Χρόνος που πλάθει ελπίδες
Εμείς θα γίνουμε το φως στις καταστάσεις που βιώνουμε.
Είναι αυτά τα 2μιση χρόνια σιωπής που πέρασαν. Σιωπή στην αδικία, σιωπή στην αναξιοκρατία, σιωπή στην υποτίμηση, σιωπή στην κοροϊδία, σιωπή στο φόβο. Ανοχή των υποτακτικών και δεσμευτικών τακτικών. Ανοχή στην αυθαιρεσία του δήθεν υπηρέτη, ανοχή στον εξαναγκασμό, ανοχή στον υποβιβασμό της ζωής μας.
Είναι η λανθασμένη, τελικά, στάση μας αυτή της υπομονής και της προσδοκίας, της ανοχής και της σιωπής, γιατί, υποτίθεται, ήταν… νωρίς. Η λανθασμένη μας ελπίδα και προσμονή έλευσης του άλλου που θα αγωνιστεί για μας, για τα δικά μας χαμένα.
Η δική μας αδυναμία κι αδιαφορία συμμετοχής στην αντίδραση και στην επανάκτηση της ζωής που μας αξίζει. Είναι αυτά που θα μας ωθήσουν να βγούμε μπροστά!
Εμείς θα γίνουμε οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων.
Μετά από την έλευση των 2μιση χρόνων, αυτή για πρώτη φορά πια θα είναι η στιγμή μας! Μια στιγμή που δεν θα αφορά πλέον μεμονωμένα άτομα, τους πολλούς που μετατράπηκαν σε λίγους, αλλά αυτούς που θα γίνουν πάλι πολλοί. Η αντίδρασή μας σε ο,τι υποχωρούσαμε μέχρι τώρα. Αντίδραση στις διαταγές και στη βούληση του σωτήρα, σε αυτούς που δρουν εις βάρος μας, σε αυτούς που δεν μας θέλουν ελεύθερους.
Η μνήμη μας επιμένει να μας θυμίζει την ελευθερία μας. Η ελπίδα μας γεννιέται και το κίνητρό μας δημιουργείται. Δεν μένει κάτι άλλο παρά η επανάκτησή της. Δεν μένει τίποτα άλλο από το να προσπαθήσουμε να κάνουμε πραγματικότητα αυτό που δικαιούμαστε κι έχουμε στο μυαλό μας.
Είναι η πόλη μας που δεν θέλουμε να αφήσουμε να χαθεί. Είναι το καθεστώς που μας διώχνει κι αλλάζει ξαφνικά τη ζωή μας. Είναι η αξία μας που υποβιβάζεται. Είναι η ελευθερία μας που βασανίζεται. Είναι η κοροϊδία, η παραπλάνηση και το ψέμα που έχουν γίνει τρόπος ζωής μας. Είναι η σιωπηρή ανοχή που γίνεται αποδεκτή χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι τα δικαιώματά μας που υπάρχουν μόνο ως θεωρία. Είναι το σκοτάδι που μας περικύκλωσε. Είναι οι σωτήρες που μας πνίγουν αντί να μας σώζουν. Είναι ο φόβος που έγινε κομμάτι της ζωής μας. Είναι οι χτύποι της καρδιάς μας από την αγωνία μας να μην χαθεί και η τελευταία ελπίδα!
Είναι οι λόγοι που επιμένουμε, οι λόγοι που πυροδοτούν τον αγώνα μας.
Χριστιάνα Κρεββατά
