Λάβαμε από τον Αντιδήμαρχο κ. Σωτηρόπουλο το παρακάτω επίκαιρο κείμενό του και το δημοσιεύουμε:
Είμαστε μαθημένοι να αντιμετωπίζουμε το κακό. Και το θάνατο ακόμα. Τον εκλογικεύουμε, τον μοιρολογούμε, τον φέρνουμε στα μέτρα μας. Και τον πόνο της αρρώστιας μάθαμε να τον συγυρίζουμε στο μυαλό μας. Σιγά -σιγά σα δηλητήριο που το συνηθίζει ο οργανισμός και ζει με αυτό.
Αλλά τούτο δω πως παλεύεται; Γίνεται να μη κοιτάξεις τον ουρανό και να μην ουρλιάξεις; Τι σόι μοίρα είναι αυτή που πήρε στα ξαφνικά το φως και τη ζωή. Βάζεις το φαΐ στο τραπέζι, περιμένεις να ακούσεις τα βήματά του στη σκάλα και το επόμενο λεπτό το παιδί σου είναι νεκρό…..
Από παντού αναβλύζει το δάκρυ.
Τα ερείπια θα ξαναφτιαχτούν. Τα παιδιά όμως χάθηκαν.
‘Η μπορεί πάλι όχι.
Μπορεί να έμειναν για πάντα νέοι, ωραίοι κι αθάνατοι, να βαδίζουν πιασμένοι απ’ το χέρι εκεί στο στενάκι προς την παραλία. Τόσο γελαστοί κι αγαπημένοι που ο θάνατος δε μπορεί να τους αγγίξει. Κι ίσως τελικά η μόνη παρηγοριά μέσα στην ανείπωτη οδύνη, είναι πως οι νεκροί δε λυπούνται .
Δημήτρης Σωτηρόπουλος
