Από τον κ. Σαρόπουλο υποψήφιο με τη Ρένα Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής
Άνθρωποι είμαστε όταν γινόμαστε συνάνθρωποι
Τελευταία κυκλοφορούν διάφορες απαξιωτικές ατάκες κυρίως στο Facebook για τους υποψήφιους στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Μερικά πράγματι σε κάνουν να γελάσεις, όμως που στοχεύουν; Που συνεισφέρει η διακωμώδηση πολιτών που θέλουν να συνδράμουν ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι στην πορεία της πόλης, της περιφέρειας, της χώρας, της Ευρώπης; Στην απαξίωση της πολιτικής και της συμμετοχής στα κοινά; Στην προβολή του ατομικού συμφέροντος έναντι του συλλογικού; Στην επιστροφή εποχών που οι πολίτες έπρεπε να είναι αμέτοχοι;
Αποστρέφεται, πράγματι σήμερα, ο πολίτης την ενασχόληση με την πολιτική; Έχει ξεχάσει ότι τα «πέτρινα χρόνια» απαγορευόταν να ασχολείται; Τι φταίει γι’ αυτό; Η έλλειψη πληροφόρησης, η παραπληροφόρηση, η αμφισβήτηση της πολιτικοποίησης και της κομματικοποίησης, το αίσθημα της ηττοπάθειας, η φαυλότητα κάποιων πολιτικών προσώπων, η ωραιοποίηση της αποχής, η βολική παθητικότητα, η εκτόνωση της αντίδρασης στον κυβερνοχώρο αντί στις πραγματικές θέσεις λήψης αποφάσεων, η δυσπιστία στις κοινωνικές ιδέες;
Μήπως όμως το άτομο που αρνείται την πολιτική του υπόσταση και την κοινωνική ευθύνη, παραμένοντας παθητικός θεατής των γεγονότων, απλά αναθέτει τη μοίρα του στους άλλους; Μήπως ο πολίτης που δεν προωθεί το συλλογικό συμφέρον, παρασυρμένος από το τρέχον καταναλωτικό πρότυπο που προβάλλει την ατομικότητα, το χρήμα και τη φήμη ως τις μοναδικές σύγχρονες αξίες, χωρίς να το θέλει υπονομεύει τη δημοκρατία με κίνδυνο να καταντήσει υποχείριο επαγγελματιών ή καιροσκόπων πολιτικών, φανατικός οπαδός ή βίαιος αμφισβητίας.
Η πολιτική είναι ο κατεξοχήν τομέας δράσης του συνειδητού και σκεπτόμενου ανθρώπου. Η πολιτική κοινωνικοποίηση είναι τοίχος προστασίας που προφυλάσσει από τη χειραγώγηση, την υποτέλεια και τον αποπροσανατολισμό. Μπορούμε να παραδειγματιστούμε από τους προγόνους μας που επινόησαν τη Δημοκρατία. Ο Αριστοτέλης ονομάζει τον άνθρωπο «ζώον φύσει πολιτικόν». Ο ενεργός πολίτης μαθαίνει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του, συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων, ενεργοποιείται σε θέματα που αφορούν την κοινωνία, συμβάλλει στη εύρυθμη λειτουργία της και συντελεί στη βελτίωσή της και κατ΄ επέκταση και της δικής του ζωής, φιλτράρει την είδηση, αγωνίζεται για το δίκαιο, παίρνει μέρος σε πρωτοβουλίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διατήρηση της ειρήνης, συμμετέχει στην κοινωνία των πολιτών (εθελοντικές ομάδες, προστασία του περιβάλλοντος, προαγωγή της υγείας κλπ.), σέβεται τη διαφορετικότητα, δεν επαναπαύεται στα κεκτημένα με αγώνες και θυσίες. Αναγνωρίζει τη δημαγωγία, δεν χειραγωγείται εύκολα και δεν καταντάει υπήκοος ή φερέφωνο.
Εγώ πάντως χαίρομαι που τόσοι πολλοί συμπολίτες μας συμμετέχουν ενεργά σε αυτές τις εκλογές θέλοντας, οι περισσότεροι, να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, εκτεθειμένοι μάλιστα στη δημόσια κρίση. Γιατί, όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, η ενασχόληση με τα κοινά δεν αποτελεί μόνο υποχρέωση, αλλά συνιστά την αρχική και ύψιστη αρετή του πολίτη. Εξού και η απαξίωση των «ἰδιωτῶν», δηλαδή εκείνων που έδειχναν αδιαφορία για τα κοινά και μεριμνούσαν μόνο για την προαγωγή του ατομικού τους συμφέροντος· όρος που σε πολλές ξένες γλώσσες ξέπεσε στη σημασία του απαίδευτου και ανόητου (idiot). Φαίνεται όμως ότι σήμερα, το έργο της μετατροπής των «ιδιωτών» σε «πολίτες», δηλαδή ωφέλιμους για την κοινωνία συνανθρώπους, μάλλον δε θεωρείται τόσο σημαντικό όσο στην αρχαιότητα.
«Τόν μηδέν τούτων μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα ἀλλ’ ἀχρεῖον νομίζομεν»: Θουκυδίδη, Περικλέους Επιτάφιος (Δεν θεωρούμε φιλήσυχο αλλ’ άχρηστο αυτόν που δεν ασχολείται με τα κοινά). Ας το επικαιροποιήσουμε λοιπόν. Γιατί προκειμένου μια πολιτεία να ευδοκιμήσει, πρέπει όλοι οι ικανοί πολίτες της να θεωρούν σαν προσωπική τους υπόθεση ότι αφορά το σύνολο. Γιατί είμαστε άνθρωποι, μόνον όταν γινόμαστε συνάνθρωποι. Όταν τίποτε από τα ανθρώπινα δεν το θεωρούμε ξένο προς εμάς.
Συγχαίρω, για ακόμα μια φορά, όσους θέτουν υποψηφιότητα στις επικείμενες εκλογές και καλώ τους υπόλοιπους πολίτες να ψηφίσουν ως πολιτικά όντα τους πιο άξιους και ανιδιοτελείς, αγνοώντας τους αφελείς ή κακεντρεχείς και κυρίως απομονώνοντας όσους προσβλέπουν σε αποχές ή φαντάζονται αυταρχικά πισωγυρίσματα.
Κωνσταντίνος Σαρόπουλος
