Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως το σύνολο σχεδόν των φορέων του Δημοσίου στη χώρα μας τα τελευταία οκτώ χρόνια, βρέθηκε απέναντι σε μία πρωτόγνωρη πραγματικότητα.
Οι στρόφιγγες της επίπλαστης ευδαιμονίας, ασφάλισαν και ψίχουλα πλέον διοχετεύονται στα ταμεία των Δήμων, από την Κεντρική Εξουσία.
Οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης καλούνται να βρουν δικούς τους πόρους για να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες τους και να συντηρούν την υπάρχουσα περιουσία τους, αφού η κατασκευή αξιόλογων νέων έργων από δικά τους χρήματα, είναι όνειρο μακρινό.
Μέσα σε αυτήν τη ζοφερή εικόνα και πραγματικότητα ο Δήμος οφείλει από την μία να κάνει σωστή και σφικτή διαχείριση και από την άλλη να μην αφήνει πηγές εσόδων του, να μη του αποδίδουν χρωστούμενα ποσά, που σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνούν τις πολλές δεκάδες χιλιάδες και πλέον ευρώ.
Δεν μιλάμε φυσικά για αδύναμους οικονομικά οφειλέτες, αλλά για τους λίγους εκείνους που χρωστάνε πολλά και ο Δήμος είναι ορισμένες φορές υπερβολικά ανεκτικός απέναντί τους…
Σ.Σ.: Το παρόν σημείωμα μας δεν έχει να κάνει με το πολυσυζητημένο Αναψυκτήριο “ΠΑΝΘΕΟΝ”, αλλά δεν το εξαιρεί κιόλας…
