να υπάρξει ανταγωνιστικότητα και αύξηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου είναι το παραπέρα τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων .
Ήρθε λοιπόν η ώρα μετά από όλα αυτά να θέσει η κυβέρνηση το δίλλημα «πρόοδος ή καθήλωση;». Αμέσως δόθηκε το σήμα και επικοινωνιολόγοι μαζί με τα πετσωμένα ΜΜΕ να μας εξηγήσουν ότι οι καλύτερες μέρες είναι μπροστά μας αρκεί να δεχτείτε να δουλεύεται όσες ώρες του καπνίσει του εργοδότη χωρίς υπερωρίες, αρκεί να καταργηθούν τα βαρίδια στην ανάπτυξη που είναι τα συνδικαλιστικά δικαιώματα.κ.α.
Για την κυβέρνηση λοιπόν είναι «πρόοδος» να θέλει να γυρίσει τον χρόνο πίσω κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα όπου οι εργαζόμενοι δούλευαν από νύχτα έως νύχτα με 10 και 12 ώρες δουλειά, την στιγμή που στις μέρες μας η τεχνολογική εξέλιξη δημιουργεί όλες της δυνατότητες για μείωση του χρόνου εργασίας. Είναι πρόοδος να υπάρχουν μισθοί από 250 έως 534 ευρώ χωρίς Κυριακές και αργίες
Για την κυβέρνηση είναι «καθήλωση», τα εργατικά δικαιώματα ακόμα και αυτοί οι ελάχιστοι νόμοι που τα προστατεύουν . Είναι καθήλωση οι διεκδικήσεις για αυξήσεις στους άθλιους μισθούς. Είναι καθήλωση να υπάρχει οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι καθήλωση οι απεργίες και η εργατική αλληλεγγύη. Είναι καθήλωση η υπεράσπιση της δημοκρατίας στους τόπους δουλειάς…
Όμως ας δούμε τα πράγματα πιο συγκεκριμένα
Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο είναι η συμπύκνωση 50 χρόνων αντεργατικών μεθοδεύσεων και επιδιώξεων του κεφαλαίου για να κτυπηθούν οριστικά και αμετάκλητα βασικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος με πρώτη απ’ όλες το 8ωρο, να καταργηθεί στην πραγματικότητα το δικαίωμα στην απεργία, να μετατραπούν τα συνδικάτα σε γελοίες καρικατούρες ελεγχόμενες από το κράτος και την εργοδοσία.
Μετά 44 χρόνια, η κυβέρνηση επαναφέρει την βασική λογική του νόμου 330 του Λάσκαρη όσον αφορά τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τα δικαιώματα που συμπληρώνουν τη βασική επιδίωξη της εργοδοσίας και των πολιτικών εκφραστών της που χρόνια τώρα είναι η κατάργηση του οκταώρου.
Νομοθετούν την δεκάωρη εργασία με μισθούς που θα ξεκινούν από 200 μέχρι 534 ευρώ, με εργαζομένους χωρίς δυνατότητα να μιλήσουν, να διεκδικήσουν, να δράσουν μέσα από πραγματικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και όχι ηλεκτρονικά ομοιώματα τους. Η κυβέρνηση με αυτό το νομοθέτημα επιδιώκει να μετατρέψει το σύνολο των εργαζομένων σε δουλοπάροικους επιβάλλοντας στο σύνολο της επικράτειας καθεστώς Ειδικής Οικονομικής Ζώνης.
Σύμφωνα λοιπόν με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο «οι επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν εργαζομένους ως 10 ώρες ημερησίως κατά μέγιστο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, εφόσον εντός του ίδιου 6μήνου εξοφλούν τις ώρες με αντίστοιχη μείωση ωρών ή ρεπό ή ημέρες άδειας», και παρακάτω «προσθήκη επιχειρήσεων και εργασιών στη λίστα που ήδη επιτρέπει την εργασία την Κυριακή».
Καταργεί το 8ωρο ο Χατζηδάκης για χάρη της μεγάλης εργοδοσίας.
Δηλαδή οι εργαζόμενοι ως σύγχρονοι δουλοπάροικοι θα υποχρεούται να εργάζονται 10 ώρες με απλήρωτες υπερωρίες για 6 μήνες, με μόνη προϋπόθεση οι εργοδότες να τους δίνουν λίγες μέρες άδεια στο ίδιο διάστημα, πράγμα αμφίβολο όταν γνωρίζουμε ότι εργοδότες ανάγκαζαν εργαζομένους να επιστρέφουν μέχρι και το δώρο Χριστουγέννων .
Καταργείται στην ουσία το δικαίωμα στην απεργία στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ, στα ΝΠΔΔ ακόμα και σε κρίσιμους εργασιακούς κλάδους του ιδιωτικού τομέα όπως ακριβώς με τον νόμο του Λάσκαρη το 1976 αφού απαιτεί προσωπικό ασφάλειας, στο 40% που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται σε περίπτωση απεργίας .
