Είναι οι εργαζόμενοι των κοινωνικών δομών (παιδικοί σταθμοί, βοήθεια στο σπίτι κ.λ.π.) της πόλης μας και έχουν κερδίσει μια δικαστική μάχη. Από συμβασιούχοι γίνονται αορίστου χρόνου, γιατί καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Είναι οι άνθρωποι που μας καλημερίζουν όταν αφήνουμε στα χέρια τους τα δίχρονα και τρίχρονα παιδιά μας. Αυτοί τα προσέχουν, τα αγκαλιάζουν, παίζουν μαζί τους και τους μαθαίνουν τα πρώτα τους παιχνίδια. Είναι οι άνθρωποι που καθαρίζουν και μαγειρεύουν γι αυτά. Είναι οι άνθρωποι που φροντίζουν ηλικιωμένους και ανήμπορους συμπολίτες μας, που ζουν μόνοι τους και χρειάζονται βοήθεια.
Είναι οι άνθρωποι που τα προηγούμενα χρόνια, έμεναν απλήρωτοι για μήνες και δεν μπορούσαν να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες, αλλά κάθε μέρα πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους.
Όμως ο δήμαρχος τους ασκεί έφεση και το δικαίωμα τους κινδυνεύει. Χωρίς να συνεδριάσει το δημοτικό συμβούλιο, χωρίς να μπορεί ουδείς να καταθέσει άποψη, μόνο με μια απόφαση της οικονομικής επιτροπής. Πως άραγε χαρακτηρίζεται αυτό το γεγονός; Αντιδημοκρατικό και ας διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους, ότι θέλουν τη συμμετοχή μας στη λήψη των αποφάσεων.
Οι ανακοινώσεις συμπαράστασης από φορείς και σωματεία είναι δεκάδες. Δημοτικές κινήσεις και δημότες στο πλάι τους, όμως οι φωνές τους δεν ακούγονται.
Τη μέρα των εγκαινίων του μετρό, οι 27(;) εργαζόμενοι που διεκδικούν το δικαίωμα στην εργασία πραγματοποίησαν μια διαμαρτυρία. Με ένα πανό, ανακοινώσεις και συνθήματα προσπαθούν να αφυπνίσουν και να ενημερώσουν τους δημότες.
Ο πρωθυπουργός δεν τους κοιτάει καν, ούτε αυτός τους ακούει. Γελάει μόνο και φωτογραφίζεται. Ο δήμαρχος, οι αντιδήμαρχοι και οι παρατρεχάμενοι το ίδιο. Λες και δεν υπάρχουν.
Κάποιοι ενοχλούνται κιόλας, γιατί χαλάει η φιέστα. Από πότε είναι πιο σημαντική μια υποτιθέμενη γιορτή και όχι οι ζωές 27 οικογενειών;
Μοιράζοντας ανακοινώσεις μια κυρία μου λέει: «Όταν απολύθηκε ο γιος μου δεν ήταν κανείς εκεί»! Μια άλλη μου λέει: «Δηλαδή τρέχεις για τους άλλους;»
Τους απαντώ ότι όλοι πρέπει να έχουν εργασία, πως πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι και πως οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται για το λαό.
Οι περισσότεροι έδειχναν ενδιαφέρον και αναρωτήθηκαν για την στάση της δημοτικής αρχής.
Είναι μια στάση πολιτική που χτυπάει τα δικαιώματα και θέλει τους εργαζόμενους φοβισμένους, σε θέση ομηρίας.
Είναι μια στάση πολιτική το να λειτουργεί μια πόλη με οκτάμηνους συμβασιούχους και όχι με μόνιμο προσωπικό που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες.
Είναι μια στάση πολιτική να μην διεκδικούν οι δήμαρχοι το αυτονόητο για τους δημότες.
Είναι μια στάση πολιτική η οπισθοχώρηση κάποιων, ενός ή δύο εργαζομένων από τους 27.
Είναι μια στάση πολιτική όσων στέκονται απέναντι από το αίτημα για δουλειά.
Θα είναι μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της πόλης, το να χάσουν οι εργαζόμενοι και ίσως η αρχή για να πατήσουν πάνω σε αυτό και άλλοι που έχουν αντίστοιχα σχέδια.
Αν θα το χρεωθεί η δημοτική αρχή και ο δήμαρχος, θα το δείξει το μέλλον.
Το σίγουρο είναι ότι θα το χρεωθεί και ο λαός της πόλης μας ως αντίκτυπο στην καθημερινότητά του, μέσω των κακών υπηρεσιών.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί, στα νοσοκομεία που δεν έχουν γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, στα σχολειά που οι δάσκαλοι έρχονται για να καλύψουν τα κενά το Δεκέμβριο, στο μετρό που έχουν να κάνουν πρόσληψη από το 2004 σε οδηγούς και τεχνικό προσωπικό και περιμένουμε 12 λεπτά για να πάμε στις δουλειές μας.
Μήπως τελικά όλα συνδέονται με έναν τρόπο μαγικό;
Μήπως η ανάθεση δεν είναι κι ότι καλύτερο;
Μήπως για να γίνει καλύτερη η ζωή μας πρέπει να είμαστε συμμέτοχοι στο σήμερα;
ΕΙΡΗΝΗ ΑΓΑΠΗΤΟΥ
