Την επόμενη φορά που θα πεις οτι αυτός ο άνθρωπος, που παλεύει τώρα με το κόκκινο τέρας, κάθεται και δουλεύει δύο μήνες μόνο το καλοκαίρι, να το σκεφτείς πολύ καλά.
Την επόμενη φορά που θα τον πεις τεμπέλη και οτι παίζει τάβλι, σκέψου πόσες φορές εσύ έφυγες νωρίτερα από την δουλειά σου, από την βολεμένη σου θέση, επειδή θα έφευγες ταξίδι στο εξοχικό σου.
Την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις το ρολόι σου και θα είναι δύο ή ώρα..
Σκέψου…
Θα φύγεις με ασφάλεια, θα παρκάρεις, θα ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου, το πολύ στις 2.30 θα τρως στο τραπέζι με την γυναίκα σου.
Εκείνος δεν ξέρει εάν θα γυρίσει ποτέ πίσω!
Ούτε μπορεί να πει στα παιδιά του ένα θα αργήσω.
Ούτε στην γυναίκα του ένα Σ’ αγαπώ.
Γιατί είμαστε πολύ ευαίσθητοι και καλοί σήμερα, σε αυτήν την εθνική τραγωδία, είμαστε όμως και πολλοί καλύτεροι στο να ξεχνάμε την επόμενη κιόλας μέρα.
Δεν θα έβγαζα τον εαυτό μου απέξω εάν δεν είχα ζήσει 20 χρόνια περίπου, με έναν άνθρωπο που δεν ήξερα ποτέ εάν θα γύριζε σπίτι του, από την δουλειά του το πρωί.
Δεν θα με αθώωνα, εάν δεν είχα τρέξει να δω ξημερώματα εάν η στολή του είναι στην θέση της.
Είμαι το ίδιο αχάριστη με όλους δεν το αρνούμαι.
Όμως τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι είμαι σίγουρη ότι μπορώ να κρίνω καλύτερα από όλους τους υπόλοιπους που κάθονται σε ένα γραφείο και κρίνουν κάποιους άλλους ανθρώπους που κάθονται πάνω σε νάρκες την ώρα που δουλεύουν.
Την επόμενη φορά που θα μιλήσω και εγώ λοιπόν από την ασφάλεια του δικού μου γραφείου, θα σκεφτώ πολύ καλύτερα το να μην κρίνω για να μην κριθώ.
Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι και ξεχνάμε εύκολα, αύριο θα ξαναπούμε τα ίδια αυτό με λυπεί.
Την επόμενη φορά που θα πάμε να πληρωθούμε ας σκεφτούμε ότι η γενναιότητα, το θάρρος, η ανδρεία δεν πληρώνεται με 900 ευρώ τον μήνα.
Πληρώνεται με σιωπές την ώρα που έχουμε ειρήνη και γαλήνη.
Γιατί κανένας δεν μπορεί να ξέρει, πως νοιώθει μια μάνα, που το δικό της παιδί κάνει τον σταυρό του βάζοντας μια στολή και πηγαίνοντας στην κόλαση.
Μπέττυ Κούτσιου
