Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967, κι ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για την 28 Μάιου, η δημοκρατία σίγησε μπροστά στον εκκωφαντικό θόρυβο των τεθωρακισμένων.
Μια σκληρή ομάδα συνταγματαρχών υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου και την συμμετοχή των Στυλιανού Παττακού, Νικολάου Μακαρέζου κι αρκετών άλλων, κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα το οποίο θα καταγραφόταν στην ιστορία ως το πραξικόπημα των συνταγματαρχών.
Φυσικά, δεν έγιναν όλα εν μία νυκτί.
Η πολιτική αστάθεια των τελευταίων χρόνων, η φοβική αντιμετώπιση κάθε αριστερής απόκλισης, και η κρατική ανοχή, επέτρεψαν να επωάζεται για καιρό και να προετοιμάζεται για το δηλητηριώδες χτύπημά της, το φίδι της χούντας.
Μία μαύρη επταετία σκίασε τον ουρανό της Ελλάδας που αποκλεισμένη από τα περισσότερα κράτη, εκτός της Αμερικής, βίωνε τις μεγαλύτερες κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικές συνέπειες.
Κάθε φωνή ελευθερίας, καταπνιγόταν στα μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ κι όσες ακόμη σιγούσαν αλλά είχαν «μαύρο» πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, βίωναν τον επαγγελματικό αποκλεισμό.
Στις 23 Ιουλίου 1974, υπό το βάρος της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, η χούντα έπεσε, κι αρχίζει η εποχή της μεταπολίτευσης και της δημοκρατίας.
Το δυστύχημα είναι πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν νοσταλγοί και οπαδοί αυτής της μαύρης περιόδου.
Το ευτύχημα είναι πως τώρα πια, ο κόσμος έχει ιστορική μνήμη, τεκμηριωμένη άποψη, και μία ελευθερία που δεν θα της επιτρέψει να σιγήσει. Ξανά.
Πένυ Παπαδάκη.
