Μήτρος Σουλιμιώτης, ο Κομουνιστής Δήμαρχος που το έργο του παραμένει αξεπέραστο. Άρθρο του Νίκου Γουρλά
Η Ένωση Δημάρχων Αττικής για να τιμήσει ανθρώπους της αυτοδιοίκησης για την προσφορά τους και τις υπηρεσίες τους, απένειμε τιμητική πλακέτα και στον αείμνηστο Δήμαρχο της πόλης μας την περίοδο 1974 – 1994 Μήτρο Σουλιμιώτη. Με αφορμή αυτό το γεγονός ας θυμηθούμε οι παλιότεροι αλλά είναι και μια ευκαιρία να μάθουν οι νεότεροι ότι αυτή η πόλη οφείλει πολλά στον Αγωνιστή Δήμαρχο, ότι το έργο του μέχρι τώρα παραμένει αξεπέραστο.
Όταν Μ. Σουλιμιώτης αναλαμβάνει τη διοίκηση του Δήμου η Αγ. Βαρβάρα είναι μια υποβαθμισμένη περιοχή, με σοβαρά προβλήματα που δημιούργησε η πολιτική της επτάχρονης χουντικής δικτατορίας,αλλά και παλαιότερα η πολιτική των κυβερνήσεων της Δεξιάς και του Κέντρου. Μια φτωχογειτονιά που κατοικούν εργάτες, και ξεκληρισμένοι αγρότες με πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Μια «συνοικία τ’ όνειρο» στο άκρο της Δυτικής Αθήνας ξεχασμένη και από τον Θεό.
Μια γειτονιά που το νερό δεν φτάνει μέχρι τον Προφήτη Ηλία, όπου οι μισοί της δρόμοι δεν έχουν άσφαλτο και γίνονται λασπότοποι από τη βροχή, όπου συχνά θρηνεί θύματα από τις μεγάλες νεροποντές όπως αυτή του 77, όπου δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο αποχετευτικού συστήματος.
Μια γειτονιά που την περιτριγυρίζουν οι καταπατητές, με πρώτη από όλους την Εκκλησία αλλά και εκείνους που επί χούντας ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους σε αυτή έκαναν τα στραβά μάτια στις αυθαίρετες καταπατήσεις δημόσιων χώρων. Χωρίς πλατείες και πράσινο, χωρίς σχολεία και νηπιαγωγεία, τα παιδιά πηγαίνουν στα γυμνάσια του Αιγάλεω και του Κορυδαλλού. Με υποτυπώδη δημόσιο ηλεκτροφωτισμό, ανύπαρκτες αθλητικές και πολιτιστικές υποδομές. Αυτή ήταν η κατάσταση που υπήρχε τότε.
Αναλαμβάνοντας την διοίκηση του Δήμου ο Μ. Σουλιμιώτης στηριζόμενος στον εργατικό κόσμο, την λαϊκή αυτενέργεια και συμμετοχή ξεκίνησε μέσα σε τεράστιες δυσκολίες, σε εχθρικό πολιτικό περιβάλλον, το έργο που αναμόρφωσε την Αγ. Βαρβάρα. Με πρώτη προτεραιότητα την βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων στις γειτονιές, στα πρώτα κιόλας χρόνια της θητείας του έλυσε το πρόβλημα της ύδρευσης στην πάνω Αγ. Βαρβάρα.
Μετά τις πλημμύρες του 77 ξεκίνησε ένα γιγαντιαίο έργο για την αντιπλημμυρική προστασία της πόλης, αυτό το οποίο υπάρχει μέχρι τις μέρες μας. Αρχές της δεκαετίας του 80 δεν υπήρχε δρόμος που να μην ήταν ασφαλτοστρωμένος ενώ την ίδια περίοδο σε κάθε γωνιά της Αγ. Βαρβάρας υπήρχε ηλεκτροφωτισμός.
Το αποχετευτικό σύστημα ήταν ανύπαρκτο, ο κόσμος ταλαιπωρούνταν και επιβαρυνόταν οικονομικά. Αμέσως μετά την αλλαγή του νόμου που έδινε αυτό το δικαίωμα στους δήμους σε τέσσερα χρόνια όλη η πόλη είχε συνδεθεί με το αποχετευτικό σύστημα. Με το ελάχιστα δυνατό κόστος, με ευκολίες πληρωμής ακόμη και ο πιο φτωχός δημότης μπόρεσε να συνδεθεί με το δίκτυο της αποχέτευσης. Αυτά τα έργα έλυσαν ουσιώδη προβλήματα της ζωής των κατοίκων, έθεσαν τη βάση για την ανάπτυξη της πόλης. Ήταν έργα υποδομής με βαθύ φιλολαϊκό περιεχόμενο που ανακούφισαν τον κόσμο.
