«Δεν είναι ο πόλεμος των άστρων ούτε των κάστρων. Είναι ο πόλεμος των αυλικών. Διακαής, ασταμάτητος κι ανελέητος, ενώ για εμάς ανεπιθύμητος.
Μια συνεχής μάχη με την διαφάνεια, την αλήθεια, την ελευθερία, τα δικαιώματα, με εμάς του ίδιους. Εμμονές που τους καταπνίγουν και τους καθοδηγούν και μας εγκλωβίζουν στην αυθαιρεσία. Στη δική τους αυθαιρεσία, την παρανομία, στη δική τους άλογη συμπεριφορά.
Με επιβολή κι εκφοβισμό μάς αναγκάζουν να τα αποδεχτούμε κι άπραγοι να υποχωρήσουμε σαν να μην είδαμε, να μην ακούσαμε, να μην καταλάβαμε. Λες και δεν είδαμε, δεν ακούσαμε, δεν βιώσαμε, δεν καταλάβαμε.
Πιόνια πλέον του δικού τους παιχνιδιού καταλήγουμε να αποδεχόμαστε ουτοπίες. Ουτοπίες που φαντάζουν τόσο μακρινές κι άπιαστες. Καταλήξαμε να ζητάμε, να αρκούμαστε και να αξίζουμε οι ίδιοι λιγότερο. Μέσα σε αυτή την ουτοπία ζούμε ελεύθεροι φυλακισμένοι. Σε αυτή μας έμαθαν να θριαμβολογούμε για τα αυτονόητα, να αντιδρούμε και να συμπεριφερόμαστε σαν να βιώνουμε το θαύμα.
Εμείς, μικροί και μεγάλοι, όντας κάποτε ελεύθεροι πολίτες, αποτελούμε τους εχθρούς τους. Μπαίνουμε άθελά μας στη μάχη που εκείνοι δημιούργησαν υποκινούμενοι από τις θηριώδεις ορμές τους. Σε μια μάχη που δεν θέλαμε ποτέ να βρεθούμε, γιατί καταστροφική θα ήταν. Όμως, αυτό δεν ήταν και δεν είναι στο χαρακτήρα τους. Δεν νοιάστηκαν και δεν θα νοιαστούν για όλους εμάς.
Μόνο καθοδηγούμενοι χρησιμεύουμε, μόνο ως φανατισμένοι οπαδοί της αυλής. Της αυλής που μας θέλει φιμωμένους. Γι’ αυτό και στην τελευταία θα αντιδράσουμε.
Οι υποτελείς της αυλής, ως εν δυνάμει μα και κάποτε στην πράξη ελεύθεροι, αξιοποιούμε την ακούσια ένταξή μας στη συγκεκριμένη μάχη στο όνομα της ελευθερίας μας, της επανάκτησης της αξίας μας, για την ελευθερία και την ζωή που μας αξίζει!»
Χριστιάνα Κρεββατά
