.
Στην άκρη της πόλης, εκεί όπου τελειώνουν τα φώτα των βιτρινών, οι πλάκες πεζοδρομίου και οι ωραίες δηλώσεις περί “πράσινης ανάπτυξης”, υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα..
Μια πραγματικότητα που δεν χωρά σε δελτία τύπου.
.
Ένα φορτηγό, εγκαταλελειμμένο ποιος ξέρει από πότε, έχει μετατραπεί σε πρόχειρη στέγη. Ένα ανθρώπινο πλάσμα φαίνεται να ζει εκεί. Μια σιωπηλή κραυγή που κανείς δεν ακούει.
.
.
Τα ξερά χόρτα έχουν φτάσει το ένα μέτρο. Δεν πρόκειται για ένα απλό αισθητικό πρόβλημα. Τα χόρτα αγγίζουν επικίνδυνα τα χαμηλότερα κλαδιά των πεύκων. Όσο πλησιάζει το καλοκαίρι, θυμίζουν προσάναμμα που περιμένει μόνο τη σπίθα.
.
.
Ο δρόμος στην ίδια περιοχή είναι γεμάτος χώμα. Όχι από τρακτέρ, αλλά από συνεργείο που δουλεύει χωρίς έλεγχο και εποπτεία, όποτε και όπως θέλει. Αν περάσει ένα παιδί με ποδήλατο ή ένας συμπολίτης με μηχανάκι, κανείς δεν θα αναλάβει την ευθύνη. Όλα αυτά θεωρούνται “μικρά θέματα”.
.
.
Αυτή είναι η εγκατάλειψη, όχι τυχαία. Η γωνιά της πόλης που δεν βγαίνει στις φωτογραφίες του δημάρχου. Το σημείο που δεν καταγράφουν οι πρόθυμοι «χειροκροτητές» της δημοτικής αρχής.
.
Είναι η πλευρά της πόλης που δεν τη βλέπουν αυτοί που έχουν την ευθύνη.
.
Μόνο που – δυστυχώς γι’ αυτούς – υπάρχω και βλέπω!— στην τοποθεσία Ριμινιτικα.
.
Δημήτρης Σωτηρόπουλος
Ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος
