Κατά την περίοδο εκλογικών αναμετρήσεων, συνήθως ακούγονται υπερβολές και γίνεται προσπάθεια να μειωθεί το έργο του πολιτικού αντιπάλου, προκειμένου ο κάθε υποψήφιος να εμφανίζεται σαν ο μάγος, σαν ο ικανότερος, σαν ο σωτήρας, σαν ο ένας και μοναδικός.
Κάνει αναφορά στο έργο του, ξεχνώντας όμως να αναφερθεί στο τι παρέλαβε από τους προηγούμενους, στο πόσο εύφορο ήταν το έδαφος που βρήκε, στις βάσεις που υπήρχαν, στις προσπάθειες των άλλων, στους αγώνες και στις διεκδικήσεις κάποιων πριν από αυτόν, για ορισμένα θέματα.
Βεβαίως από τον κανόνα αυτόν δεν θα μπορούσαν να εξαιρεθούν και άτομα που διεκδικούν το Δημαρχιακό θώκο της πόλης μας, αφού για μια σειρά από έργα αποφεύγουν να αναφερθούν πως εντοπίστηκαν διάφοροι χώροι, ποιοι τους δέσμευσαν, πως ξεκίνησαν οι διεκδικήσεις, ποιοι συμμετείχαν σε αυτές, πως σχεδιάστηκαν, πως προστατεύτηκαν.
Θέλουμε να αναφερθούμε σε ένα πολύπαθο έργο που ακόμα μας ταλαιπωρεί σαν Δήμο.
Ο λόγος για το ποδοσφαιρικό γήπεδο στα Ριμινίτικα.
Ο υπ. Δήμαρχος κ. Μίχος υποστηρίζει πως στις ημέρες Δημαρχίας του αγοράστηκε ο χώρος από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και θριαμβολογεί.
Ο Δήμαρχος κ. Καπλάνης με ενθουσιασμό αναφέρει πως σύντομα το γήπεδο θα παραδοθεί μετά από μία περίπου εικοσαετία σε χρήση ξανά για επίσημους αγώνες.
Δεν έχουμε ακούσει από κανέναν από τους δύο όμως, να αναφέρονται πως ξεκίνησε η διεκδίκηση για το χώρο.
Πως επιλέχτηκε. Πως παρέμεινε άκτιστος. Πότε και από ποιόν.
Τι αγώνες, προσπάθειες, συγκεντρώσεις, απειλές, εκφοβισμούς, μηνύσεις και άλλες ταλαιπωρίες πέρασαν ορισμένα άτομα, προκειμένου ο χώρος αυτός να περάσει στη συνείδηση του λαού της πόλης μας σαν χώρος ζωτικής σημασίας για τη νεολαία και τον αθλητισμό της Αγίας Βαρβάρας και να αρχίσει να παλεύει για αυτόν.
Η παραπάνω εικόνα όμως προβάλλει ένα μεγάλο μάθημα προς τους νεώτερους
Οι παλαιότεροι των κατοίκων μπορούν να διακρίνουν στη φωτογραφία, από μία από τις συγκεντρώσεις στο χώρο του γηπέδου στα Ριμινίτικα, συμπολίτες μας από όλους τους πολιτικούς χώρους ενωμένους για το κοινό σκοπό. Βουλευτές του ΚΚΕ, στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, στελέχη του ΠΑΣΟΚ, να είναι εκεί δίπλα – δίπλα και να στέλνουν μήνυμα ενότητας για την επίτευξη του στόχου τους.
Για να πάει μπροστά ένας τόπος χρειάζεται ενότητα και κοινή πάλη και όχι διχαστικά μηνύματα και εγωιστικές κορώνες.
Όταν ο κ. Μίχος ανέλαβε Δήμαρχος και επί των ημερών του αγοράστηκε ο χώρος από την ΓΓΑ, δεν έκανε κανένα κόπο να ψάξει να τον βρεί.
Κάποιοι τον είχαν περιφρουρήσει από το να χτιστεί και ήταν γνωστός στο αρμόδιο υπουργείο Αθλητισμού.
Η προηγούμενη από αυτόν Δημοτική Αρχή, με τον Μήτρο Σουλιμιώτη Δήμαρχο, τον λαό και τους Φορείς δίπλα του, είχαν επιλέξει το χώρο, αγωνίστηκαν γιαυτόν και στη συνεχεία, αφού τον είχαν προστατέψει από την οικοδόμησή του, τον παρέδωσαν στον κ. Μίχο.
Περιφραγμένο, με γήπεδο για αγώνες, διαμορφωμένο κτλ.
Όσο καθοριστική λοιπόν ήταν η αγορά του χώρου, εξίσου σημαντική ήταν και η προάσπισή του να μη κτιστεί όπως η απέναντι πλευρά της οδού Φλέμιγκ και να υπάρχει ελεύθερος προς αγορά.
Για να αποκτήσει η πόλη μας χώρο για γήπεδο κάποιοι μάτωσαν κάποιοι τον προστάτεψαν.
Καλό είναι λοιπόν, τα στερνά να τιμούν τα πρώτα…
Οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε ξεκινούν από τη δεκαετία του 1980, με την πρώτη μπουλντόζα να αρχίζει την εξομάλυνση του εδάφους.
Άλλες φωτογραφίες είναι από συγκεντρώσεις στο χώρο του σημερινού γηπέδου και από αγώνες στίβου που γίνονταν στο υποτυπώδες γήπεδο, προκειμένου να περάσει το μήνυμα πως ο συγκεκριμένος χώρος ήταν για αθλητικές δραστηριότητες και όχι για πολυκατοικίες.
Από το φωτογραφικό αρχείο της εφημερίδας μας, ξεχωρίζουν δύο ιστορικές από τις εκατοντάδες που διαθέτει και αφορούν τους αγώνες για τα Ριμινίτικα.
Η πρώτη (πάνω) είναι από την περίφραξη του χώρου στα Ριμινίτικα, τον Οκτώβριο του 1983, από την τότε Δημοτική Αρχή, μετά από πρόταση συμπολίτη μας, στέλνοντας αποφασιστικό αγωνιστικό μήνυμα για τη διεκδίκηση του χώρου.
Η δεύτερη (κάτω) είναι από μία εξαιρετικά πρωτότυπη συγκέντρωση των κατοίκων της πόλης μας, στην οδό Σταδίου, απέναντι από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και τα γραφεία της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού.
Κάτοικοι, Φορείς και Δήμος έκλεισαν την οδό Σταδίου και με τις μεταφερόμενες μπασκέτες του παλαιού Β΄ Δημοτικού έστησαν παιχνίδι, απαιτώντας ο χώρος στα Ριμινίτικα να αγοραστεί και να αποκτήσει η πόλη μας ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ για να τρέχουν οι ειδήσεις. Με τον τρόπο αυτό όμως, ασχολήθηκε ο ημερήσιος τύπος των Αθηνών και η διεκδίκηση των κατοίκων, φορέων και του Δήμου μας για το χώρο στα Ριμινίτικα, έγινε πλατύτερα γνωστή.
Αυτά για την ιστορία. Η πόλη μας έχει συνέχεια.
Οι διεκδικήσεις φέρνουν αποτελέσματα και κανείς δεν πρέπει να εμφανίζεται σαν μάγος, αποκρύπτοντας ή αγνοώντας να αναφέρει αγώνες που έκαναν άλλοι, για να ευδοκιμήσει ένας στόχος και να φέρει καρπούς επί των ημερών τους.
