Συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης έδωσε ο συμπολίτης μας, συγγραφέας, Δημήτρης Γεωργάς στην κ. Μαίρη Γκαζιάνη, η οποία αναρτήθηκε σήμερα 3 Ιανουαρίου στο διαδίκτυο, από το Books and Style.
Παρακάτω τη δημοσιεύουμε προκειμένου να γίνουν στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, φάσεις από τη ζωή του και το συγγραφικό του έργο:
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΣ: «ΕΙΜΑΙ ΜΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 190 ΧΡΟΝΙΑ
ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΗΣ»
Ο Δημήτρης Γεωργάς ταξίδεψε πολλά χρόνια στη θάλασσα ως Α΄ Μηχανικός αλλά ποτέ δεν την ερωτεύτηκε ούτε την αγάπησε. Μετά την αποχώρησή του από το εμπορικό ναυτικό κράτησε στη μνήμη του «διαχείριση κρίσεων, πυρκαγιές, προσαράξεις, εκρήξεις, ναυάγιο, που έφερα σε πέρας με τα λιγότερα θύματα ή τραυματισμούς» όπως μας λέει ο ίδιος και έπιασε τη συγγραφική πένα. Μέχρι σήμερα, έχει παραδώσει στο αναγνωστικό κοινό τα τέσσερα διαμάντια της τετραλογίας του «Το 7 της λύτρωσης αργεί» με τελευταίο το βιβλίο «Αλύτρωτα πνεύματα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Δημήτρη, μετά τη συνταξιοδότησή σου από το εμπορικό ναυτικό, αποφάσισες ν’ ασχοληθείς με τη συγγραφή. Πριν σε ρωτήσω για τη συγγραφή, θα ήθελα να μου πεις, τι αντιπροσωπεύει για σένα η θάλασσα και το συνεχές ταξίδι;
Οι γεννήτορες της μιας οικογένειας της τετραλογίας – περί το 1900 (1)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΣ: Επειδή δούλευα από 41 χρονών ως αρχιμηχανικός σε γραφείο, συμπλήρωσα γρήγορα την υπηρεσία και με τον νόμο τότε που ίσχυε (που τον θεωρώ λάθος) 50 χρονών πήρα σύνταξη. Στην ηλικία αυτή ξεκίνησα να γράφω. Στα 53 μου σταμάτησα να εργάζομαι.
Το ναυτικό επάγγελμα για μένα ήταν τιμωρητικό. Δεν μου άρεσε ποτέ και από την πρώτη ημέρα είχα βάλει σκοπό, όσο πιο γρήγορα να το εγκαταλείψω.
Έγινα όμως πολύ γρήγορα Α΄ μηχανικός, 26 χρονών από τους νεώτερους παγκοσμίως, αισθάνθηκα το βάρος της ευθύνης, τα χρήματα ήταν πάρα πολλά, προσπάθησα όσο μπορούσα να μείνω αξιοπρεπής, απέφευγα να λείπω από το σπίτι μου μεγάλα διαστήματα.
Μ.Γ.: Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχει παραμείνει στο μυαλό σου από τη ναυτική καριέρα σου;
Δ.Γ.: Η διαχείριση κρίσεων, πυρκαγιές, προσαράξεις, εκρήξεις, ναυάγιο, που έφερα σε πέρας με τα λιγότερα θύματα ή τραυματισμούς.
Μ.Γ.: Λένε πως οι ναυτικοί ερωτεύονται τη θάλασσα. Εσύ τι πιστεύεις;
Δ.Γ.: Μπορεί. Εγώ, όχι, δεν την ερωτεύτηκα, αλλά ούτε την αγάπησα.
Στην εποχή μου είχε ο ναυτικός αρκετό χρόνο στα λιμάνια. Τη ζωή των λιμανιών την έζησα όσο πιο έντονα μπορούσα.
Λόγω της ειδικότητας μου ως Α΄ μηχ/κος, είχα τον χρόνο να περάσω και πέρα από τα λιμάνια και να γνωρίσω όλο σχεδόν τον κόσμο.
Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τελευταίο βιβλίο μιας τετραλογίας με γενικό τίτλο «Το 7 της λύτρωσης αργεί». Ποιος είναι ο τίτλος του κάθε βιβλίου;
Δ.Γ.: Το 1ο βιβλίο μου (1ο της τετραλογίας) εκδόσεις ΑλΔε «Της σποράς της μαύρης όργωμα»
(1842 – 1891 Κυνουρία – Σπάρτη – Καλαμάτα – Πορταλιάνοι – Πάραθος Μεσσηνίας), Εκδόσεις ΑλΔε.
Το 2ο βιβλίο μου (2ο της τετραλογίας) εκδόσεις ΑλΔε «Δάκρυα διαμάντια» (1915 – 1922 Σύμη – Μάκρη, Λιβίσι (Μικράς Ασίας) – Κύπρος – Σμύρνη – Εσωτερική Τουρκία), Εκδόσεις ΑλΔε.
Tο 3ο βιβλίο μου (3ο της τετραλογίας) με τίτλο «Το 7 της λύτρωσης αργεί» (1900 – 1996 Χίος – Σμύρνη – Πειραιάς – Δραπετσώνα – Μεσσηνία – Κοκκινιά –Κορυδαλλός), εκδόσεις Αστάρτη.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πνοή» το 4ο βιβλίο μου (4ο της τετραλογίας) με τίτλο «Αλύτρωτα πνεύματα» (1822 – 1962 Χίος – Κάλυμνος – Αδριανούπολη – Μασσαλία – Σύμη – Μάκρη – Σμύρνη – Κρήτη – Αθήνα).
Μ.Γ.: Ποιο είναι το 7 της λύτρωσης που αργεί;
Δ.Γ.: Η μια οικογένεια από τα βιβλία μου έπασχε και πάσχει από την κληρονομική ασθένεια Χορεία του Χάντινγκτον (νευροεκφυλιστική ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος). Πριν την ανακάλυψη του DNA, ο λαός έδινε σε όλες σχεδόν τις κληρονομικές ασθένειες μια δική του εκδοχή. Ότι σταματά μετά από 7 γενιές. Κάτι που δεν ισχύει επιστημονικά.
Μ.Γ.: Τα βιβλία αποτελούν το ένα συνέχεια του άλλου ή είναι ανεξάρτητα και διαβάζονται αυτοτελώς;
Δ.Γ.: Και τα τέσσερα βιβλία της τετραλογίας μου διαβάζονται αυτοτελώς. Μόνο αναγνώστες πολύ προσεκτικοί, παρατηρητικοί, θα ανακαλύψουν την όποια σχέση – κλειδί μεταξύ τους.
Μ.Γ.: Σε προηγούμενη συνέντευξη, μου είχες αναφέρει ότι τα βιβλία σου έχουν βάση την ιστορία της οικογένειάς σου. Δεδομένου ότι η αφήγηση ξεκινά γενιές πριν, πώς έφτασαν όλα τα γεγονότα στ’ αυτιά σου;
Δ.Γ.: Η βάση της τετραλογίας είναι, η συνάντηση δυο οικογενειών από διαφόρους και μακρινούς τόπους που μέλη αυτών των οικογενειών ενώνονται.
Απόγονος της μιας οικογένειας είμαι και εγώ.
Υπήρξα πολύ καλός ακροατής και παρατηρητής, όσων κατά βάση τραγικών καταστάσεων έζησα. Το ταλέντο μου στη γραφή, ωρίμασε από την γραπτή αφήγηση όσων είχα ακούσει, είχα ενδιαφερθεί να μάθω, αγαπούσα το διάβασμα ως αναγνώστης και με τη βοήθεια της μυθοπλασίας, ένωσα τους ήρωές μου.