Αν η Αγ. Βαρβάρα σήμερα έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά πρασίνου στη Δυτική Αθήνα αυτό οφείλεται στην τότε Δημοτική Αρχή. Με βασικό προσανατολισμό ότι κάθε σπιθαμή γης που περιέρχεται στο δήμο πρέπει να γίνεται πράσινο, ξεκίνησε μια γιγαντιαία προσπάθεια για την απαλλοτρίωση χώρων. Συγκρουστήκαμε με καταπατητές, την κυβέρνηση, την Εκκλησία και άλλα «αρπακτικά», με ένα θεσμικό πλαίσιο που πολλές φορές μας οδηγούσε στα δικαστήρια. Το άλσος της οδού Φλέμιγκ, το άλσος Ειρήνης, η πλατεία Δημοκρατίας, η πλατεία του Λίθου, το άλσος Ποντίων, η πλατεία Μακρυγιάννη, η πλατεία Λαμπράκη, ο χώρος του Υπουργείου Γεωργίας που σήμερα βρίσκεται το γκαράζ, το πρώην νταμάρι, το κλείσιμο και η πεζοδρόμηση του ρέματος της Δούσμανη, η δεξαμενή για το πότισμα του βουνού…Δεκάδες άλλοι μικροί και μεγάλοι ελεύθεροι χώροι, παιδικές χαρές σε κάθε γειτονιά κτλ.
Έχει καταγραφεί στη συνείδηση του κόσμου ότι το έργο του Μ. Σουλιμιώτη στο θέμα της παιδείας είναι πραγματικά τεράστιο. Επί των ημερών του – με μαζικούς αγώνες του λαού και της νεολαίας, – κατασκευάστηκε το σχολικό συγκρότημα στο χώρο της Αποστολικής Διακονίας που έλυσε το πρόβλημα των γυμνασίων και λυκείων στην πόλη μας. Επί των ημερών του κατασκευάστηκαν το 2ο , 4ο, 6ο, 5ο, 7ο και η μεγάλη πλειοψηφία των νηπιαγωγείων. Εκεί που η πόλη διέθετε ένα μόνο σχολείο, στα χρόνια της θητείας του απέκτησε πάνω από δεκαπέντε σχολικά κτίρια.
Με αγώνες κατακτήθηκε ο χώρος στα Ριμινίτικα – με καταλήψεις και άλλες μορφές. Κατασκευάστηκε το γήπεδο που μπορεί να μην κάλυπτε πλήρως τις ανάγκες, ωστόσο η πόλη απόκτησε τελικά ένα γήπεδο που το χρησιμοποιούσαν οι αθλητικές ομάδες. Για αυτούς τους αγώνες η τότε Δημοτική Αρχή σύρθηκε στα δικαστήρια, συγκρούστηκε με μεγάλα συμφέροντα. Το κλειστό γυμναστήριο , τα γήπεδα μπάσκετ βόλεϊ και χάντμπολ που κατασκευάστηκαν σε όλες τις γειτονιές έδειξαν ότι εκείνη η Δημοτική Αρχή έδινε μεγάλο βάρος στο μαζικό λαϊκό αθλητισμό.
Από τις πρώτες αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου όταν ανέλαβε ο Μ. Σουλιμιώτης ήταν η δημιουργία του Πνευματικού Κέντρου. Το Πνευματικό Κέντρο είχε μεγάλη συμβολή και επίδραση στη νεολαία εκείνης της εποχής, συσπείρωσε ερασιτεχνικά σχήματα, δημιούργησε το στέκι νεολαίας, οργάνωσε αμέτρητες πολιτιστικές εκδηλώσεις, δημιούργησε το Θεατρικό εργαστήρι, διάφορα τμήματα μουσικής, παραδοσιακών χορών, φωτογραφίας κλπ. Δημιουργήθηκε μία αξιόλογη πολιτιστική υποδομή με το κινηματοθέατρο Γ. Ρίτσος και το κτίριο που στεγάζεται το Πνευματικό Κέντρο και η βιβλιοθήκη.
