Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το νέο οικονομικό πακέτο ελαφρύνσεων και στήριξης των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, είναι πολύ φιλόδοξο αν λάβει κανείς υπόψη τα δεδομένα δημοσιονομικά περιθώρια της οικονομίας μας
Ανεξάρτητα όμως από τις προθέσεις και τη βούληση να σταθεί όρθια η οικονομία και κυρίως οι πολίτες της χώρας, οι εξελίξεις στην πανδημία πολύ φοβούμαι πως αλλάζουν καθημερινά τις πραγματικές ανάγκες και τα όποια πρόσθετα μέτρα, μοιάζουν να πετιούνται σε ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Και μόνο το γεγονός ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναγκάσθηκε να πει πως δεν αποκλείει ακόμα και ένα νέο γενικό lock down, αν η κατάσταση φύγει εκτός ελέγχου, ενώ μέχρι τώρα άπαντες από τον πρωθυπουργό μέχρι την αντιπολίτευση αλλά και τους ειδικούς επιστήμονες, απέκλειαν μια τέτοια περίπτωση, καταδεικνύει πως έχουμε μπει και πάλι σε αχαρτογράφητα νερά.
Κι είναι σαφές σε όλους πως ενδεχόμενο νέο κλείσιμο της οικονομίας, ακόμα και για λίγες μέρες, θα ενταφιάσει δια παντός την ελπίδα να γλιτώσουμε από μεγάλες περιπέτειες.
Και να πει κανείς πως με το άνοιγμα τον Ιούλιο, επανήλθε η κατάσταση και πρόλαβε να κινηθεί η οικονομία με κανονικούς ρυθμούς πάει κι έρχεται. Όμως αυτούς τους δυόμιση μήνες που θεωρητικά επανεκκίνησε η οικονομία, το βλέπουμε πως σέρνεται στην κυριολεξία. Η αγορά με ρυθμούς και τζίρους κάτω του 50%, η τουριστική σεζόν όνειρο ήταν και πάει, η ανεργία κλιμακούμενη καθημερινά και τα πρώτα στόρια καταστημάτων άρχισαν να κατεβαίνουν ενώ τα λουκέτα ακολουθούν.
Οι νέες εργασιακές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί με την τηλεργασία αλλά και την εκ περιτροπής εργασία και ανεξάρτητα από τις διαβεβαιώσεις του υπουργείου εργασίας περί προστασίας των εργαζομένων, οδηγούν σε πρωτόγνωρες καταστάσεις και ελπίζουμε να μη μετατραπούν σε εργασιακή ζούγκλα.
Οι τράπεζες για άλλη μια φορά περικόπτουν θέσεις όπως και πολλές μεγάλες επιχειρήσεις από το χώρο των υπηρεσιών, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που είναι και η ραχοκοκκαλιά της οικονομίας, περιορίζονται στους άκρως απαραίτητους ή κρατούν εργαζόμενους για όσο διάστημα το επιβάλλει ο νόμος λόγω των επιδοτήσεων που έχουν λάβει.
Ολόκληρος ο ιδιωτικός τομέας πάνω στον οποίο στηρίζεται η χώρα, δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση ακόμα και από τα χρόνια των μνημονίων και σωρεύει χρέη και υποχρεώσεις, οι οποίες απλώς με τις ρυθμίσεις της κυβέρνησης μετατίθενται σε ευθετότερο χρόνο χωρίς φυσικά να παραγράφονται.
Και ο μόνος καλός και αξιόπιστος εργοδότης, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά… το κράτος, που όχι μόνο είναι συνεπέστατος στις υποχρεώσεις του προς τους δημοσίους υπαλλήλους αλλά είναι και ο μόνος που προσλαμβάνει ακόμα και σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες.
Κι ανεξάρτητα αν αυτές οι προσλήψεις είναι αναγκαίες για τη εύρυθμη λειτουργία του κράτους( υγεία, παιδεία, ένοπλες δυνάμεις, ασφάλεια κλπ) το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Δημιουργείται ξανά μια νέα γενιά που ονειρεύεται μια θέση στη σιγουριά και την ασφάλεια του Δημοσίου, έναντι κάθε τιμήματος και θυσιάζοντας, τη δημιουργικότητα, την προσωπική ανάπτυξη και επιτυχία, το δημιουργικό ρίσκο, τον ανταγωνισμό, την επιβράβευση των κόπων και θυσιών και κυρίως τα όνειρα.
Τα όνειρα και τα οράματα των νέων μας που θα μπορούσαν να μας ταξιδέψουν στην νέα εποχή και να φτιάξουν την Ελλάδα εκείνη που δεν καταφέραμε οι παλιότεροι που τη χρεοκοπήσαμε και διώξαμε χιλιάδες νέους μορφωμένους Έλληνες να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό προσφέροντας την υπεραξία των εξειδικευμένων γνώσεων τους, στις νέες τους πατρίδες!
Και τι ειρωνεία! Πάνω που βγήκαμε από τα μνημόνια και πιστέψαμε πως σιγά σιγά, μπορούμε να ξανακερδίσουμε αυτά που χάσαμε , διδαγμένοι από τα λάθη των παρελθόντων ετών, έρχεται μια πανδημία και μας γυρίζει δεκαετίες πίσω, όταν η μόνη ελπίδα των περισσότερων νέων, ήταν ο διορισμός στο Δημόσιο!
πηγή: ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ – Βασίλης Στεφανακίδης
