Λάβαμε από τον Γραμματέα της Τ.Ο. της Ν.Δ. της πόλης μας κ. Γιάννη Πουλάκη, το παρακάτω προς δημοσίευση, άρθρο του:
“Προχθές ήρθε στο κατάστημα μου ένας ηλικιωμένος κύριος, πλησίασε το γραφείο και με ρώτησε εμφατικά. Εσύ Γιάννη μου αν ήσουν Δήμαρχος τι θα έκανες με 20.000 εύρω, αν σου περίσσευαν κάθε χρόνο στο ταμείο σου; Αρχικά κοντοστάθηκα προσπαθώντας να καταλάβω ποιος είναι. Δεν έμεινα πολύ στις λεπτομέρειες το μόνο που τον ρώτησα ήταν το δικό του όνομα. Γιώργος μου απαντάει.
Εγώ λοιπόν κύριε Γιώργο μου με 20.000 αν μου περίσσευαν θα κοιτούσα να τα αξιοποιήσω όπου υπάρχουν πραγματικά ανάγκες.
Μπαίνουμε μέσα στο κατακαλόκαιρό και η ζέστη εδώ για αυτούς που δεν μπορούν να φύγουν θα είναι ανυπόφορη, θα μπορούσα να δώσω αυτά τα χρήματα για να πάνε φέτος στην κατασκήνωση 100 παιδιά που δεν μπορούν γιατί οι οικογένειες τους είναι άπορες.
Ή με την καινούρια σεζόν να στείλω στους παιδικούς σταθμούς της πόλης τα παιδάκια που εξαιρέθηκαν γιατί δεν τηρούσαν τα κριτήρια, έτσι θα ξαλάφρωνα τους γονείς τους που δεν έχουν που να τα αφήσουν για να κάνουν ένα μεροκάματο.
Θα τα έδινα ίσως στις σχολικές επιτροπές για τις ανάγκες των σχολείων.
Υπάρχουν και οι νέοι φοιτητές στην πόλη μας, αυτοί που πέρασαν σε σχολές μακριά από το σπίτι τους και αυτή τι στιγμή οι οικογένειες τους σκέφτονται πως θα τους εξασφαλίσουν τα δίδακτρα και την διαμονή, εκεί θα τα διέθετα κύριε Γιώργο μου, στα παιδιά αυτής της πόλης στο μέλλον μας.
Ο κύριος Γιώργος όση ώρα του μιλούσα με κοιτούσε στα μάτια χωρίς να με διακόπτει.
Τελείωσες; μου λέει.
Αν σας κάλυψα, του απαντάω.
Με κάλυψες γιόκα μου, μου λέει. Βγάζει από την τσέπη του ένα πρόχειρο χαρτί και γράφει πάνω του «Τα 20.000 ευρώ δώστα για τα παιδιά μας». Το υπογράφει και μου λέει . Επειδή βλέπω ότι βγάζεις εφημερίδα, αυτό εδώ δώσ’το στον Δήμαρχο και πέσ’του πως στο έδωσε ο Μπαρμπα Γιώργος. Αυτός ξέρει. Μην το αγνοήσεις… Μου είπε μια καλημέρα και με χαιρέτησε κουνώντας το χέρι του στην πόρτα. Κοίταξα το χειρόγραφο και μέχρι να σηκώσω το βλέμμα μου, είχε φύγει από το οπτικό μου πεδίο. Η εντολή του έμεινε στα χέρια μου. Δεν μπόρεσα να τον αγνοήσω.
Γιάννης Πουλάκης”
