Προέγκριση για την κατεδάφιση εγκαταστάσεων του πρώην ιστορικού εργοστασίου των αδερφών Ρετσίνα στο Πειραιά έλαβε η Εθνική Τράπεζα ως ιδιοκτήτης του έργου, με σύμβουλο την Dimand.
Σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στην τελευταία, ο ρόλος της Dimand θα παραμείνει σε επίπεδο συμβούλου και δεν υπάρχει καμία συμφωνία για την από κοινού αξιοποίηση της έκτασης.
Μέχρι ώρας δεν έχει παρουσιαστεί το σχέδιο των τελικών χρήσεων, αν και κάποια τμήματα περί των 7 στρεμμάτων από την πλευρά των γραμμών του Προαστιακού Σιδηροδρόμου έχει ζητηθεί να αποδοθούν ως χώρος πρασίνου από την Εθνική στον δήμο Πειραιά. Το κτίριο έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο βάσει απόφασης του Κεντρικού Συμβουλίου Νεώτερων Μνημείων.
Όσον αφορά την κατεδάφιση των εγκαταστάσεων αφορούν το οικοδομικό τετράγωνο Ρετσίνας, Υμηττού και Αγίου Φανουρίου και έχει ισχύ μέχρι 4 Αυγούστου του 2023.
Η κλωστοϋφαντουργία Ρετσίνα ιδρύθηκε το 1872 στον Πειραιά από τους αδελφούς Θεόδωρο, Αλέξανδρο και Δημήτριο Ρετσίνα, γιούς του εμπόρου και ποτοποιού Γεωργίου Ρετσίνα.
Πρώτα άρχισε να λειτουργεί το νηματουργείο της επιχείρησης στο ακίνητο της Λεύκας, ενώ δίπλα αναπτύχθηκαν τα επόμενα χρόνια υφαντήριο και βαφείο. Η επιχείρηση επεκτάθηκε στα 1888-1891 φτάνοντας να διαθέτει πέντε εργοστάσια στον Πειραιά. Στις αρχές του 20ού αιώνα η επιχείρηση Ρετσίνα ήταν η μεγαλύτερη κλωστοϋφαντουργία της χώρας.
Μετατράπηκε σε ανώνυμη εταιρεία το 1925, εποχή κατά την οποία διέθετε πλέον τρία εργοστάσια στον Πειραιά, από τα οποία το μεγαλύτερο και σημαντικότερο ήταν το εργοστάσιο στη Λεύκα.
Την περίοδο 1925-1935 τα τρία εργοστάσια Ρετσίνα πέρασαν από την ατμοκίνηση στην πετρελαιοκίνηση, ενώ έγιναν επενδύσεις σε κτιριακό και μηχανολογικό εξοπλισμό, υπό την διεύθυνση του Κωνσταντίνου Δρούλια και την τεχνική διεύθυνση του χημικού μηχανικού Χρήστου Ζαλοκώστα.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η παραγωγή του εργοστασίου επιτάχθηκε, ενώ εκτελέστηκαν και κάποιες παραγγελίες της Βέρμαχτ.
Η λειτουργία των εργοστασίων Ρετσίνα συνεχίστηκε μεταπολεμικά, παρά τα σημαντικά οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε η επιχείρηση, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1950 επιδιώχθηκε μια καλύτερη οργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας με την μέγιστη αξιοποίηση του μηχανολογικού εξοπλισμού, την συγχώνευση των μονάδων και την εξειδίκευση της παραγωγής.
Το 1955 η επιχείρηση τέθηκε σε αναγκαστική διαχείριση. Από το 1957 λειτουργούσε πλέον μόνο το εργοστάσιο της Λεύκας με μειωμένο προσωπικό. Τα άλλα δύο εργοστάσια πωλήθηκαν και κατεδαφίστηκαν από τους νέους ιδιοκτήτες.
Τη δεκαετία του 1960 ξεκίνησε μία προσπάθεια ανάκαμψης του εργοστασίου υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Κ. Δρούλια, ωστόσο τα οικονομικά προβλήματα δεν ξεπεράστηκαν και η επιχείρηση έκλεισε οριστικά το 1981.
Το εργοστάσιο Ρετσίνα καταλαμβάνει ένα οικοδομικό τετράγωνο τριγωνικού σχήματος, έκτασης περίπου 2.600 τ.μ. Συνορεύει προς τα δυτικά με τον οδό Ρετσίνα, προς τα βόρεια με την οδό Υμηττού και προς τα νότια με τη σιδηροδρομική γραμμή του Προαστιακού Σιδηροδρόμου.
Ελένη Μπότα
Πηγή:capital.gr
