Πραγματική δημοκρατία δεν έχει να κάνει μόνο με την αυξημένη κοινωνικοπολιτική συνειδητότητα και εγρήγορση του “κυρίαρχου λαού” και την ενεργό συμμετοχή του στις διαδικασίες διακυβέρνησής του, με διάφορους τρόπους. Έχει να κάνει και με την ανακλητότητα των δημόσιων αρχόντων, κάθε στιγμή!
Όταν αυτοί αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων έως επικίνδυνοι στη διαχείριση των κοινών εννός τόπου. Όταν αυτοί παρεκκλίνουν εντυπωσιακά (και ακόμη χειρότερα από τις αρχές σχεδόν) από αυτό το οποίο έλαβαν λαϊκή εντολή να διαχειριστούν και να πράξουν.
Όταν αυτοί, μετά από ένα λογικό χρονικό διάστημα, δεν τηρούν τις δεσμεύσεις που επικαλέστηκαν για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του λαού. Και αυτές αποδεικνύονται μια τρύπα στο νερό και στην προκειμένη περίπτωση, αυτής της σημερινής συγκυβέρνησης, στα άπατα μαύρα ύδατα της πρωτοφανώς φασιστικής αντι-“Ένωσης” κι απροκάλυπτα εχθρικής για τα δικαιώματα και τις πραγματικές ανάγκες των ευρωπαϊκών λαών. Κι εφόσον το εργαλείο της ανακλητότητας δεν προβλέπεται από τη “δημοκρατία” μας, τότε η επόμενη λύση είναι η λαϊκή προσφυγή…στους δρόμους ή της ασφυχτικής πίεσης των κυβερνώντων όσον αφορά τα παραπάνω ή της ανατροπής τους. Και πάλι στους δρόμους. Και αυτό δεν σημαίνει επαναφορά παλιότερων “δοκιμασμένων” και…θεαματικά και επώδυνα για τον πολύ κόσμο αποτυχημένων “λύσεων”.
Αλλά σημαίνει αποβολή του κάθε φόβου που φυλάει τα έρμα από τη συλλογική ψυχοσύνθεση. Κάτι που καλώς ή κακώς συνεπάγεται μια συναισθηματική διεύρυνση και διανοητική υπέρβαση. Και μια και λέγαμε για υπέρβαση: αμεσοδημοκρατικές δομές και ενεργοποίηση των δαιμονοποιημένων και απαγορευμένων εννοιών της αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης των κοινών, που κατά τον Καστοριάδη είναι η πολιτική συνθήκη που οδηγεί στην αυτονομία κι άρα στην ελευθερία! Μη βιάζεσαι να χαχανίσεις ή να αναστενάξεις.
Τα’χω ήδη ακούσει και σε προσωπικές επαφές: “Αυτά είναι ουτοπίες, εδώ είναι Ελλάδα!”
Για εμένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη παραίτηση από αυτές τις κουβέντες και αυτοκαταστροφικός κυνισμός και εθελούσια καθήλωση σε κάθε είδους τέλματα και κάτι σαν δήλωση υποτέλειας σε λογής αφεντάδες. Γιατί, το’χουμε ξαναπεί, ου-τοπία είναι ο μη-τόπος που απλώς δεν έχει ακόμη υπάρξει. Και γιατί η άμεση δημοκρατία δεν εμπνεύστηκε και λειτούργησε (με τα όποια ελαττώματά της αλλά λειτούργησε!) για κάποιες δεκαετίες στο γεωγραφικό χώρο της σημερινής πρωτεύουσας της χώρας και ίσως σε κάποιες αρχαιοελληνικές αποικίες με παρεμφερείς πολιτικές αντιλήψεις;
Και σε τελική ανάλυση αν η ζωή αποφεύγει τον πειραματισμό και την καινοτομία, το τόλμημα με το ρίσκο που πάντα το συνοδεύει, την ανάληψη ευθυνών κι άρα την ανάγκη ανάληψης πρωτοβουλιών και την κίνηση προς τα εμπρός, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει μερικές φορές την ματιά προς τα πίσω και την αξιοποίηση και μετεξέλιξη των χρήσιμων για τις σημερινές ανάγκες εμπειριών του παρελθόντος, τότε… Τότε η νοσηρή παραλυσία και ο καταποντισμός στην κινούμενη άμμο της Ιστορίας έρχεται με φυσικό τρόπο σαν το επισφράγισμα του χρονικού μιας προδιαγεγραμένης κατάληξης. Κι όχι άδικα…
Αννίσας Ιωάννης-Χρήστος
