Ευτυχώς έφυγε ο Σεπτέμβρης! Ο πιο αγχωτικός μήνας! Ο μήνας της ένταξης, ο μήνας της προσαρμογής, της επιλογής, της καθιέρωσης, αλλά κυρίως …της γκρίνιας!
Γονείς και παιδιά, αναρωτιούνται από την πρώτη κιόλας μέρα, θα έχουμε καλή ομάδα? Θα είμαι βασικός τώρα που έφυγαν οι … τάδε? Θα έρθουν καινούργια παιδιά? θα είναι καλοί? Ψήλωσα? Πάχυνα? Και στο τέλος η ερωτοαπάντηση του μπαμπά και του παιδιού … θα παίξω φέτος? Αν δεν παίξω … έφυγα!
Από τον Οκτώβριο βέβαια και μετά, είναι οι μήνες των απαντήσεων στα παραπάνω προβλήματα, άρα, εξίσου δύσκολοι μήνες, άρα ποτέ δεν … ησυχάζουμε!
Τις απαντήσεις στα ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ερωτήματα των παιδιών, καλούνται να τα δώσουν, ο προπονητής τους και ο υπεύθυνος των Ακαδημιών και όχι ο μπαμπάς και η μαμά!
Οι γονείς φυσικά, οφείλουν να προστατεύουν το παιδί τους, να το συμβουλεύουν και από την πολύ μικρή τους ηλικία, να αρχίσουν να τους παρέχουν τα σωστά εφόδια, για να αναπτύξουν με τέτοιο τρόπο, τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ προσωπικότητα, ώστε να μπορούν αργότερα , να ανταπεξέλθουν, στην οποιαδήποτε τυχόν απόρριψη, είτε αυτή είναι ποδοσφαιρική, ερωτική ή αργότερα επαγγελματική.
Στην προκειμένη περίπτωση, θα ασχοληθούμε λίγο με την ποδοσφαιρική απόρριψη, η οποία κατά την άποψή μου, επηρεάζει περισσότερο τους γονείς, παρά το παιδί.
Βέβαια, τον κάθε γονιό τον επηρεάζει διαφορετικά, διότι η ΜΑΝΑ, μόλις δει το παιδί της, με δάκρυα στα μάτια, θα γίνει … πύραυλος και θα πάρει ο διάολος, πρώτα το σύζυγο και μετά τον προπονητή!
Ειδικά εάν δεν έχει και μυρωδιά από μπάλα, φαντάζομαι το σύζυγο, με το … κεφάλι κάτω και η … κυρά-Μαρία να τον αρχίζει: “τι τόθελες το κολοποδόσφαιρο? Να΄τα τώρα!”, “θα πάθει τίποτα το παιδί και θα σε σκοτώσω κακομοίρη!” ή “κάτσε να πάω να πω 2 λογάκια σ΄ αυτόν τον … πως τον λένε … τον προπονητή και θα στον φτιάξω εγώ!”, “τέρμα η μπάλα … από αύριο … κιθάρα !!” και … Ταύλα ο μπαμπάς!
Εάν βέβαια η μαμά έχει και άποψη, π.χ. να γνωρίζει τι έχει η μπάλα μέσα και όταν την πάρει στα χέρια της, δεν θα την περάσει για κουμπαρά ψάχνοντας να βρει την τρύπα, τότε ο … μπαμπάς, ξανά παραμερίζεται, ξαναπύραυλος η μαμά … και ποιος είδε το θεό και δεν φοβήθηκε!
Απευθυνόμενη λοιπόν στο σύζυγο : “εσύ δεν μπορείς να μιλήσεις?”, “παίζουν καλύτεροι από τον δικό μας?” τηλέφωνο λοιπόν στον υπεύθυνο κι΄ αρχίζει η μουρμούρα.
Η μουρμούρα βέβαια της μαμάς με άποψη, δεν διαφέρει και πολύ από αυτήν του μπαμπά με άποψη.
Από την πρώτη λοιπόν εβδομάδα, που αρχίζει ο προπονητής να επιλέγει μέσα από τις προπονήσεις και τα διπλά, ποια παιδιά θα απαρτίζουν την πρώτη και την δεύτερη ομάδα, συγχρόνως αρχίζουν οι γκρίνιες και τα παράπονα γονιών και παιδιών.
