Καλή χρονιά σε όλους.
Ευχές ειλικρινείς, αλλά αδύναμες από μόνες τους, να αντιμετωπίσουν ή να αλλάξουν όσα κάποιοι έχουν προγραμματίσει, να συμβούν.
Τι Πεπρωμένο, τι Κισμέτ και ποια Ελπίδα;
Εδώ έχουν παρθεί οι αποφάσεις και έχει προδιαγραφεί το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας, των εγγονιών μας και των επόμενων γενεών.
Μακάρι οι καλοπροαίρετες ευχές που ανταλλάζουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή, να είχαν την δύναμη να βελτιώσουν έστω και κάτι.
Η εμπειρία σας τι σας λέει; Οι ευχές έχουν κάποια δύναμη; Είναι αρκετές από μόνες τους να πετύχουν οτιδήποτε;
Ευχόμαστε ο ένας στον άλλον, άλλοι από πραγματική αγάπη και ψυχική ανάγκη και αγωνία αν θέλετε, να βελτιωθεί η ζωή αγαπημένων μας προσώπων ή από συνήθεια σε τρίτα πρόσωπα, απλά γνωστά μας.
Πρωτοχρονιάτικα θα μου πείτε σας κάνω να μελαγχολείτε.
Ναι δεν έχετε άδικο, ίσως να είναι έτσι.
Μήπως όμως αυτά που γράφω παραπάνω, είναι μακριά από την πραγματικότητα;
Προσπάθησα τις πρώτες ώρες της νέας χρονιάς να σκεφτώ, να βρω, να καταλάβω τι γιορτάσαμε πριν λίγες ώρες και δεν μπορώ να το ανακαλύψω.
Ποια αλλαγή γιορτάσαμε;
Των συνθηκών της ζωής μας προς το καλύτερο;
Την απαλλαγή των δεινών και των προβλημάτων μας;
Το τέλος από την καταπίεση, τον εξευτελισμό, τον εκβιασμό, την απειλή, τον φόβο, την ανασφάλεια, που μας κάνουν συντροφιά πλέον;
Τι στο καλό γιορτάσαμε τέλος πάντων;
Μήπως αντί ευχολόγια, πρέπει να ανασκουμπωθούμε και να αντισταθούμε;
Θα πετύχουμε άραγε, στο τέλος αυτού του δωδεκάμηνου, που μόλις ξεκίνησε, να ευχηθούμε: “μακάρι ο επόμενος νέος χρόνος να έχει τις επιτυχίες και τις αλλαγές που θα πετύχουμε εφέτος” με τους αγώνες μας και την αντίστασή μας;
Καλή χρονιά σε όλους λοιπόν.
Πάρις Βαμβακόπουλος