Δημιουργεί ένα τεράστιο μηχανισμό φακελώματος εργαζομένων με το αρχείο συνδικαλισμένων εργαζομένων, το οποίο θα είναι στη διάθεση του υπουργείου και της εργοδοσίας. «Καθίσταται προϋπόθεση για την άσκηση συνδικαλιστικού δικαιώματος, η απογραφή στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο», θέτοντας με τον τρόπο αυτό στο μικροσκόπιο εργοδοσίας και κυβέρνησης εργαζομένους που επιθυμούν να γραφτούν στα σωματεία που στην πραγματικότητα θα τους αποτρέπει αλλά και οι ήδη υπάρχοντες θα είναι καταγεγραμμένοι στα μητρώα των επιχειρήσεων ως ανεπιθύμητοι για εργασία αφού το πρώτο που θα κάνει ο εργοδότης πριν την πρόσληψη θα είναι να ρίχνει μια ματιά στο μητρώο των συνδικαλισμένων.
Κι όλα αυτά όταν οι διώξεις συνδικάτων, συνδικαλιστών και εργαζομένων που πρωτοστατούν στην οργάνωση του αγώνα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Απειλές, απολύσεις, ποινές, επιστρατεύσεις, κρατική και εργοδοτική βία, δικαστικές αποφάσεις που χαρακτηρίζουν παράνομες το 95% των απεργιών είναι μια καθημερινότητα. Ενδεικτική είναι η απόλυση του προέδρου του σωματείου του νοσοκομείου του Άγιου Σάββα που σηματοδοτεί το τι περιμένει τους εργαζόμενους στο αμέσως επόμενο διάστημα .
Με διάφορες μεθοδεύσεις μειώνουν ακόμα περισσότερο τον μέσο μισθό όπως γράφαμε σε προηγούμενο άρθρο μας «200 ευρώ μισθός και πολλά μας είναι;» ενώ καθιστά τον ΟΜΕΔ και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό τους μοναδικούς συνομιλητές με το κράτος και την εργοδοσία. Στην πραγματικότητα αυτός ο «συνδικαλισμός» θα επιτρέπεται, δηλαδή οι συναντήσεις των εργατοπατέρων με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της.
Το κερασάκι στην τούρτα αυτού του δυστοπικού εργασιακού τερατουργήματος είναι τα μέτρα καταστολής που νομοθετούνται για την περίπτωση που τα ταξικά συνδικάτα αμφισβητήσουν όλα τα παραπάνω. Τότε προβλέπεται ότι «απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και η άσκηση ψυχολογικής(!) ή σωματικής βίας». Αν δηλαδή εκφραστεί κάποια μορφή αλληλεγγύης από άλλους εργαζόμενους ή οι εργαζόμενοι προστατέψουν την απεργία τους από την απεργοσπασία, τότε η απεργία καθίσταται παράνομη και όσοι μετέχουν τελούν ποινικώς «κολάσιμη πράξη». Έτσι λοιπόν η βία της κρατικής και εργοδοτικής ασυδοσίας γίνεται νόμος και η διεκδίκηση των εργαζομένων βαφτίζεται “βία”, ώστε να μπορεί η αστυνομία να διαλύει οποιαδήποτε εργατική κινητοποίηση μετά από κάλεσμα εργοδότη που θα δηλώνει ότι του ασκήθηκε «ψυχολογική βία»!
Άλλη διάταξη προβλέπει «θεσμοθέτηση δικαιώματος, μετά την προειδοποίηση για απόλυση και μέχρι αυτήν, ο εργοδότης να δικαιούται να αξιώσει να μην προσέρχεται ο εργαζόμενος στην εργασία, αλλά βεβαίως να μισθοδοτείται». Έτσι, ο εργοδότης θα απομακρύνει από τον χώρο δουλειάς τους υπό απόλυση εργάτες, δυσκολεύοντας την πάλη μαζί με τους συναδέλφους τους ενάντια στις απολύσεις.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπαίνει στην πιο κρίσιμη εποχή των τελευταίων 50 χρόνων. Τώρα πρέπει να επιδιωχθεί ο μέγιστος εργατικός ταξικός συντονισμός, σημαίνοντας συναγερμό για μια οργανωμένη εργατική και λαϊκή αντεπίθεση, καταργώντας διαχωρισμούς, υπερβαίνοντας τους κατακερματισμούς και τους άνευ νοήματος πια ηγεμονισμούς για να μην περάσουν τα άθλια νομοθετήματα των εργοδοτών και της κυβέρνησης. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν θα είναι μέρες κρίσιμες για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Εδώ και τώρα να παρθούν πρωτοβουλίες για την πιο πλατιά αγωνιστική ταξική ενότητα για να καταλήξει και αυτός ο νόμος εκεί που κατέληξε και ο νόμος του Λάσκαρη: στα σκουπίδια της ιστορίας.
