Όλες αυτές τις ημέρες, η κοινή γνώμη βρίσκεται στον αστερισμό του ολοκληρωτισμού:
Ναζισμός, σταλινισμός, κομμουνισμός και τούμπαλιν.
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αντιμάχονται με εμφυλιοπολεμικούς όρους, προσπαθούν να μετρήσουν νεκρούς και κατορθώματα όμως το θέμα είναι ότι εν έτη 2017 τέτοια διλήμματα και ταυτίσεις έπρεπε να είχαν μπει για τα καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Παρόλα αυτά, η αναψηλάφηση τέτοιων ιδεολογικών αφηγημάτων βολεύει ξεκάθαρα τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατανοεί ότι η πόλωση θα τον ευνοήσει προεκλογικά στο χτίσιμο μιας αντιδεξιάς συμμαχίας ως αντίβαρο στο δημοσκοπικό προβάδισμα της ΝΔ. Ενώ έχει ψηφίσει δυο μνημόνια, έχει κόψει περαιτέρω τις συντάξεις και έχει αυξήσει τη φορολογία, επιθυμεί στα μάτια του εκλογικού του σώματος να φανεί για ακόμη μια φορά αριστερός και αρεστός. Φτάνει στο σημείο να έρθει σε ρήξη με ένα κράτος – μέλος της Ε.Ε μόνο και μόνο για να καλύψει δικές του ιδεοληψίες εσωκομματικής κατανάλωσης.
Βεβαίως και η ΝΔ επιχειρεί από τη δική της την πλευρά να ταυτίσει συλλήβδην και εντελώς ανιστόρητα τον κομμουνισμό με τον ναζισμό. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρήκε πεδίον δόξης λαμπρό για να πάει πίσω στον Εμφύλιο και να μιλήσει για νικητές και να μετατρέψει έτσι μια ιδεολογικοπολιτική συζήτηση σε διαμάχη καφενιακού επιπέδου.
Η ιστορία έχει γράψει, έχει κρίνει τους μεν και τους δε, όλοι οι νοήμονες άνθρωποι καταδικάζουν τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, όμως εδώ πρέπει να μπει μια τελεία με το παρελθόν.
Ναι, ο ναζισμός και ο κομμουνισμός απέχουν παρασάγγας. Στους κόλπους του κομμουνισμού έχουν προκύψει πολλά ρεύματα σκέψης και πολιτικής. Και ναι, στο όνομα του κομμουνισμού έχουν γίνει φρικιαστικά εγκλήματα και έχουν επιβληθεί ολοκληρωτικά καθεστώτα. Οποιαδήποτε όμως ταύτιση κομμουνισμού και ναζισμού, εκτός από ανιστόρητη είναι και επικίνδυνη. Η Ελλάδα έχει πληρώσει με πολύ αίμα και κόστος τις συνέπειες του Εμφυλίου πολέμου, για πολλά χρόνια ήταν διχασμένη και κομμένη στα δυο και ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με όλα αυτά και να προχωρήσουμε μπροστά.
Ακόμα καθόμαστε και συζητάμε σε αυτή τη χώρα για τον ναζισμό, τον σταλινισμό και τον κομμουνισμό, για τη Χούντα και τον εμφύλιο, για το εάν έφερε η κρίση το μνημόνιο ή το ανάποδο. Και για τόσα άλλα ζητήματα που λίγους πλέον αφορούν.
Καλώς ή κακώς τα χρόνια περνούν και συνεχώς αναδεικνύονται νέα προβλήματα και νέες προκλήσεις. Αυτή η προσκόλληση στο παρελθόν μακροπρόθεσμα μόνο κακό μπορεί να κάνει και το λυπηρό είναι ότι δεν βρίσκεται κάποιος να μιλήσει για το μέλλον.
Δεν υπάρχει κάποιος να παρουσιάσει ένα όραμα, κυρίως για τη νέα γενιά η οποία μέσα στην ανασφάλειά της βλέπει τους γύρω της να (ξανα) ζουν Εμφυλιοπολεμικές μέρες και να ρίχνουν το βάρος τους στο πως θα δικαιολογήσουν και θα εξυμνήσουν το παρελθόν και όχι στο πως θα φτιάξουν και θα συνδιαμορφώσουν το αύριο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΙΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ
