Δεν ξέρω τι αναδιατάξεις θα φέρουν οι εκλογές του Ιουλίου, το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτές η συντηρητική στροφή της κοινωνίας θα επιβεβαιωθεί, το σε ποια έκταση άγνωστο. Όμως το τι θα γίνει στην αριστερά ιδιαίτερα στην κομουνιστική με ανησυχεί πολύ.
Γιατί αφού στις ευρωεκλογές δεν κατορθώθηκε ακόμα και αυτή η συγκράτηση των δυνάμεων της, αλλά έχασε καμιά 80000 χιλιάδες ψήφους, όλοι μπορούμε να φανταστούμε το μέγεθος της λεηλασίας που θα υπάρξει, και ας μην υπάρχουν αυταπάτες για «σκληρούς πυρήνες» «τσιμενταρίσματα» και άλλα τέτοια.
Οι εκτιμήσεις και οι αναγκαιότητες για το τι πρέπει να γίνει σε αυτή την φάση από κόμματα άλλα και πολλούς συντρόφους που αναλύουν τα αποτελέσματα προτείνοντας πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες μπορεί να είναι όλες σωστές, άλλα δεν θα έχουν κανένα αντίκρισμα αν υπάρχουν εκλογικά αποτέλεσμα τόσο κακά που θα ανοίγουν τον δρόμο στην Ιταλοποίηση της αριστεράς και ας μην υπάρχουν αυταπάτες ότι θα διασωθούν κάποιοι.
Είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο να υπάρξει σε αυτές τις εκλογές μια συσπείρωση κομουνιστικών αντικαπιταλιστικών και άλλων δυνάμεων με μια εκλογική συνεργασία που ναι – κρατηθείτε – αυτή δεν μπορεί να έχει καμιά προοπτική αν δεν ηγηθεί σε αυτή το ΚΚΕ.
Ξέρω είναι μια ακόμα από τις εκατοντάδες παρόμοιες προτάσεις που έχουν γίνει και στο παρελθόν που δεν είχαν καμιά τύχη. Ξέρω από τώρα τους αντιλόγους, «εμείς με τους οπορτουνιστές δεν συζητάμε» ή εμείς με τους σταλινικούς, του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε δεν έχουμε καμιά δουλειά», «εκλογικίστικες λογικές χωρίς συνέχεια και προοπτική».
Ναι είναι όλα γνωστά αυτά, όπως γνωστό είναι και το τι θα επακολουθήσει.
Νίκος Γουρλάς