Όλοι θεωρούμε ότι ο κανακάρης μας, έχει κάποια καλά στοιχεία, που ίσως κάποιο άλλο παιδί δεν τα έχει, αλλά και να τα έχει, εμείς θα επιμένουμε ότι τα έχει δεν τα έχει, ο δικός μας πρέπει να παίξει!
Τα παιδιά είναι παιδιά και είναι φυσιολογικό και να χαίρονται και να στενοχωριούνται. Τα φορτώνουμε από τα 7 τους χρόνια, με ένα σωρό σκοτούρες, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι σταλιά – σταλιά, τους αφαιρούμε την ανεμελιά του παιχνιδιού και την χαρά που αυτό τους δίνει!
Υπεύθυνοι είμαστε εμείς και κανείς άλλος! Οι απαιτήσεις της κοινωνίας είναι τεράστιες και οι περισσότεροι είμαστε απροετοίμαστοι για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε το ίδιο καλά, σε όλα τα προβλήματα που μας παρουσιάζονται.
Ένα από αυτά και ίσως το σημαντικότερο, είναι η προσπάθειά μας για το “χτίσιμο” ενός δυνατού χαρακτήρα και μιας προσωπικότητας με αρχές, που θα βοηθήσουν το παιδί, κυρίως στην επικίνδυνη ηλικία των 13 – 16 ετών, να μπορούν να ανταποκριθούν σωστά, ώριμα και με τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ άποψη, σε όποιες δυσκολίες τους παρουσιαστούν.
Η υποστήριξη η δική μας ως γονείς, νομίζω ότι πρέπει να είναι διακριτική και να λειτουργούμε ως ¨ πυροσβέστες¨ των καταστάσεων και όχι ως ¨ εμπρηστές¨ των προβλημάτων!
Δεν είναι δυνατόν από την πρώτη κιόλας μέρα προπόνησης, παιδιά και γονείς, να βγάζουν αποφάσεις και συμπεράσματα για την 11άδα ή για το ποια παιδιά θα είναι στην πρώτη ή στην δεύτερη ή στην τρίτη ομάδα. Και οι προπονητές γιατί υπάρχουν, μήπως για να παίξουν το ρόλο της γλάστρας ?
Δυστυχώς, κάθε μέρα στο σπίτι, ακούω τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΑΝΩΡΙΜΑ παιδιά, στην ηλικία των 14 ετών, από την πρώτη μέρα των προπονήσεων, να ¨φαντάζονται¨ την 11άδα του πρωταθλήματος και όταν τους επιμένω ότι κάνουν λάθος, με ρωτούν συνεχώς γιατί και γιατί!
Και το γιατί, φαίνεται καθημερινά μέσα στο γήπεδο! Εκεί είναι ο αγωνιστικός καθρέφτης του κάθε παιδιού.
Ευτυχώς ΟΛΑ τα παιδιά, σε ΟΛΕΣ τις Ακαδημίες, προσπαθούν να δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό και γι΄ αυτό δουλεύουν ΟΛΑ, με υπομονή και επιμονή.
Σίγουρα κάποια θα δυσαρεστηθούν, γιατί δεν είναι πρώτη επιλογή, ωραία!! Και αυτό τι σημαίνει? Ότι χάθηκε η υποτροφία στο Χάρβαρντ ? ή ότι ο τάδε … τάχα μου, ¨καραγκιόζης¨ προπονητής, του στέρησε την μεταγραφή στη μπαρτσελόνα?
