.Δεν πρέπει να αναρωτιέται κανείς για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις τάξεις των μαθητών και των εφήβων, με την παραβατικότητα να μην έχει ούτε τελειωμό, αλλά ούτε και άνω φράγμα!
.
Η δεκαετία ’80-’90 και σχεδόν μέχρι το 2000 και κάτι, είχε σκοπό, είχε ιδεολογικό προσανατολισμό (προσοχή! δεν μιλώ για τον κομματικό προσανατολισμό), είχε όραμα, είχε δρόμο…
.
Ο δωρεάν μαζικός αθλητισμός, έφερε τα παιδιά στις ομάδες της γειτονιάς. Έφερε κλειστά και ανοικτά γυμναστήρια. Έφερε κοινωνικοποίηση και συναγωνισμό. Έφερε ανθρώπινες σχέσεις, φιλίες, δεσμούς. Σε πολλές περιπτώσεις, οδήγησε σε νέες οικογένειες και έφερε νέα παιδιά….
Οι πολιτιστικοί σύλλογοι μάζευαν σαν τα μελίσσια τον κόσμο και χόρευαν και τραγουδούσαν και πήγαιναν εκδρομές και μιλούσαν και έκαναν παρέες και δημιουργούσαν έναν ισχυρό κοινωνικό ιστό.
.
Οι μαθητές και οι έφηβοι εκείνων των χρόνων, άκουγαν μουσική, μάθαιναν μουσική και μουσικά όργανα, εξωτερίκευαν δημιουργικά την εφηβική τους ένταση, την οργή τους, την χαρά τους. Έκαναν αισθητή την παρουσίαση τους ως συνιδιοκτήτες της ζωής, ως συμπαραγωγοί του αύριο της κοινωνίας.
.
Κι όλα κάποια στιγμή άρχιζαν να αλλοιώνονται, άρχιζε σιγά σιγά η σήψη να κάνει αισθητή της παρουσία της. Αναπτύχθηκαν… συναλλαγές, ρουσφέτια, επιλογές, συμφέροντα, καπιλεύσεις, καιροσκοπισμοί. Χρήματα, επιχορηγήσεις, διαδρομές κλπ οδήγησαν στη δημιουργία στρατών όσων είχαν ή απέκτησαν το μαχαίρι κι έκοβαν την πίτα κατά το δοκούν …τους! Προσλάβαναν κι έδιωχναν τους “κολίγους” ανάλογα με τις υποκλίσεις τους κι αφού πρώτα τους έκαναν συνενόχους τους. Τους είχαν δέσμιους επί χρόνια, σε μια ιδιότυπη φυλακή συνείδησης και νενεκισμού.
.
Το ποιός, το πότε, το γιατί δεν έχει σημασία. Το γεγονός και οι πρακτικές αυτές καθ’ αυτές έχουν την αξία. Μιαν αξία που απαξίωσε τελικά τον ίδιο τον θεάρεστο, θα τολμούσα να πω, σκοπό για μια σύγχρονη, πολιτισμένη κι εξελισσόμενη κοινωνία!
.
Κι όλα τελικά ξανάγιναν χρήμα! Κέρδη, κόστος, σπατάλη, ανάπτυξη, αγορές, επιχειρήσεις κλπ κλπ
.
Μια κοινωνία που στην ανάπτυξή της δεν συμπεριλαμβάνεται δείκτης για το επίπεδο της πνευματικής εξέλιξης και κουλτούρας των ανθρώπων της, να την βράσω. Ας έχω δις, αν τρώω με τα χέρια, αχρείος παραμένω. Ας έχω δις, αν βλέπω τη γυναίκα “γκόμενα” , δεν έχω ελπίδα. Ας έχω δις, αν τα παιδιά μου ήταν μόνο 2 ή 3 στιγμές ηδονής και η μαγκιά μου στον δίπλα μου ότι είμαι καρπερός, χαμένο κορμί θα είμαι πάντα.
.
Κι ήρθε δυστυχώς, λογικά, το σήμερα! Μια σοβαρή οικογένεια που θέλει να δώσει στα παιδιά της παιδεία, πρέπει να έχει συνεχώς πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αθλητισμός, χορός, μουσική κλπ θέλουν πια όχι γονείς αλλά χορηγούς. Πάρε λοιπόν παιδί μου το σούπερ ντούπερ κινητό – χειροβομβίδα και κάνε το όπλο. Και κάνε το μέσο όχι επικοινωνίας αλλά επικίνδυνοπραξίας, να συνεννοήστε όλοι μαζί, να γίνεστε αγέλες, να χτυπιέστε στους δρόμους στις πλατείες στα σχολειά και τις γωνίες σαν τους Homo Puthenius (ανθρωποπουθενάδες, διότι ακόμα και οι Homo sapiens είχαν ευφυΐα).
.
Φτάνει όμως πια! Δεν περιμένω καμία κυβέρνηση, κανένα πολιτικό, κανένα υποσύστημα ή σύστημα να δώσει λύση στο μέλλον των παιδιών μας. Αυτοί ας ασχοληθούν με τα λεφτά τους. Κι ας ενεργοποίησουμε μόνοι μας την δική μας κοινωνία, την μόνη πραγματική και χρήσιμη κοινωνία των ανθρώπων, των πολιτών, των λαών, σε μια απαραίτητη επανάσταση, αυτή της σωτηρίας των παιδιών μας!!!
.
Πατέρα και μάνα, βρες χρόνο για τα παιδιά σου…
,
Παντελής Πρεντάκης
