Όλη η ανθρωπότητα μέσα στο 2020 βίωσε μία πρωτοφανή υγειονομική περιπέτεια και βρέθηκε σε ένα ιστορικό σημείο καμπής που άλλαξε την πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας και σκέψης.
Οι κοινωνικές επαφές και συναναστροφές άλλαξαν (τηλεδιάσκεψη), η δυνατότητα των μετακινήσεων και της κυκλοφορίας περιορίστηκε (lockdown), οι συνθήκες εργασίας και εμπορίου μεταβλήθηκαν (τηλεργασία – τηλεμπόριο), η διαζώσης εκπαίδευση αντικαταστάθηκε από ηλεκτρονικές πλατφόρμες (τηλεκπαίδευση) ακόμα και εμείς οι ίδιοι από ενεργοί πρωταγωνιστές της καθημερινότητας μετετραπήκαμε εν μέρει σε παθητικούς τηλεθεατές των ραγδαίων εξελίξεων. Ακόμα και μέσα στην άγια και εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, η επαφή των παιδιών με τον Αη Βασίλη έχει αντικατασταθεί από βιντεοκλήση, τη θέση του παιδικού γράμματος την έχουν πάρει τα emails και sms και τα κάλαντα στις γειτονιές έχουν αλλάξει σε ομαδικές διαδικτυακές κλήσεις. Σε ανύποπτο χρόνο πέρασε αθόρυβα μέσα στις καθημερινές μας λέξεις, που υποδηλώνουν επικοινωνία, συναναστροφή και εγγύτητα, το λεξικό πρόθημα «τηλε-» το οποίο προσδίδει την έννοια της μεγάλης απόστασης σε κάτι ή από κάτι. Από τι όμως ουσιαστικά απομακρυνόμαστε και σε ποιες βαθιά ανθρώπινες, ελληνικές και χριστιανικές αξίες, βάζουμε τον εαυτό μας σε «μεγάλη απόσταση»;
Ο ελληνορθόδοξος άνθρωπος, μέσα από τις διδαχές της εθνικής και θρησκευτικής του αλήθειας και παράδοσης, γνωρίζει ότι σε κάθε αλλαγή της πραγματικότητας, βιώνει με θάρρος και τόλμη τις καταστάσεις της ιστορίας χωρίς όμως να παγιδεύεται μέσα σε αυτές. Προφανώς η σημερινή μας καθημερινότητα είναι μία δύσκολη και ανατρεπτική περίοδος με έντονο αρνητισμό στα συναισθήματα, αντιφατικότητα στις σκέψεις και ανασφάλεια στις πράξεις. Είναι όμως η στιγμή να βιώσουμε και όχι να αναιρέσουμε τα συναισθήματά μας, ούτε να τα ενοχοποιήσουμε εξαιτίας ενός άκρατου φασισμού του χαμόγελου που πολλές φορές προτείνεται επιφανειακά ή επιβάλλεται, κυρίως τηλεοπτικά, αβίαστα χωρίς να υπάρχει μία ισχυρή πνευματική θεμελίωση του. Το μυστικό της προσωπικής και κοινωνικής ανάκαμψης και παράλληλα το βαθύ μήνυμα των Χριστουγέννων δεν κρύβεται στην ακύρωση ή την ενοχοποίηση των συναισθημάτων αλλά στην σταδιακή μεταμόρφωσή τους. Μέσα από τα αρνητικά συναισθήματα, τις ατομικές αμφισβητήσεις και τα ψυχικά αδιέξοδα που νιώθουμε, θα πρέπει απαλλαγμένοι από την νεύρωση της τελειότητας, να διαχειριστούμε με ταπεινότητα και αγάπη τις σκιές μας και τις ραγισμένες στιγμές της απόγνωσης μας, γιατί ακόμα και αυτές είναι δικές μας. Κάθε δύσκολο κουβαλάει μέσα του ένα δώρο, κάθε δοκιμασία κρύβει μέσα της μία ευκαιρία, κάθε όμορφο αποκαλύπτεται μέσα από την ατέλειά του.
Το μήνυμα της Γεννήσεως του Χριστού είναι η επιστροφή των εαυτών μας στο βαθιά ανθρώπινο και αυθεντικό χαρακτήρα της υπόστασής μας, μέσα στο οποίο υφίσταται και περιμένει να αναδυθεί κατά χάρη το βαθιά θεϊκό. Είναι η καθολική ενεργοποίηση και ευαισθητοποίηση των αισθητήριων μας απέναντι στη χριστολογικά ερμηνευμένη διάσταση του βάθους και της αλήθειας των πραγμάτων. Στα φετινά Χριστούγεννα δεν υπάρχει καμμία συνηθισμένη δικαιολογία ότι «έτρεχα και δεν πρόλαβα». Η γενναιόδωρη προσφορά της αγάπης, της ελπίδας και της αλληλεγγύης είναι μονόδρομος με κατεύθυνση πάντα προς τον συνάνθρωπό μας, καταρρίπτοντας κάθε εγωκεντρική και υλικά δομημένη ευδαιμονία. Απέναντι στην ανατροπή της πραγματικότητας λόγω της πανδημίας, ας αντιτάξουμε την ανατροπή της προσωπικής μας απάθειας, τρυφερής αδιαφορίας και συναισθηματικής αποστασιοποίησης μας απέναντι σε ό,τι και σε όποιον συμβαίνει. Ας γιορτάσουμε φέτος την ιστορικά και θρησκευτικά ανεπανάληπτη ιδιαιτερότητα της Γέννησης του Χριστού όχι ως μία ατομική υπόθεση αλλά ως μία κοινωνία ανθρώπων που παρά τους σημερινούς περιορισμούς πραγματώνεται μέσα στα πλαίσια μίας πανδημίας αγάπης και προσφοράς προς το πλησίον.
ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΕΙΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΟ
Ο Γυμνασιάρχης
Θοδωρής Αλεξανδρόπουλος