Εδώ τα ανώριμα παιδιά των 13 – 16 ετών, ΘΕΛΟΥΝ την ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ του μπαμπά, που θα τους πει : ¨ υπομονή , μην κάνεις έτσι, πρώτη μέρα ή πρώτη βδομάδα ή και πρώτος μήνας είναι, ακόμα σας μαθαίνει ο προπονητής, έχουν έρθει καινούργια παιδιά, πρέπει να τα δει, ο χρηστάκης ψήλωσε, ο κωστάκης πάχυνε, τα κόκαλα μεγαλώνουνε, η μέση μουδιάζει, τα γόνατα το ίδιο, θα αλλάξουν πολλά πράγματα και θα αλλάζουν συνεχώς σε πολύ σύντομο χρόνο και εσύ αγόρι μου, οφείλεις να δουλεύεις συνεχώς, για να είσαι έτοιμος και όταν σου ζητηθεί, να δείξεις την αξία σου!¨
Αυτά πρέπει να πει ο ΜΠΑΜΠΑΣ και όχι με το πρώτο δάκρυ του παιδιού, “παίρνω το παιδί και φεύγω!” ή “παίζουν τα άμπαλα” και ο δικός μου η … “παιχτούρα” είναι απ΄ έξω!
Όταν λοιπόν υπάρχει η σωστή ΥΠΟΔΟΜΗ στην οικογένεια, αυτά θεωρούνται πταίσματα και η ΥΠΟΜΟΝΗ στο τέλος, θα δικαιώσει τη μια ή και τις δυο πλευρές.
Ο σκοπός βέβαια, είναι να περνάει καλά το παιδί και αν το παιδί, συνεχίζει δικαίως ή αδίκως να είναι στενοχωρημένο, η λύση δεν είναι άλλη φυσικά, από την διακοπή της συνεργασίας.
Θέλω να πιστεύω, ότι ως προπονητής, δεν ήμουν ποτέ η αιτία, που “χάθηκε” κάποιο ταλέντο. Το να έρθει σε δύσκολη θέση και να είναι απογοητευμένο ένα παιδί, ΝΑΙ, βρέθηκα σε αυτή τη θέση και μέσα από έναν “υγιεί” διάλογο, κατάφερα να αποσπάσω πολύ πιο θετικά πράγματα από ότι φανταζόμουν.
Βεβαίως υπάρχει και η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ των περιπτώσεων κάποιων … γονέων, όπου … ΔΕΝ ΠΙΠΤΕΙ ΛΟΓΟΣ !
Εκεί ως προπονητής , σηκώνεις τα χέρια ψηλά, μεταφέρεις το θέμα στον υπεύθυνο της Ακαδημίας και … και ότι ήθελε προκύψει!
Επειδή λοιπόν τα παιδιά μας, εμείς τα κάνουμε παραπονιάρικα και για να προλαβαίνουμε όσο το δυνατόν γίνεται, τυχόν παραπάνω προβληματάκια, πρέπει η πρώτη συνάντηση των υπευθύνων με τους γονείς, να γίνεται το πρώτο 15 ενθήμερο της έναρξης των προπονήσεων, όπου θα πρέπει να τεθούν εξ αρχής επί τάπητος, όχι μόνο τα παραπάνω, αλλά και πολλά άλλα ” θεματάκια”, που κατά την προσωπική μου άποψη, είναι πολύ πιο σοβαρά από το να παίζει ή να μην παίζει το παιδί.
Όπως π.χ. το σχολείο, τα τατουάζ, ακόμα και τα σκουλαρίκια! Θεωρώ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, παιδιά 13 και 14 χρονών, να πηγαίνουν για προπόνηση με 2 κιλά ζελέ στο κεφάλι και τα σκουλαρίκια να αστράφτουν! Πως με είπαν κάποιοι? Οπισθοδρομικό? Εάν σε 3 με 4 χρονάκια, κάποιο ¨ αγοράκι¨ κάνει μόδα τη … φούστα και ακολουθήσει αυτή τη μόδα το δικό σας ή το δικό μου αγοράκι, τότε αντί για τα γήπεδα θα συναντιόμαστε σε κάποια σχολή … μπαλέτου!
Πείτε με παλαιών αρχών ή όπως αλλιώς επιθυμείτε, αλλά είμαι κάθετα αντίθετος με αυτές τις νεόφερτες “αμερικανιές”, οι οποίες το μόνο που κάνουν, είναι να αποπροσανατολίζουν τα παιδιά, από αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν.
Όταν το παιδί έρχεται στο γήπεδο για προπόνηση, 2 ώρες που θα βρίσκεται εκεί, πρέπει να σκέφτεται και να πράττει, ΜΟΝΟ αυτά που του λέει ο προπονητής του και τίποτε άλλο!, όταν είναι σπίτι και διαβάζει και για όσο θα διαβάζει, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, να σκέφτεται οτιδήποτε άλλο!, όταν θα βγει βόλτα ή θα πάει σε κάποιο πάρτι, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να το χαίρεται και να το γλεντάει με την ψυχή του!
Όταν τα παιδιά μας, μας δείχνουν τέτοια σημάδια ωριμότητας, όλα θα είναι μέλι – γάλα, αλλά δυστυχώς, η δική μας συμπεριφορά είναι αυτή που δεν βοηθάει το παιδί να ωριμάσει!
Είναι λάθος να παίρνεις το μέρος του παιδιού, όταν στο τέλος της προπόνησης βγαίνει “κατσουφιασμένο” επειδή το έβαλε με τη δεύτερη ομάδα, επίσης είναι λάθος, όταν μπροστά στο παιδί χαρακτηρίζεις τον προπονητή του ΑΣΧΕΤΟ και μα..κάκα! πως θα σεβαστεί αυτό το παιδί τον άνθρωπο που το γυμνάζει ? και δεν γυμνάζει ΜΟΝΟ το ΔΙΚΟ ΣΟΥ παιδί, γυμνάζει άλλα 25 ή 35 παιδιά που μπορεί να έχουν το ίδιο ή και μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά κάνουν αυτό που ΕΣΥ δεν μπορείς ή δεν θέλεις να κάνεις, ΥΠΟΜΟΝΗ!
Πήγες ρε … γονιέ σε αυτόν τον άνθρωπο, πριν τον χαρακτηρίσεις … ποικιλοτρόπως, να του εκφράσεις το πρόβλημά σου? Ναι! Θα μου πει κάποιος, πήγα! Αλλά ξανά τα ίδια! Πολύ ωραία, απαντώ εγώ. Τι κάθεσαι τότε και δεν φεύγεις? Να ησυχάσει ο ένας να ησυχάσει και ο άλλος!
Μήπως δεν διαχειρίζεσαι σωστά το παιδί σου? Έχεις σκεφτεί μήπως, ότι το παιδί σου, εκμεταλλεύεται πανέξυπνα την αδυναμία που του έχεις και σε … εκθέτει?
Στις Ακαδημίες των Π.Α.Ε, πόσοι από εσάς κ. κύριοι γονείς, τολμήσατε να εκφράσετε άποψη; Κανείς! Γιατί αμέσως θα σας πούνε … γεια σας! Μήπως εκεί νομίζετε ότι τα παιδιά δεν προβληματίζονται ή δεν στενοχωριούνται? Απλά, εκεί δεν υπάρχουν “μεσοβέζικες” λύσεις, αντέχεις, κάθεσαι, ΔΕΝ αντέχεις, φεύγεις!
Και έχουν φύγει ή έχουν διώξει αρκετά παιδιά από τις Π.Α.Ε, πολλά εκ των οποίων απ΄όσο γνωρίζω, στις Ακαδημίες που έχουν βρει στέγη, είναι ΑΡΚΕΤΑ ικανοποιημένα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα οποία οι γονείς τους, τα έχουν καταντήσει “γυρολόγους”, πηγαίνοντας τα από σωματείο σε σωματείο, μέχρι να βρεθεί επιτέλους το σωματείο αυτό, που θα υπογράψει “συμβόλαιο” με το μπαμπά, ότι ο μικρός κάθε εβδομάδα θα είναι στην 11άδα! Ναι! Υπάρχουν και αυτοί!
Κάνε λοιπόν ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΠΑΜΠΑ, βγάλε τις παρωπίδες από τα μάτια, προσπάθησε να κάνεις έναν ειλικρινή και υγιέστατο διάλογο με τον προπονητή, αφού πρώτα έχεις κάνει την αυτοκριτική σου και την προσπάθεια να καταλάβεις, τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ που έχει το παιδί σου, τις οποίες μέσα από την προπόνηση, με ΔΟΥΛΕΙΑ και ΥΠΟΜΟΝΗ, σίγουρα θα αναπτύξει!
Toυ Τάκη Γιαννόπουλου
Προπονητή της ομάδας της Αγίας Ελεούσας
Από Football Academies
