Τέσσερις μήνες πριν βρεθούμε μπροστά στην κάλπη για την ανάδειξη του Δημάρχου της πόλης μας για την επόμενη τετραετία, δυστυχώς βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δυσάρεστο γεγονός.
Αυτό είναι ο φανατισμός που καλλιεργείται από μερίδα συμπολιτών μας που είτε θα είναι υποψήφιοι σε αυτές τις εκλογές, είτε προσδοκούν να “φάνε” ή να βολευτούν.
Όταν υπάρχει φανατισμός και μίσος, δεν υπάρχει καθαρή κρίση και αντίληψη, του τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας.
Μάλιστα ο φανατισμός κατά πολιτικών αντιπάλων, μας τυφλώνει και εξασθενεί τη μνήμη μας.
Δίνει εύκολα συγχωροχάρτι στους μεν για δικές τους αστοχίες και λανθασμένες αποφάσεις του παρελθόντος, ενώ γινόμαστε υπερβολικά αυστηροί με τους άλλους, ίσως και αδικώντας τους.
Κατηγορούμε με απίστευτη ευκολία τους μεν και ξεχνάμε ανάλογες πολύχρονες δυσάρεστες για την πόλη μας καταστάσεις και αποτελέσματα, εξ΄αιτίας επιπόλαιων κινήσεων από εκείνους που σήμερα εμφανίζουμε σαν αλάνθαστους, αθώες περιστερές και σωτήρες.
Οφείλουμε να κρατήσουμε χαμηλούς τόνους. Να αποφεύγουμε να γινόμαστε εριστικοί. Να είμαστε ρεαλιστές και δίκαιοι.
Να αναπτύξουμε τη δράση μας με επιχειρήματα και προτάσεις για την αναβάθμιση της πόλης μας, χωρίς να έχουμε σαν στόχο να εξευτελίσουμε τον πολιτικό μας αντίπαλο. Να τον απειλούμε, να τον εκβιάζουμε, να τον φοβίζουμε…
Στο τέλος όσοι στοχεύουν να εκμηδενίσουν και να γελοιοποιήσουν τον άλλον, θα αυτογελοιοποιηθούν οι ίδιοι.
Ορισμένοι στο παρελθόν για “ψύλου πήδημα” κατέθεταν αγωγές, μηνύσεις, αναφορές, καρφώματα κ.ά. τέτοιες θεάρεστες πράξεις. Εάν έχουν στοιχεία για ποινικές πράξεις σε βάρος κάποιου, ας πάνε εκεί που ξέρουν. Να πάψουν να είναι κουκουλοφόροι και να κρύβονται, βάζοντας άλλους να “βγάλουν το φίδι από την τρύπα” και πιθανόν μπλέκοντάς τους σε περιπέτειες…
Σαν εφημερίδα θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε χαμηλούς τόνους. Ας βοηθήσουν και οι υπόλοιποι προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ναι η πόλη μας χρειάζεται περισσότερο φως, αλλά τι να το κάνουμε όταν θα γυρίζουμε από την άλλη το κεφάλι μη δούμε το γείτονα που βρίζουμε;
Ναι η πόλη μας χρειάζεται αθλητικούς χώρους, αλλά τι να τους κάνουμε όταν τα παιδιά μας δε θα παίζουν μαζί, παρασυρμένα από τα δικά μας εκφρασμένα πάθη και μίσος για τους γονείς τους;
Ναι η πόλη μας χρειάζεται αναψυκτήρια, στέκια και χώρους συνάθροισης νέων, αλλά τι να τα κάνουμε όταν οι νέοι μας δε θα κάνουν παρέα μεταξύ τους;
Ναι η πόλη μας χρειάζεται ενότητα για να προοδεύσει, αλλά ποια ενότητα μπορεί να υπάρξει όταν ο ένας βρίζει και αφήνει χυδαία υπονοούμενα για τον άλλον;
Ναι η πόλη μας χρειάζεται καλύτερα σχολεία, αλλά τι να κάνει τα καλά κτίρια όταν υπάρχουν μέλη της μαθητικής κοινότητας που αποδεικνύουν πως κακώς βρίσκονται σε αυτήν, με τις κινήσεις και τον κακό χαρακτήρα που βγάζουν προς τα έξω;
Ναι η πόλη μας χρειάζεται και το ανοικτό θέατρο στα Νταμάρια και περισσότερη υποδομή πολιτισμού, αλλά τι να τα κάνουμε αφού συνεχώς επιβεβαιώνουμε πόσο απολίτιστοι είμαστε;
Ναι η πόλη μας χρειάζεται προσπάθεια για να πάει καλά. Προσπάθεια και συμμετοχή απ΄όλους όμως.
Οι μισοί δεν είναι αρκετοί.
Οι μισοί θα είναι πάντα ελλειπείς και τέτοιους δε θέλουμε να έχουν τις τύχες της πόλης μας, στα χέρια τους…
Ο συνεναιτικός,
ειρηνοποιός,
προς το παρόν,
Πάρις Βαμβακόπουλος
