.Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, ούτε δημοσιογράφος. Ούτε καν παρακολουθώ τις εξελίξεις της πολιτικής με λεπτομέρεια. Δεν βλέπω τηλεόραση, ούτε ειδήσεις. Ενημερώνομαι μόνο για τα πολύ μεγάλα και σημαντικά ζητήματα, εκείνα που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Κι όμως, ακόμη κι έτσι, έχω την εντύπωση ότι το επόμενο διάστημα θα φέρει μεγάλες αλλαγές στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας.
.
Η κυβέρνηση έχει χάσει κάθε εμπιστοσύνη. Ακόμη και οι υποστηρικτές της βλέπουν πλέον την τεράστια διαφορά ανάμεσα στην εικόνα και την ουσία. Το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο. Ο πρωθυπουργός φαίνεται εγκλωβισμένος: από τη μία σε μια φθαρμένη κυβέρνηση, από την άλλη στους ακραίους δεξιούς συνεργάτες του. Τους καλύπτει – ίσως γιατί αν τους αφήσει, μπορεί να τον συμπαρασύρουν. Αν η Δικαιοσύνη λειτουργήσει πραγματικά ανεξάρτητα, ίσως να δούμε πολύ μεγαλύτερες αποκαλύψεις από όσες φανταζόμαστε.
.
Πιστεύω πως θα βρεθούμε μπροστά σε ανακατανομή του πολιτικού σκηνικού – όχι απλώς προσώπων, αλλά και ρόλων.
.
Ο χάρτης της επόμενης μέρας
.
Στον χώρο της Δεξιάς, θεωρώ ότι σύντομα θα φανεί η ανάγκη για ανανέωση. Ίσως ακουστούν ονόματα με περισσότερο βάθος και σοβαρότητα. Ο Νίκος Δένδιας είναι ένα τέτοιο πρόσωπο: σοβαρός, θεσμικός, με εμπειρία. Ίσως και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ένας άνθρωπος της πράξης, με πολιτικό και τεχνοκρατικό κεφάλαιο.
.
Όμως το ενδιαφέρον δεν είναι μόνο δεξιά.
.
Στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, πιστεύω πως δεν έχουμε δει την τελευταία πολιτική λέξη του Αλέξη Τσίπρα. Η αποχώρησή του από την ηγεσία άφησε ένα κενό, και ο χώρος διασπάστηκε σε μικρά, ασύνδετα κομμάτια. Ίσως επανεμφανιστεί – όχι απαραίτητα για να ηγηθεί, αλλά για να ενώσει. Να προσπαθήσει να ξαναδώσει ταυτότητα σε έναν χώρο που φαίνεται χαμένος.
.
Και στο ΠΑΣΟΚ, βλέπω τη μεγαλύτερη ευκαιρία. Ένα κόμμα που πέρασε από την κορυφή στον πάτο – και τώρα φαίνεται να βρίσκει ξανά σταθερό έδαφος. Το στηρίζουν άνθρωποι νέοι, σαραντάρηδες, που δεν το εγκατέλειψαν όταν όλα έμοιαζαν χαμένα. Έμειναν εκεί. Και αυτό μετράει. Είναι η στιγμή του ΠΑΣΟΚ να επανέλθει όχι ως νοσταλγία, αλλά ως σύγχρονη, καθαρή, σοσιαλδημοκρατική πρόταση.
.
Για το ΠΑΣΟΚ και πέρα από αυτό
.
Πιστεύω ότι θα υπάρξει αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Όχι γιατί δεν προσπάθησε ο Νίκος Ανδρουλάκης – προσπάθησε. Αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που χρειαζόταν η παράταξη.
.
Σε αυτό το πλαίσιο, νομίζω πως το όνομα της Άννας Διαμαντοπούλου θα παίξει ρόλο.
Έχει εμπειρία, γνώση, διεθνή αναγνώριση. Έχει υπάρξει υπουργός, επίτροπος, διευθύντρια σε ευρωπαϊκούς οργανισμούς. Δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Είναι μια τεχνοκρατική λύση με κοινωνική συνείδηση. Για μένα, δεν είναι μόνο για το ΠΑΣΟΚ – είναι για τη χώρα. Μπορεί να εκφράσει μια αστική σοβαρότητα με σοσιαλιστικό πυρήνα. Ένα είδος δεξιάς διαχείρισης με αριστερό αξιακό υπόβαθρο.
.
Το ΚΚΕ είναι μια άλλη υπόθεση. Αν και διαφωνώ με τη στρατηγική του, το σέβομαι. Είναι σταθερό, σοβαρό, διεθνώς σπάνιο για την προσήλωσή του. Πιστεύω πως ό,τι προτείνει είναι ειλικρινές – αλλά δύσκολα εφαρμόσιμο. Όταν ο καπιταλισμός είναι σε κρίση, πράγματι γεννά αδικία, πολέμους, αναταραχές. Αλλά η απάντηση δεν μπορεί να είναι απλώς η απόλυτη άρνηση του. Το ΚΚΕ είναι χρήσιμο για την εργατική τάξη, αλλά δεν είναι κόμμα εξουσίας.
.
Τα υπόλοιπα κόμματα, μικρότερα και πιο ακραία, λειτουργούν κυρίως ως εργαλεία συγκράτησης δυσαρεστημένων ψηφοφόρων. Όχι για να κυβερνήσουν, αλλά για να μην φύγει ο κόσμος από το “μαντρί”. Δεν προσφέρουν πολιτική ουσία.
.
Επίλογος: Η Ελλάδα στην κρίσιμη στροφή
.
Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα. Δεν έχουμε βιομηχανία. Δεν έχουμε αυτάρκεια. Ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, και η κλιματική αλλαγή δεν είναι πια σενάριο: είναι εδώ. Θα επηρεάσει την καθημερινότητά μας, τη γεωργία, την πρόσβαση στο νερό, τις καλλιέργειες. Όλα.
.
Και όμως, δεν έχουμε σχέδιο. Δεν υπάρχει προετοιμασία. Η βιομηχανία του τουρισμού δεν φτάνει. Είναι ευαίσθητη, και εξαρτάται από τον έξω κόσμο. Χθες έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει να σχεδιάζουμε σοβαρά για την επόμενη μέρα.
.
Η μεταναστευτική πίεση μεγαλώνει. Έρχονται χιλιάδες άνθρωποι, βασανισμένοι, κυνηγημένοι. Η Ελλάδα είναι χώρα διέλευσης, αλλά και παραμονής. Και δεν υπάρχει καμία οργανωμένη πολιτική – ούτε για την ένταξη, ούτε για την προστασία.
.
Ζούμε σε μια εποχή μετάβασης, και το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε πυξίδα. Δεν είναι η κρίση το πρόβλημα – η απροετοιμασία είναι. Και όσο αυτό συνεχίζεται, το μέλλον γίνεται όλο και πιο αβέβαιο.
.
Περάκης Παναγιώτης
Ένας πολίτης χωρίς ειδικότητα, αλλά με ανησυχία.
