“Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.”
Όταν ένα εξαιρετικό μυαλό, όπως ο Λέων Τολστόι, που έζησε κατά την περίοδο 1828-1910, σκεφτόταν έτσι, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη διαχρονική επιβίωση των “τίποτα”; (το παραπάνω όριο αποτελεί πιθανότατο ερώτημα θέματος και των φετινών πανελλήνιων εξετάσεων…)
ΠΡΕΝΤΑΚΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ
Σημ. “Π”: Πόσοι από εμάς σε αυτήν την πόλη, ανήκουμε σε αυτήν την κατηγορία;
