Οργή και θλίψη διακατέχει σήμερα την ψυχή κάθε Έλληνα. Η Αγία Σοφία, η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, το σύμβολο του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού μετά από 84 χρόνια μετατρέπεται και πάλι σε τζαμί.
Η ιστορία όμως δεν διαγράφεται με μια υπογραφή.
Με μια απόφαση η οποία προκαλεί τον πολιτισμένο κόσμο δεν μπορεί να ξεχαστεί ότι τόσο οι Οθωμανοί του Μωάμεθ του Πορθητή στα 1453, όσο και οι νέο οθωμανοί του σήμερα αποτελούν ανιστόρητους δανειολήπτες, ενός τόπου ιερού ο οποίος αποτελεί την ψυχή της χριστιανοσύνης και της Ρωμιοσύνης.
Γιατί η Αγιά Σοφία δεν είναι απλά ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Είναι πάνω από όλα μια ιδέα, ένα σύμβολο που μέσα του περικλείει τα οράματα και τις ελπίδες τούτου του έθνους διαχρονικά.
Για μια ακόμη φορά τα λόγια του ανωνύμου ποιητή του θρήνου της αλώσεως αντηχούν: «Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μη πολύ δακρύζεις…», αντηχούν στις καρδιές και στις ψυχές μας.
Μπορεί στις 24 Ιουλίου και πάλι κάτω από την κόγχη του ιερού βήματος οπού δεσπόζει η μορφή της Παναγίας, να αντήχηση η φωνή του ιμάμη, αλλά αυτή ως Κυρά και Δέσποινα θα ελέγχει όχι μόνο τους Τούρκους αλλά και όλους εμάς, διότι επιτρέψαμε αυτή τη βεβήλωση.
Και αν αναρωτηθούμε γιατί και εμάς τους νεοέλληνες μην παραξενευτούμε, η απάντηση απλή. Γιατί έχουμε απομακρυνθεί από το πνεύμα της Ορθοδοξίας. Γιατί δεν μάθαμε ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας την ιστορία και τη γλώσσα μας στην πραγματική τους διάσταση. Γιατί ως άνθρωποι γυρίζουμε την πλάτη σε ότι μπορεί να μας εξύψωση πνευματικά και πολιτιστικά
Αρχιμ. Μελέτιος Καλονάκης
