Έλα να με δεις στον πάγκο της λαϊκής Σανίδια,στρίποδα, παραπέτια, μουσαμάδες, σέσουλες,ταμπέλες,κιμωλίες, σακούλες, ζυγαριές,τέντες, τεντάκια,ομπρέλες, κλούβες, κλουβάκια,καφάσια ,ξυλοκιβώτια,το φορτηγό, το φόρτωμα, το ξεφόρτωμα, ο δρόμος, το πεζοδρόμιο, ο πάγκος, η λαϊκή.
Η δουλειά μου,η αγάπη μου,η καθημερινότητα μου! Το κρύο, η παγωνιά, η βρόχα, οι αέρηδες, το χιόνι, η ζέστη, η λαύρα, ο καύσωνας,η άνοιξη(!).Ο καιρός. Σύμμαχος και εχθρός. Τα χρώματα, τα αρώματα, τα φρέσκα φρούτα ,τα λαχανικά ,τα ψάρια, οι ξηροί καρποί, τα “εμπορικά “.Ο,τι θέλεις, από όποιον “σου κάνει “,στην τιμή που σε συμφέρει,την ώρα που σε βολεύει. Για όλα τα γούστα και όλες τις τσέπες. Η τρέλα μας,οι ατάκες μας,οι φωνές μας,τα γέλια μας,τα νεύρα μας!
Ξεκινάμε πριν ξημερώσει, εκείνες τις μαγικές ώρες που κυκλοφορούν οι λίγοι.Τις ώρες που η πόλη κοιμάται. Βλέπουμε το φεγγάρι,λουζόμαστε στο πιο βαθύ σκοτάδι πριν την αυγή και όταν σβήνουν τα φώτα του δρόμου έχουμε ήδη “στήσει”.
Οι πρώτοι πελάτες αρχίζουν να μπαίνουν στη λαϊκή. Ο γνώριμος ήχος από τα καρότσια σημαίνει την έναρξη του καθημερινού αγώνα! Πάμε γερά να ξεπουλήσουμε και σήμερα! Η επαφή με τον κόσμο, η αμεσότητα,η γρήγορη εξυπηρέτηση, οι δύσκολοι,οι απαιτητικοί, οι παράξενοι, οι βολικοί, οι ευγενείς, οι αγενείς, οι νέοι, οι ηλικιωμένοι, οι περαστικοί, οι “θαμώνες ” ,οι απλοί άνθρωποι. Ο λαός. Κάθε μέρα και μια περιπέτεια! Ο δρόμος είναι το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο. Να επιμείνεις, να υπομείνεις,να επιβιώσεις.
Κι όταν μετά από 12 ώρες ορθοστασίας γυρνάς πίσω σου και βλέπεις μόνο άδειες κλούβες, εκεί ξέρεις ότι τα κατάφερες για ακόμα μια μέρα. Νιώθεις περήφανος. Κι αν καμιά δύσκολη μέρα δεν τα καταφέρεις, λες “έχει ο θεός “. Η λαϊκή μου, η ζωή μου, η καψούρα μου. Το μεροκάματο του δρόμου. Μια δουλειά άγρια που θέλει κότσια και αντοχές. Μια δουλειά που αν δεν τη γουστάρεις, δεν την κάνεις ούτε στον εφιάλτη σου. Μια δουλειά τίμια. Έλα λοιπόν να με δεις, στον πάγκο της λαϊκής .
Προς το παρόν σε χαιρετώ . Έχω αγώνα αύριο.
Μαρία Στεφανιδάκη
e-stage.gr
