.
Υπάρχουν στιγμές που η σιωπή γίνεται ασήκωτη.
.
Φτάνει πια η σιωπή, όχι άλλη συνενοχή.
.
Η ψυχή μας γκρεμίζει τα τείχη τους σπιτιού μας και ξεχύνεται στις πλατείες.
.
Ο,τι χάθηκε απαιτεί να ακουστεί.
.
Στα Τέμπη, μια σιδερένια πληγή άνοιξε στη γη, κι από μέσα της ξεπήδησαν ονόματα, πρόσωπα, ζωές που δεν πρόλαβαν να ζήσουν όσα τους ανήκαν, όσα τους χαρίστηκαν από το Θεό.
.
Γι’ αυτό μαζεύεται ο κόσμος. Συλλογικό το τραύμα συλλογική κι η απάντηση.
.
Η απώλεια δεν αφορά μόνο εκείνους που έμειναν πίσω, μας αφορά όλους.
.
Γιατί μέσα στη φωτιά εκείνης της νύχτας, κάηκε κάτι που έπρεπε να μείνει ακέραιο: η πίστη πως η ζωή αξίζει περισσότερο από ένα λάθος, από μια αμέλεια, από μια υπογραφή, από τα κέρδη και το χρήμα.
.
Τα συλλαλητήρια γίνονται ποτάμια που κατεβαίνουν τις λεωφόρους.
.
Γίνονται φωνές που γκρεμίζουν τη σιωπή.
.
Γίνονται σφιγμένες γροθιές και μάτια που δεν χαμηλώνουν.
.
Δεν ζητούν εκδίκηση, ζητούν αλήθεια.
.
Δεν είναι θυμός είναι φως που σκορπίζει το σκοτάδι.
.
Οι ψυχές μας ζητάνε να πάψει ο κόσμος να μετριέται σε στατιστικές και γκάλοπ.
Να πάψει το χρήμα να νικάει την ζωή.
.
Να πάψει η ελπίδα να θάβεται κάτω από συντρίμια.
.
Όταν κάποιος ρωτήσει «Γιατί κατεβαίνετε στους δρόμους;», η απάντηση δεν θα είναι μόνο για αυτούς που έφυγαν. Θα είναι και για αυτούς που έρχονται.
.
Για να μη φοβούνται να ταξιδεύουν.
.
Για να μη μεγαλώνουν σε έναν τόπο που ξεχνά.
.
Για να μη χρειαστεί να φωνάξουν ξανά τα ίδια συνθήματα σε μια άλλη πλατεία, σε έναν άλλο καιρό, για μια νέα τραγωδία.
.
Γιατί η μνήμη, όταν γίνεται αγώνας, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
.
Και γιατί η αδικία, αν δεν απαντηθεί, γερνάει πάνω στα κόκαλα των επόμενων γενιών.
.
π. Λίβυος