Ο Μ. Σουλιμιώτης ήταν ένας Δήμαρχος αποτελεσματικός ακριβώς γιατί στηρίζονταν και αντλούσε δύναμη από τον κόσμο, την λαϊκή αυτενέργεια, το μαζικό λαϊκό κίνημα. Τίποτα δεν γινονταν αν δεν υπήρχε η σύμφωνη γνώμη των δημοτών. Θυμάμαι την πρότασή μας για την επέκταση της συγκοινωνίας στην πάνω Αγ. Βαρβάρα… Πολλοί κάτοικοι δεν συμφωνούσαν με τη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσει… Άπειρες περιοδείες, αμέτρητες συζητήσεις μέχρι να καταλήξουμε μαζί με τους κατοίκους σε μια κοινά αποδεκτή λύση.
Τα συνοικιακά συμβούλια ήταν ένας θεσμός που ψήφισαν οι πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Στη συνέχεια όμως αντιλαμβανόμενοι ότι αυτοί οι λαϊκοί θεσμοί δεν τους εξυπηρετούσαν προσπάθησαν να τα υποβαθμίσουν. Η τότε Δημοτική Αρχή έδωσε μάχη για την στήριξη του θεσμού. Χιλιάδες συνδημότες μας συμμετείχαν στις εκλογές για την ανάδειξη συνοικιακών συμβούλων. Ο ετήσιος απολογισμός του Δημάρχου σε ανοικτό χώρο με δικαίωμα λόγου όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, η διαπαραταξιακή επιτροπή προσλήψεων ήταν κάτι που επιβεβαίωνε στην πράξη την αντίληψη των κομμουνιστών για τη δημοκρατία. Τέλος το πώς αντιμετώπιζε την αντιπολίτευση η τότε πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου, δείχνει τη διαφορετική κουλτούρα, τον διαφορετικό πολιτισμό της αριστεράς. Για το οτιδήποτε, πρώτα ενημερωνόταν η αντιπολίτευση και μετά οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας. Στη διάθεση τους είχαν όλα τα έγγραφα, τα ντοκουμέντα, οποιαδήποτε στιγμή, όλα ανοικτά στον καθένα χωρίς αποκλεισμούς γραφειοκρατικά προσχήματα και πολιτικά τερτίπια. Μπορεί οι αντιπαραθέσεις μας να ήταν πολλές φορές οξυμμένες ποτέ δεν στερήσαμε τον λόγο από κανένα υπήρχε ένας πολιτικός πολιτισμός που διευκόλυνε τις συναινέσεις και την ενότητα πάνω στα λαϊκά προβλήματα.
Ο Μήτρος Σουλιμιώτης ήταν μέλος του ΚΚΕ, αγωνιστής της αντίστασης με πολλά χρόνια φυλακές και εξορίες. Ήταν ένας άνθρωπος άτεγκτης ηθικής. Διαπαιδαγωγούσε εμάς τους νεότερους με το ήθος της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς στον λαό χωρίς ανταλλάγματα. Ίσως κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι εκείνης της εποχής θα θυμούνται σε μια συνεδρίαση την συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου το περιστατικό, όπου ο Δήμαρχος μας έδειξε ένα φάκελο με 200.000 δραχμές λέγοντάς μας: «Κύριοι ο τάδε συνδημότης μας προσπάθησε να με δωροδοκήσει». Έτσι ανοιχτά και καθαρά, χωρίς περιστροφές αποδείκνυε καθημερινά σε όλους μας το μεγαλείο του ήθους του.
Ο Μήτρος Σουλιμιώτης ήταν ο αγωνιστής Δήμαρχος που με πίστη μέχρι το τέλος υπηρέτησε τον λαό όπως μόνο οι κομμουνιστές ξέρουν να κάνουν. Πήγε κόντρα στο ρεύμα σε εποχές δύσκολες και κατάφερε με το έργο και το ήθος του να τον ψηφίζουν ακόμη και οι διώκτες του, χωρίς να κάνει υποχωρήσεις, χωρίς να κρύψει την πολιτική του ταυτότητα. Η Πόλη μας χρωστάει πολλά στο Μ Σουλιμιώτη για το έργο αλλά και τις διδαχές του σε όλους εμάς που σταθήκαμε συμπορευόμενοι του.
Νίκος Γουρλάς 