Μ.Γ.: Στην τετραλογία των βιβλίων σου αναφέρεσαι στην ασθένεια Χορεία του Χάντινγκτον (Huntington). Ποιο ήταν το ερέθισμα ώστε να καταπιαστείς με τη συγκεκριμένη ασθένεια;
Δ.Γ.: Είμαι μέλος μιας οικογένειας που μεταφέρει πάνω από 190 χρόνια (όσα μπόρεσα προσωπικά να υπολογίσω) τον τρόμο στους απογόνους της.
Εγώ ζώντας σε τέτοιο περιβάλλον δημιούργησα αντοχές και υπευθυνότητα.
Αντοχές να επιζήσω συναισθηματικά και υπευθυνότητα να μάθω εάν είμαι φορέας. Πριν κάνω παιδιά είχα ήδη εξεταστεί το 1975 και το επιβεβαίωσα με εξέταση DNA το 2004. Ήμουν από τους τυχερούς και για μένα και για τους απογόνους μου.
Μ.Γ.: Το τελευταίο βιβλίο της τετραλογίας έχει τον τίτλο «Αλύτρωτα πνεύματα». Σε ποια πνεύματα αναφέρεται και γιατί αλύτρωτα;
Δ.Γ.: Είχα και έχω πάντα συχνές λογομαχίες με τον Θεό, τον Έναν, σε ένα συγκεκριμένο θέμα με δυο σκέλη.
Πρώτον γιατί επιλέγει κάποιους να μην περάσουν καλά στη γήινη ζωή τους και δεύτερον γιατί ο Θεός δεν ευθύνεται μόνο, για τις πράξεις αυτών που έχουν το δικαίωμα της επιλογής.
Μ.Γ.: Μπορούν οι επόμενες γενιές να λυτρώσουν τις προηγούμενες;
Δ.Γ.: Αυτό είναι ένα κομμάτι εντελώς φιλοσοφικό με τη σειρά που μου το έβαλες.
Η δική μου φιλοσοφία και πιστεύω, είναι από το δικό μου παρόν και μπροστά.
Και επειδή με ρωτάς χρησιμοποιώντας τη λύτρωση, θα αφορά ηθικό ή φυσικό βάρος. Το ηθικό είναι να καλυτερεύεις τον εαυτό σου, να τον κάνεις υπεύθυνο να μάθεις να αγαπάς, να το δείχνεις, να λες συγνώμη και να την νιώθεις.
Το φυσικό είναι αυτό που έκανα εγώ, πριν κάνω παιδιά φρόντισα να τους λυτρώσω από έναν πιθανό εφιάλτη.
Μ.Γ.: Ποια συγγενική σχέση με τα «αλύτρωτα πνεύματα»;
Δ.Γ.: Πρώτου βαθμού. Γιατί πολλοί ήρωές μου και πνευματικά μου παιδιά στριγγλίζουν από την ειρωνεία και τον φόβο: Τι έχεις με εμάς;
Μ.Γ.: Η μυθοπλασία τι θέση έχει στο βιβλίο σου;
Δ.Γ.: Έχει ακριβώς την ίδια σχέση με την πραγματικότητα. Ποτέ δεν αφήνω, ειδικά στα μέχρι τώρα βιβλία μου, της τετραλογίας, να καταλάβει ο αναγνώστης τη σχέση τους ή τη διαφορά τους.
Μ.Γ.: Πόση έρευνα χρειάστηκε να κάνεις ώστε να αποδώσεις σωστά όλα τα ιστορικά στοιχεία και πρόσωπα, δεδομένου ότι υπάρχουν πολυσέλιδες σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου σου;
Δ.Γ.: Υπήρξα πολύ καλός – για τη δική μου μόρφωση που είναι ελλιπής – αναγνώστης.
