Ο πολιτικός πολιτισμός μαζί με τη συμμετοχή και την πολυφωνία είναι ο πλούτος της δημοκρατίας.
Λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές της 26ης Μαΐου ο όρος πολιτικός πολιτισμός επανέρχεται στη συζήτηση. Ένας όρος συνυφασμένος με τη συμπεριφορά, την επικοινωνία και την αντιπαράθεση των υποψηφίων δημάρχων και δημοτικών συμβούλων που εκφράζεται στις προεκλογικές τους ομιλίες, στις συζητήσεις τους, στις προεκλογικές τους δράσεις. Κι όταν το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης ανεβαίνει τότε αποκαλύπτεται και το πραγματικό επίπεδο πολιτικού πολιτισμού κάθε υποψήφιου και κάθε συνδυασμού.
Συνήθως βέβαια, κρίνεται μία πλευρά. Αυτή των υποψηφίων μέσα από τις βαριές φράσεις που εκστομίζουν ή τις ανεπίτρεπτες μεθόδους που μετέρχονται, αυτές που οι φλεγματικοί Βρετανοί πολύ εύστοχα αποκαλούν unfair. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του πολιτικού πολιτισμού που αφορά τους ψηφοφόρους. Τη μερίδα του κόσμου που δεν κατανοεί τους πολιτικούς και τις πρακτικές τους, που απορρίπτοντας τους, απέχει από την εκλογική διαδικασία ή ψηφίζει λευκό. Όλα βέβαια, υποσχέσεις, κολακείες, απειλές κλπ, λησμονούνται την επομένη των εκλογών που, ως αμετακίνητος δεσποτική εορτή, είναι πάντοτε Δευτέρα.
Οι υποψήφιοι δήμαρχοι και οι δημοτικοί σύμβουλοι δε νομίζω να είναι εχθροί, και αν το δει κάποιος με ανοικτό πνεύμα, δεν είναι ούτε καν αντίπαλοι. Συμπολίτες είναι όλοι που μοιράζονται ένα κοινό όραμα: τη βελτίωση της πόλης μας. Η οπτική γωνία μέσα από την οποία βλέπει ο καθένας το θέμα αλλάζει. Μήπως όμως αυτό δεν είναι το μεγαλείο της δημοκρατίας;
Καθαρός αγώνας με ειλικρίνεια, ενθουσιασμό και συνέπεια λοιπόν. Και ας θυμούνται όλοι πως η μικροπολιτική δεν είναι πολιτική.
Η Δευτέρα μετά τις εκλογές απαιτεί από όλους συμμετοχή και συνεργασία.
