“Σας καλώ σε αναμνηστική φωτογραφία. Το συντριβάνι στον κόμβο, από σήμερα ξαναλειτουργεί. Εκεί θα συγκεντρωθούν οι μαθητές πριν τη μεθαυριανή παρέλαση και ήθελα να πάρουν ένα αισιόδοξο μήνυμα χαράς”.
Το παραπάνω είναι απόσπασμα από μήνυμα του Δημάρχου κ. Μίχου, επειδή επισκευάστηκε και λειτουργεί ένα συντριβανάκι, μια σταλιά, στην Ελευθερίου Βενιζέλου.
Μας θυμίζει όταν Ισπανοί και Πορτογάλοι στα πρώτα χρόνια της ανακάλυψης του Νέου Κόσμου, πήγαιναν καθρεπτάκια και χάντρες στους Ινδιάνους της Β. Αμερικής και τους έπαιρναν το χρυσό, του οποίου την αξία δεν γνώριζε ο γηγενής πληθυσμός.
Εκτός όμως της κεντρικής μας λεωφόρου με τα φωτιστικά, τα σιντριβανάκια και τις βιτρίνες, υπάρχει λίγα μέτρα πάρα κάτω η πραγματική όψη της πόλης μας.
Υπάρχει μια πόλη που αποφεύγουμε να μιλάμε γιαυτήν, πόσο μάλλον να φωτογραφιζόμαστε με όσα συμβαίνουν.
Είναι εύκολο να λειτουργήσει ένα συντριβάνι και μας χαροποιεί όταν γίνεται.
Είναι δυσκολότερο όμως να λειτουργήσει μία πόλη χωρίς περιστατικά σαν κι αυτά που εμφανίζονται στις φωτογραφίες μας.
Όταν δεχτούμε κάλεσμα να βγάλουμε φωτογραφίες, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, στην Μεσογείων, στην Βουτένης κ.α, τότε θα έχει αλλάξει κάτι και τότε θα αξίζει πανηγυρισμούς και φανφάρες.
Έως τότε τα κεφάλια κάτω, γιατί αυτήν την πόλη, δεν τη διοικούν οι πολίτες, αλλά διαχρονικά οι πολιτικοί και είναι εκείνοι υπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν, όλα τα χρόνια με τις όποιες διοικήσεις, όχι μόνο στα σημεία που φαίνονται, αλλά κυρίως στα σημεία που δεν φαίνονται, αλλά ζούμε.
Στις γειτονιές και στις πλατείες, που μεγαλώνουν τα παιδιά μας.
Ας κρατήσουν λοιπόν οι χοροί, οι φωτογραφίες, τα καθρεπτάκια και οι χάντρες…
