Και η πόλη χάνεται
Αρχές φθινοπώρου 2021, 2 χρόνια μετά σε τοποθεσία με ερωτηματικά, καθώς παύει αυτή η πόλη να θυμίζει την κατά τ’ άλλα Αγία Βαρβάρα. Η όψη της σιγά σιγά σταματά να ταυτίζεται με τις μνήμες μας κι ίσως σε λίγο καιρό να μιλάμε για μια άλλη πόλη. Μα μακάρι να ήταν τα έργα αυτά που την αλλάζουν. Άλλωστε έργα δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν, διότι, όταν θα αποφασίσουν να υλοποιηθούν, θα μιλάμε πλέον για άλλη πόλη.
Η δική μας πόλη αδειάζει. Η δική μας πόλη εξαναγκάστηκε να αδειάσει! Η δική μας πόλη συνεχίζει να ζει προσωρινώς με μερικούς εναπομείναντες. Εξαναγκάζονται από την πίεση και την απελπισία σε φυγή, η οποία τελικώς στο ύστατο σημείο μετατρέπεται σε επιθυμία. Η επιθυμία να μπορέσουν πάλι να ζήσουν, όπως τους αξίζει… Το απολύτως αυτονόητο που δεν τους προσφέρει πια αυτή η πόλη.
Οι καθιερωμένες πια, κι όχι νέες, συνθήκες δεν ταιριάζουν στους ελεύθερους πολίτες, που ήταν άλλωστε. Αυτούς που θέλουν να ζουν, να κυκλοφορούν και να εκφράζονται ελεύθερα. Ο,τι θα επιδιώκαμε οι περισσότεροι. Οι ισχύουσες συνθήκες κατέστησαν την κοινωνία μας ανασφαλή και ταξική, οι έχοντες προνόμια του νυν, οι μη έχοντες του τέως και οι μη έχοντες ως μη υποτακτικοί.
Ο φόβος για αγώνα οδηγεί στην ανοχή, στην αποδοχή και τελικώς στην νομιμοποίηση αυτής της κατάστασης. Η επικράτηση του νέου καθεστώτος ως απόρροια της άγνοιας, της αδυναμίας και του φόβου θα οφείλεται για την εγκατάλειψη της πόλης. Οι εναπομείναντες δεν θα υπάρχουν και η σημερινή πόλη των λίγων θα μετατραπεί σε πόλη των πολλών… των πολλών εχόντων προνομίων του νυν.
Κι ίσως τα μισά του χρόνου να είναι μια καλή στιγμή για να πάψει η ανοχή κι αποδοχή όλων των υποτακτικών και δεσμευτικών τακτικών, κάτω από τις οποίες μάς εξαναγκάζουν να επιβιώνουμε, και να σωθεί η ελευθερία μας από την νομιμοποίησή τους. Στη μνήμη μας η ελεύθερη δική μας πόλη και στόχος αυτός!
Χριστιάνα Κρεββατά
