Ανδρέας Λεωτσάκος: «Η αξιολόγηση αλήθεια, από ποιον αξιολογείται;»
Για τo σύστημα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων έκανε λόγο σε άρθρο του, τον Ιούλιο του 2014, με τίτλο: «Η αξιολόγηση αλήθεια, από ποιον αξιολογείται;» ο αντιδήμαρχος της πόλης μας κ. Ανδρέας Λεωτσάκος.
«Η εφαρμογή συστημάτων αξιολόγησης είναι χρήσιμα εργαλεία διοίκησης όταν αυτά εφαρμόζονται από εξωτερικούς αξιολογητές και όταν διασφαλίζεται η διαφάνεια. Και η επαναληψιμότητα των μετρήσεων, η αναπαραγωγιμότητα των κρίσεων και το αλάθητο της λογικής της μέτρησης δεικτών είναι σκληρές αλήθειες μιας πραγματικότητας στη δημόσια διοίκηση που υπάρχει αλλά μέχρι στιγμή κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ενώσει τα κομμάτια του παζλ.» αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Λεωτσάκος.
Σήμερα ο κ. Λεωτσάκος ανάρτησε ξανά στην ιστοσελίδα του εκείνο το άρθρο του, γράφοντας χαρακτηριστικά: “Επίκαιρο … πάλι”
Ολόκληρο το άρθρο του Ανδρέα Λεωτσάκου έχει ως εξής:
«Πολύ μελάνι έχει χυθεί για το θέμα της αξιολόγησης των υπαλλήλων του Δημοσίου Τομέα. Αντικείμενο συμπολιτευτικών και αντιπολιτευτικών φαμφαρισμών, αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα αντίδρασης του νεοέλληνα ο οποίος, απουσία του θεσμικού πλαισίου μέχρι στιγμής, πρόλαβε ήδη να τοποθετηθεί φανατικά υπέρ και κατά. Η σύνδεση του νομοσχεδίου με τις απολύσεις εργαζομένων για τις οποίες έχει ήδη δεσμευτεί το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης αποτέλεσε αλοιφή στο ψωμί των εκ προοιμίου αρνητών κάθε προσπάθειας για αλλαγή. Οι μεν προθέσεις αγνές, το δε σύστημα παγιωμένο. Η εφαρμογή της αξιολόγησης παραμένει για πολλούς από εμάς προϋπόθεση. Σ αυτή τη χώρα όμως, που όλα γίνονται βιαστικά και εν μέσω ανούσιων αντιπολιτευτικών ιαχών, πόσο άραγε αξιολογείται η αξιολόγηση; Πόσο δηλαδή θα συμβάλει στη διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού και αντικειμενικού συστήματος αξιολόγησης, με έμφαση στην αντικειμενικότητα; Πολλοί σχολίασαν το γεγονός ότι η πρόσφατη θέσπιση του νέου συστήματος αξιολόγησης που περιγράφει ο Ν. 4250/2014 στα άρθρα 20-32, δηλαδή η αξιολόγηση του προσωπικού μέσα σε αυστηρά οριζόμενα ποσοστά, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το εν ισχύ σύστημα της Διοίκησης με Στόχους (ΔμΣ). Νόμοι δηλαδή εναντίον νόμων, εγκύκλιοι επί εγκυκλίων να διευκρινίζουν τις διευκρινίσεις, δημόσιος διάλογος εκ των υστέρων, υποχρεωτική συμμετοχή σε μία διαδικασία και ταυτόχρονα νόμιμη η απεργία ενάντια στο μέτρο καθαυτο!
Ας μην χυθεί και άλλο μελάνι για το εάν χρειάζεται η αξιολόγηση. Είναι προφανές ότι σε κάθε οργανισμό που οι εργαζόμενοι δεν αξιολογούνται, δεν μπορούμε να ξέρουμε που βρισκόμαστε στους τιθέμενους στόχους, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν κάποιος φταίει που το καράβι γέρνει, δεν μπορούμε να προλάβουμε κανένα ναυάγιο… Και αν δεν επέμβουμε πουθενά, πως θα προλάβουμε το ναυάγιο; Και αν είναι να μην επέμβουμε πουθενά, τι τους θέλουμε τους στόχους, τους προϋπολογισμούς, τους διευθυντές, τους προϊστάμενους; Και αν με την υπάρχουσα πραγματικότητα στην οποία προφανώς και αρκείται η απανταχού αντιπολίτευση επί παντός επιστητού είναι ικανοποιητική, γιατί γέρνει το πλοίο;
Και αλήθεια; Γιατί γέρνει αφού όλοι τόσα χρόνια παίρναν άριστα; Ας επικεντρωθούμε για μία φορά στα δύσκολα… Αξιολόγηση! Ναι, ας μετρηθούμε και ας μετρήσουμε τις δυνάμεις μας. Ας αξιολογήσουμε την αξιολόγηση. Πηγαίνοντας να εφαρμόσουμε τα αυτονόητα, ας μην διεκδικήσουμε νόμπελ στη Δημόσια Διοίκηση… συστήματα αξιολόγησης οργανισμών υπάρχουν κ εφαρμόζονται στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό (βλέπε ιδιωτικός τομέας), δεν πάμε να ανακαλύψουμε την πυρά.
Η εφαρμογή συστημάτων αξιολόγησης είναι χρήσιμα εργαλεία διοίκησης όταν αυτά εφαρμόζονται από εξωτερικούς αξιολογητές και όταν διασφαλίζεται η διαφάνεια. Και η επαναληψιμότητα των μετρήσεων, η αναπαραγωγιμότητα των κρίσεων και το αλάθητο της λογικής της μέτρησης δεικτών είναι σκληρές αλήθειες μιας πραγματικότητας στη δημόσια διοίκηση που υπάρχει αλλά μέχρι στιγμή κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ενώσει τα κομμάτια του παζλ.
Και άντε και το φτιάξαμε το παζλ, ποιος στην πραγματικότητα βλέπει την «μεγάλη εικόνα»; Τι θα την κάνουμε την αξιολόγηση; Μέσο απειλών; Απολύσεων; Ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό αναγκών, στρατηγικής και επιμέρους στόχων; Ας αξιολογήσουμε λοιπόν την αξιολόγηση βάσει της μέτρησης της αλλαγής.
Και ας μην χρειαστούν είκοσι χρόνια ξανά για να διορθώσουμε τα προβλήματα που προφανώς θα προκύψουν κατά την εφαρμογή της. Αν η δημιουργία του κόσμου που κράτησε 7 ημέρες, εμείς ας προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω και ας διορθώνουμε έγκαιρα όσα ανακύπτουν.»