Μ.Γ.: Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θέλεις να περάσεις στους αναγνώστες σου μέσα από την τετραλογία σου;
Δ.Γ.: Την αναγκαιότητα των προγαμιαίων εξετάσεων, εκεί ειδικά όπου υπάρχει προδιάθεση κληρονομικότητας, σε σοβαρά θέματα υγείας. Παραμένει ακόμη για μένα Ηθική Υποχρέωση να στείλω με όσες δυνάμεις έχω ή θα αποκτήσω ως συγγραφέας να ενημερώνω τον κόσμο.
Μ.Γ.: Κι αφού η τετραλογία έφτασε στο τέλος της, έχεις σκεφτεί με ποιο άλλο θέμα θα καταπιαστείς συγγραφικά;
Οι γεννήτορες της μιας οικογένειας της τετραλογίας – περί το 1900 (2)
Δ.Γ.: Εκτός του 4ου της τετραλογίας, είχα από χρόνια τελειώσει άλλα 3 βιβλία.
Σύνολο 7. Τα έδωσα όλα στην «Πνοή».
Το 5ο «Στη χώρα του κόκκινου κύκλου» Ελλάδα 1938 – 1949
Το 6ο «Το χρώμα του αίματος» Λάρισα – Μάνη – Λίβανος (1770 – 1917) που το θεωρώ την ναυαρχίδα μου.
Το 7ο «Θα ήταν άλλος» Λίβανος – Ελλάδα – Αίγυπτος –Τσετσενία – Τουρκία –Γιουγκοσλαβία –Αλβανία – Ιταλία – Πουέρτο Ρίκο – Κολομβία – Βενεζουέλα 1978 – 2000.
Με την «Πνοή» κάναμε μια συμφωνία κυρίων, κάθε 18 – 24 μήνες να μου βγάζει και ένα από τα ανωτέρω.
Μ.Γ.: Αφού σ’ ευχαριστήσω και σου ευχηθώ καλοτάξιδο και το 4ο βιβλίο της τετραλογίας σου, θα σου ζητήσω να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με μια αγαπημένη σου φράση μέσα από το βιβλίο.
Δ.Γ.: Φράση δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως πολύ καλά ότι μια ηρωίδα μου, φανταστική ή πραγματική το ίδιο είναι, μου άρεσε πολύ ως γυναίκα σεξουαλικά.
Όταν με τον «παππού μου» έκανε έρωτα, από τη ζήλεια μου, δεν τον άφησα να εκσπερματώσει μέσα της.
Ευχαριστώ πάρα πολύ.
*Το βιβλίο «Αλύτρωτα πνεύματα» του Δημήτρη Γεωργά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Βιογραφικό
Ο Δημήτρης Γεωργάς γεννήθηκε το 1953 και μεγάλωσε στις γειτονιές της Κοκκινιάς και του Κορυδαλλού. Αποφοίτησε από Δημόσια Ακαδημία Εμπορικού ναυτικού, και εργάσθηκε μέχρι το 1995 σε όλους τους τύπους των εμπορικών πλοίων. Από το 1995 έως το 2000 εργάστηκε ως αρχιμηχανικός σε ναυτιλιακές εταιρείες στην Ελλάδα και στην Ελβετία. Είναι παντρεμένος με την Παρασκευή Κόκλα και έχει δυο παιδιά, τον Σέργιο και τη Νεφέλη. Ξεκίνησε τη συγγραφή το 2004 και έχει ολοκληρώσει μια τετραλογία με γενικό τίτλο «Το 7 της λύτρωσης αργεί».
Έργα του συγγραφέα
«Της σποράς της μαύρης όργωμα», εκδόσεις ΑλΔε, 2007.
«Δάκρυα διαμάντια», εκδόσεις ΑλΔε, 2010.
«Το 7 της λύτρωσης αργεί», εκδόσεις Αστάρτη, 2015
«Αλύτρωτα πνεύματα», εκδόσεις Πνοή, 2017
πηγή: Books and Style – ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
